Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Δεν πρόλαβε καν το ρολόι να χτυπήσει μεσάνυχτα και η άμαξα της Σταχτοπούτας στο Ζάππειο μεταμορφώθηκε ξανά σε αυτό πού πάντα ήταν: μια κολοκύθα. Πολίτες και δημοσιογράφοι, εκπαιδευμένοι πλέον στα βασικά της οικονομίας αποδομούσαν τις εξαγγελίες Τσίπρα μία προς μία λίγα λεπτά αφού τις εκστόμιζε. Μέχρι το βράδυ όλοι ήξεραν επακριβώς τι επιχειρούσαν να κάνουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ: να εμφανιστούν ως η λύση στα προβλήματα που οι ίδιοι δημιούργησαν και να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις που δημιούργησαν οι δηλώσεις Πολάκη, οι αποκαλύψεις για το Μάτι και οι διακοπές στο κότερο.
Τα των εξαγγελιών αυτών λοιπόν έχουν ήδη μπει στις πραγματικές τους διαστάσεις. Θα αισθανόμασταν λίγο καλύτερα αν γλυτώναμε το δούλεμα περί “αιφνιδιασμού” των δανειστών με την έκταση των παροχών. Έχουμε τον κ. Τσίπρα να επιχειρεί κάθε μέρα να μας ταίζει σανό, έχουμε και τους δανειστές που θέλουν να μας πείσουν ότι είναι δυσαρεστημένοι με τον μεγαλύτερο οπαδό του ειδεχθούς μνημονίου και του αντιαναπτυξιακού μείγματος πολιτικής που χαντάκωσε την οικονομία με τις ευλογίες τους!
Ο πυρήνας του προβλήματος των εξαγγελιών Τσίπρα όμως βρίσκεται στο ότι κανένα κόμμα δεν θα βγει να τις καταγγείλει, ειδικά την αύξηση της συνταξιοδοτικής δαπάνης που είναι ένα κανονικό έγκλημα σε βάρος των επόμενων γενεών. Ποιος θα τολμήσει να πει ότι πρόκειται για έγκλημα; Ποιος θα τις καταψηφίσει; Αυτό το ξέρει πολύ καλά ο κ.Τσίπρας και καταφέρνει να μετατρέπει όλο το πολιτικό σύστημα σε συνένοχο στα ίδια, παλιά, επαναλαμβανόμενα εγκλήματα.
Ακόμα και σήμερα υπάρχει ένα πλέγμα γύρω από τις αντιλαϊκιστικές δυνάμεις του πολιτικού συστήματος το οποίο απαρτίζεται από ένα κομμάτι των μήντια, συγκεκριμένους κύκλους εντός της αντιπολίτευσης, διάσπαρτους συνδικαλιστές και άλλα φερέφωνα που είτε λαϊκίζοντας ασύστολα για τις ανάγκες του λαού είτε επικαλούμενοι τον πραγματισμό δεν επιτρέπουν να ακουστεί η αλήθεια.
Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, αν όλοι εμείς που υποστηρίζουμε τις μεταρρυθμίσεις είχαμε καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια να εξηγήσουμε τα δομικά προβλήματα της οικονομίας και τον τρόπο που επηρεάζουν τη ζωή και την τσέπη μας, σήμερα, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.
Τις μάχες που δεν δώσαμε, τις συζητήσεις που δεν κάναμε, τις εξηγήσεις που δεν δώσαμε, θα τις βρίσκουμε διαρκώς μπροστά μας.
