Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Όσοι είναι σε θέση να υπολογίσουν με λογικές αναλύσεις το ελληνικό ζήτημα, ξέρουν καλά ότι η βόμβα του αδιεξόδου θα σκάσει στα χέρια της επόμενης κυβέρνησης. Αν εξαντληθεί η τετραετία του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό που θα έχει μείνει πίσω, θα είναι «καμένη γη». Όχι αυτή που επικαλούνταν σχηματικά, οι κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης αλλά απολύτως ρεαλιστική.
Η εξέλιξη της «ελεγχόμενης αδράνειας» που ακολουθεί ο πρωθυπουργός έχει όλα τα χαρακτηριστικά της ασφαλούς επιδείνωσης μέχρι που να επέλθει το τελικό σοκ. Πρόκειται καθαρά για ένα σύνολο από παθητικές επιλογές, που καθιστούν την ελληνική υπόθεση υποχείριο στα χέρια των ξένων, χωρίς καμία πρόληψη προστασίας της κοινωνίας.
Το αδιέξοδο θα προκύψει και στα τρία βασικά μέτωπα, στα οποία η χώρα δέχεται αυτή τη στιγμή, ασφυκτικές πιέσεις: στην οικονομία, στην ποιότητα της δημοκρατίας και στο επίπεδο κοινωνικής συνοχής.
Στην οικονομία, η αξιολόγηση παραμένει ανοιχτή και στο εσωτερικό, όλοι βλέπουμε τα αποσταθεροποιητικά σημάδια . Την ύφεση στο 4ο τρίμηνο '16 σε σχέση με το 3ο, την εκροή καταθέσεων το πρώτο δίμηνο του '17, την αύξηση των ανέργων σύμφωνα με το σύστημα ΕΡΓΑΝΗ, την μείωση της καταναλωτικής πίστης και την φορολογική αφαίμαξη κάθε παραγωγικής πηγής πλούτου. Στο εξωτερικό, κανείς δεν ξέρει πότε θα ενταχθούμε στην ποσοτική χαλάρωση ούτε και πώς μπορεί να γίνει διαχείριση του τεράστιου χρέους. Το ΔΝΤ, που μέχρι χθες, συμφωνούσε με την κυβέρνηση για την απομείωση του χρέους, τώρα, πλέον, την μεταθέτει για την λήξη του προγράμματος- η ΕΚΤ δεν θα μπορέσει να βάλει την Ελλάδα στην ποσοτική χαλάρωση εφέτος, αφού θα λείπει η πιστοποίηση βιωσιμότητος του χρέους από το ΔΝΤ. Και τέλος, με αυτόν τον ρυθμό πιστωτικής απομόνωσης, είναι ζήτημα χρόνου η νέα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Με λίγα λόγια, η τακτική του «πολεμάμε το εσωτερικό κεφαλαίο και ζητιανεύουμε το εξωτερικό» είναι μόνο για ένα πρόχειρο μασάζ στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ…
Σε ό τι αφορά τώρα, την ποιότητα της δημοκρατίας, είναι σαφέστατη η συντονισμένη προσπάθεια μετάλλαξης των θεσμών σε επείπεδο κεντρικής ή περιφερειακής εξουσίας. Τα δείγματα είναι πολλά: Η ελευθερία του τύπου (ο ΔΟΛ δεν θα είναι το μοναδικό θύμα…), η λυσσαλέα διάθεση ελέγχου του κράτους δικαίου, η ανεξέλεγκτη πλέον βία σε πανεπιστήμια και δημόσιους χώρους (ξύλο σε καθηγητές, καταστροφές στις συγκοινωνίες κτλ) και το σημαντικότερο, η καλλιέργεια διχαστικού κλίματος παντού, με τα απροκάλυπτα ψεύδη σε καθημερινή διάταξη.
Εν τω μεταξύ, η κοινωνία αρχίζει να διολισθαίνει σε μία διαρκή κουλτούρα σύγχυσης και αντιπερισπασμού. Από τη μία, η μεσαία τάξη συρρικνώνεται δραματικά και από την άλλη, τα χαμηλότερα στρώματα αγανακτούν περισσότερο. Οι μόνες που μένουν ανέπαφες είναι οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ, αδιαφορώντας για το τι συμβαίνει από κάτω τους. Ταυτόχρονα, δεν υπάρχει πιο διαβρωτική επίδραση από την απερίγραπτη τακτική «πουλάμε τρέλα και σανό, για όλους». Δεν θέλει πολλή σκέψη να καταλάβεις τι θα συμβεί αν αυτή κατάσταση συνεχιστεί για δύο ακόμα χρόνια.
Ο χρόνος μπορεί να εκθέτει ακόμα πιο πολύ τον τυχοδιωκτισμό της Αριστεράς αλλά δυστυχώς, δεν έχουμε την πολυτέλεια να παρακολουθούμε απαθείς την δραματοποίηση, όπως θα κάναμε σε άλλες εποχές. Κάθε μέρα που περνάει και κάθε απάτη που διεκπεραιώνεται μπροστά στα μάτια μας, διογκώνουν το πρόβλημα. Οι Ευρωπαίοι, μπερδεμένοι και οι ίδιοι στις εθνικές τους δεσμεύσεις (εκλογές, κοινοβούλια, κόμματα κτλ) δεν μπορούν να εγγυηθούν την αποτροπή του λάθους ή να ανακόψουν τον ελληνικό τυχοδιωκτισμό. Το να περιμένει κανείς την υποτιθέμενη εκλογή του Σουλτς για να συνεχίσει να κοροϊδεύει τους πάντες είναι μάλλον αστείο για το πολιτικό του μέλλον…
Στη θέση του Κυριάκου Μητσοτάκη, δεν θα ήμουν τόσο ψύχραιμος με όσα συμβαίνουν γύρω μου. Η κοινωνία πρέπει να απαλλαγεί το συντομότερο, από μία ανεύθυνη κυβέρνηση που δεν θέλει να διοικήσει τη χώρα αλλά να την υποτάξει, διαλύοντας ακόμα περισσότερο την οικονομία και τους θεσμούς της.
Αν αντέξουν μέχρι το 2019, το μόνο που θα έχουν κάνει θα είναι να διορίσουν ακόμα μερικές δεκάδες χιλιάδες στο Δημόσιο και να αυξήσουν στο απόλυτο, την πιθανότητα για πλήρη υποδούλωση της κοινωνίας. Και τότε, δεν ξέρω ποιος θα θέλει να αναλάβει την διαχείριση μιας καθημαγμένης και κατακερματισμένης χώρας…
