Γράφει ο Θανάσης Διαμαντόπουλος
Με την τάση για αξιολόγηση των περιβόητων πρώτων εκατό κυβερνητικών ημερών, η συμπλήρωση των οποίων προσεγγίζει, θα μπορούσε να πει κανείς πως ως βασική προτεραιότητα της κυβέρνησης Μητσοτάκη αναδεικνύεται η επαναφορά κάποιου είδους πολιτικής κανονικότητας. Σισύφειο εγχείρημα, πιθανότατα, ιδιαίτερα αν σκεφθούμε πως αυτό καταβάλλεται προσπάθεια να συνδυαστεί με την ανάδειξη της δυνητικής δυναμικής μιας φιλελεύθερης οικονομίας –άρα την καταπολέμηση του κρατισμού σε μια κοινωνία εθισμένη να ζει αναλώμασι του κράτους- και με την εμπέδωση της ευταξίας/ευνομίας, στην ίδια κοινωνία η οποία, κατά Ροΐδη, θεωρούσε πάντα ως θεμελιώδες δικαίωμα της το κατά βούληση πτύειν και αφοδεύειν εις τας δημοσίας οδούς.
Ως προς την αποκατάσταση της πολιτικής κανονικότητας ειδικά, όμως, αυτή έχει δύο διαστάσεις. Η μια, υπό μια έννοια, έχει ήδη συντελεστεί δια της λαϊκής ψήφου, στον βαθμό που προφανώς δεν είναι κανονικό μια δυτική κοινωνία, μια κοινωνίας που μετέχει υποτυπωδώς έστω του δυτικού πολιτισμού, να έχει πρωθυπουργό δημοσίως διερωτώμενο «έχει σύνορα η θάλασσα και δεν το ξέρουμε;» (εσείς δεν το ξέρετε κ. πρωθυπουργέ) και ο οποίος επιπρόσθετα διαμόρφωσε νομοθετικό πλαίσιο που έδωσε αυτομάτως δικαιώματα πανεπιστημιακού καθηγητή σε μια σειρά μη αξιολογηθέντων προσώπων, μεταξύ των οποίων η πρωθυπουργική σύνευνος/σύντροφος/ομόκλινος.
Το άλλο νόημα, όμως, της αποκατάστασης της πολιτικής κανονικότητας σε μια κοινωνία, είναι η αποκατάσταση της πίστης της κοινωνίας στην αξία και την κανονικότητα του «κανόνα», του δικαιικού θεσμού, δηλαδή, ο οποίος με όρους ουδέτερους και απρόσωπους καθορίζει τις σχέσεις με την πολιτεία -ευρύτερα όλες τις εκδοχές της δημόσιας εξουσίας- κάθε πολίτη, κάθε ανθρώπου κινούμενου μέσα στα όριά της. Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Μπορεί μια κοινωνία εθισμένη από τις απαρχές της κρατικής συγκρότησής της στη χρησιμοποίηση των προσωπικών εξυπηρετήσεων διαμεσολαβούντος πολιτικού να στραφεί –όπως κάνουν τα παιδιά, όχι όμως και τα αποπαίδια, του δυτικού διαφωτισμού- στην αξιοποίηση του απρόσωπου κανόνα δικαίου; Και αν ακόμη πάρουμε ως βάση την –εξωπραγματική- υπόθεση ότι η παρούσα κυβέρνηση θα μπορούσε να ασκήσει σε τέτοιο βαθμό πετυχημένη κοινωνική παιδαγωγική, ώστε να διαμορφώσει διάθεση και διαθεσιμότητα των νεοελλήνων, προκειμένου αυτοί να εγκαταλείψουν τις «παραδοσιακές» εθνικές μεθόδους συναλλαγής με το κράτος, το κράτος αυτό συγκεντρώνει άραγε τους μηχανισμούς, τους όρους και τις μεθόδους, την αξιοπιστία και την ορθολογική λειτουργία που θα ωθούσαν τον πολίτη ο οποίος και θεσμικό πατριωτισμό διαθέτει, αλλά και ατομικό ορθολογισμό επίσης, να εμπιστευθεί τις απρόσωπες λειτουργίες του;
Ως απάντηση στο -ρητορικό μάλλον- ερώτημα αυτό θα αφιερώσω στον κ. πρωθυπουργό ένα προσωπικό μου βίωμα, ώστε να τον διευκολύνω, «εξ όνυχος τον λέοντα», να αντιληφθεί το μέγεθος του σισύφειου έργου που δηλώνει διατεθειμένος να επιδιώξει και να ολοκληρώσει: Το ΙΧ αυτοκίνητό μου μάρκας σμαρτ φορ φορ και με αριθμό 5045 (δεν θυμάμαι πια τα γράμματα) απανθρακώθηκε ολοσχερώς στην πυρκαγιά στο Μάτι και έκανα όλες τις νομίμως απαιτούμενες απαραίτητες ενέργειες για τη διαγραφή του στο Υπουργείο Συγκοινωνιών. Όταν όμως στις αρχές του χρόνου πήγα να κάνω τη φορολογική δήλωσή μου διαπίστωσα πως το εν λόγω αυτοκίνητο εμφανίζεται ακόμη στη μερίδα μου (παράγοντας τεκμήριο κλπ)… Πήγα στο Υπουργείο Συγκοινωνιών όπου μου είπαν ότι μπορούν να μοΥ δώσουν –και μου έδωσαν- βεβαίωση πως το συγκεκριμένο όχημα είχε οριστικώς αποσυρθεί στις 27 Ιουλίου 2018. Πλην, όμως, τόνισαν πως τη σχετική διαγραφή πρέπει να την κάνουν οι υπηρεσίες του Υπουργείου Οικονομικών. Έλα, όμως, που εκεί επιμένουν πως ότι η διαγραφή αυτή είναι ευθύνη του Υπουργείου Συγκοινωνιών; Όπου εξακολουθούν να μου επισημαίνουν πως δεν έχουν πρόσβαση στα στοιχεία του Υπουργείου Οικονομικών; Με τον λογιστή μου να υποστηρίζει πως απλώς δεν επικοινωνούν τα λογισμικά των δύο υπουργείων!
Κύριε πρωθυπουργέ, πρόμαχε της κανονικότητας, δηλαδή του σεβασμού του απρόσωπου κανόνα δικαίου που εφαρμόζεται αυτομάτως και αδιαμεσολαβήτως, να σας δώσω τους φορολογικούς κωδικούς μου, ώστε να διαπιστώσετε πως το αυτοκίνητο δεν έχει ακόμη διαγραφεί;
ΥΓ. Οι υπηρεσίες γενικού γραμματέα που επιστράτευσα δεν έχουν ακόμη τελεσφορήσει. Να απευθυνθώ, κύριε πρωθυπουργέ, σε υπουργό, χάριν της αποκατάστασης της αξιοπιστίας του ελληνικού κράτους;
