Μια πρώτη απάντηση στο ερώτημα που θέτει το άρθρο είναι πως ποτέ δεν ήταν κρυμμένοι. Πάντα υπήρχε ένας έντονος φιλορωσισμός, μίγμα σοβιετοφιλίας και παραδοσιακής αγάπης προς το ξανθό γένος.
Όμως και η σοβιετοφιλία και η αγάπη προς το ξανθό γένος είχαν πολύ συγκεκριμένες αναφορές. Τη Μέκκα του κομμουνισμού από την μια μεριά και τις ιστορικές ρίζες που συνέδεαν τον ομόθρησκο ρωσικό λαό με τον ελληνικό.
Σήμερα όμως ούτε η κραταιά Σοβιετική Ένωση υπάρχει και το ομόθρησκο ρωσικό έθνος εδώ και μερικά χρόνια είναι ο καλύτερος συνεταίρος των Τούρκων, του προαιώνιου εχθρού των απανταχού τουρκοφάγων, που αποτελούν και τον βασικό πυρήνα του φιλορωσισμού στην Ελλάδα.
Αυτή η αντίφαση οξύνεται αν λάβουμε υπόψη πως σήμερα όλοι αυτοί που υπερασπίζονται τις ρωσικές θέσεις με δημόσιο λόγο, ουσιαστικά υπερασπίζονται τη συμπεριφορά ενός αυταρχικού ηγέτη. Με απλά λόγια δεν είναι ρωσόφιλοι, αλλά πουτινόφιλοι.
Ανεβάζουν στο διαδίκτυο, χωρίς ντροπή, τις θέσεις του νεοναζί Ντούγκιν, ενώ κλείνουν τα μάτια τους στη θλιβερή κατάσταση που βρίσκονται οι ένοπλες δυνάμεις της Ρωσίας οι οποίες καταφεύγουν σε τζιχαντιστές μισθοφόρους για να τα βγάλουν πέραν με την ουκρανική παλλαϊκή άμυνα.
Αυτοί που βασίζουν τη ρωσοφιλία τους στο ομόθρησκο δεν ενοχλούνται από την παρουσία ακραίων ισλαμιστών στις τάξεις του ρωσικού στρατού εισβολής.
Έχει γραφτεί πως ο θαυμασμός προς τον Πούτιν εδράζεται στην αποφασιστικότητα του και στον τρόπο που ασκεί την εξουσία. Εδώ πλέον η αντίθεση με όλους αυτούς είναι αξιακή. Συγκρουόμαστε μαζί τους γιατί έχουν ως πρότυπο ένα αυταρχικό πολίτευμα, χωρίς ατομικές ελευθερίες, το οποίο έχει εντάξει στο οπλοστάσιο του τις πολιτικές δολοφονίες των αντιφρονούντων. Θαυμάζουν έναν ηγέτη ο οποίος δε σέβεται τα κυριαρχικά δικαιώματα των όμορων κρατών στον 21ο αιώνα.
Είναι απολύτως φυσιολογικό όλοι αυτοί οι πουτινόφιλοι να θαυμάζουν ενδομύχως και τον Τ. Ερντογάν, καθώς ο τρόπος που ασκεί την εξουσία προσομοιάζει—όχι απόλυτα—με τον τρόπο που κυβερνά ο Πούτιν.
Τους μόνους πουτινόφιλους που καταλαβαίνω είναι αυτούς που χρηματίζονται από τα ποικίλα ρωσικά δίκτυα που υπάρχουν στην Ελλάδα. Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή και η πουτινοφιλία είναι ένα καλό επάγγελμα.
Άλλωστε στο φιλελεύθερο πολίτευμά μας θέση έχουν όλες οι φωνές. Ακόμα και αυτές που το αμφισβητούν και αγωνίζονται για να το ανατρέψουν. Εδώ δίναμε κάθε μέρα λόγο στους ψεκασμένους αντιεμβολιαστές, οι οποίοι υπονόμευαν μιαν εθνική προσπάθεια, στους πουτινολάτρες θα φανούμε σκληροί; Να μην μας διαφεύγει πως πουτινολάτρες και αντιεμβολιαστές αποτελούν δύο σύνολα με ένα μεγάλο κοινό τόπο.
Ευτυχώς, σε τέτοιες καταστάσεις γνωριζόμαστε καλύτερα μεταξύ μας. Βλέπουμε αυτούς που με μεγάλη ευκολία—και ξεδιάντροπα-- συνδυάζουν την τουρκοφαγία τους με τον φιλοπουτινισμό τους και αυτούς που υποκλίνονται στον «Άνθρωπο»--με άλφα κεφαλαίο—γιατί ντρέπονται να υποκλιθούν δημοσίως στον Πούτιν. Το πράττουν ενδόμυχα.
Καταλαβαίνω κάποιον να λατρεύει τη Ρωσία των μεγάλων δημιουργών που ανέδειξαν σε όλους τους τομείς τη ρωσική κουλτούρα, τη Ρωσία των αντιφρονούντων στο κομμουνιστικό καθεστώς, τη Ρωσία που σήμερα αντιτίθεται στο καθεστώς Πούτιν.
Αλλά τους πουτινόφιλους, με πολιτικά ή με στολή, τους απεχθάνομαι.
