Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Δεν είναι η πρώτη φορά που το ακούω: «Στις πλούσιες οικογένειες το ένα παιδί (το πιο έξυπνο) το στέλνουμε στο «μαγαζί» του πατέρα και το άλλο (το πιο χαζό) στην πολιτική». Σχετικό θα μου πεις, όπως σε όλα τα πράγματα. Όμως, κάποια αλήθεια θα κρύβει...
Για να προσδιορίσουμε γενικότερα, το ποσοστό των ικανών Ελλήνων που μπορούν να διαχειριστούν με σύγχρονους όρους, το «administration», μπορούμε να πάμε σε μία σχολική τάξη. Εκεί θα διακρίνουμε πόσοι μαθητές διαθέτουν κάποια από τα χαρακτηριστικά του ηγέτη. Όχι απαραίτητα αυτά που απαιτούνται για να ενταχθούν στο πολιτικό σύστημα αλλά για να πάρουν τις κατάλληλες αποφάσεις για την ίδια τους τη ζωή.
Το πρώτο αποκαρδιωτικό δείγμα θα μας αποκαλύψει ότι η μικρή, ισχνή μειοψηφία των νέων ανθρώπων με πυγμή, αποφασιστικότητα, σφαιρική αντίληψη και δίκαιη κρίση δεν ενδιαφέρονται να διοικήσουν κάποιο ελληνικό σύστημα! Ούτε πολιτικό ούτε κοινωνικό ούτε οικονομικό. Ούτε καν μία μικρή επιχείρηση στη γειτονιά τους. Ακόμα και τα πιο φιλόδοξα άτομα δεν θα ήθελαν ποτέ να ηγηθούν οποιασδήποτε προσπάθειας αφορά κάτι από το γνωστό παραγωγικό ή διαχειριστικό περιβάλλον τους.
Σε έναν άλλο χώρο, στον προθάλαμο των κομμάτων. Η ποιότητα των στελεχών ολοένα και περιορίζεται σε μέτριους ανθρώπους οι οποίοι έχουν μεν τις καλύτερες των προθέσεων αλλά όταν καλούνται να συνθέσουν ή να συμμετέχουν σε οτιδήποτε συλλογικό, προτάσσουν πολύ εύκολα τις προσωπικές τους ατζέντες.
Τέλος, οι πολιτικοί που ωρίμασαν με το παλιό πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης (συνδικαλιστές, υβρίδια του κομματικού σωλήνα, προσωπικότητες που «κάηκαν» στην χαμένη προσπάθεια, καιροσκόποι, γόνοι οικογενειών κλπ) , το μόνο που κάνουν είναι να περιφέρονται αμέριμνοι κάτω από την προστασία της «τηλεοπτικής δημοκρατίας».
Θα μου πεις τώρα, δεν βλέπεις τι γίνεται έξω; Εδώ ολόκληρος Τραμπ εκλέχτηκε πρόεδρος, η Ελλάδα σου φταίει; Μα, όταν αναφέρομαι στην ικανότητα των πολιτικών δεν έχω στον νου μου μόνο τον κεντρικό πυρήνα της πολιτικής αλλά και ολόκληρο το κράτος. Από τους προιστάμενους των δημόσιων υπηρεσιών και τους διευθυντές των σχολείων, μέχρι τους γενικούς γραμματείς των υπουργείων και τους υπουργούς.
Είναι γεγονός ότι ο κόσμος μας άλλαξε. Ότι η κοινοβουλευτική δημοκρατία του 19ου αιώνα δεν έχει προσαρμόσει το λειτουργικό της πλαίσιο στις απαιτήσεις της εποχής. Στην Ελλάδα όμως, έχουμε έναν λόγο παραπάνω να ανησυχούμε. Γιατί ούτε η Εκπαίδευσή μας αναδεικνύει νέους ηγέτες ούτε και οι δομές της πολιτείας δημιουργούν κίνητρα για όσους θα ήθελαν να εκτεθούν σε θέσεις ευθύνης. Η μετριότητα που επικρατεί γενικότερα στον αξιακό μας κώδικα, συνιστά αντικίνητρο εξέλιξης και για την κοινωνικοποίηση μιας προσωπικότητας και για την συμμετοχή των ηγετών στην ανάληψη ρόλου στην κοινωνία.
Εκτός των άλλων, πάντα υπάρχει από κάτω, μία χυδαία κρίσιμη μάζα που είναι έτοιμη να απορρίψει τον οποιονδήποτε. Αρκεί να της δοθεί το σύνθημα από τον πρώτο τυχόντα, «θεματοφύλακα» της μετριότητας που στηρίζει ολόκληρο το πελατειακό οικοδόμημα.
Συμπέρασμα: Ρίξτε μια ματιά γύρω σας τι κυκλοφορεί και μην έχετε πολλές απαιτήσεις. Κάντε μια προσπάθεια να βρείτε το στοιχειώδες και το λιγότερο παράλογο προκειμένου να σας αντιπροσωπεύσει με τις λιγότερες απώλειες.
Οι ικανοί, οι έξυπνοι και οι μεγάλοι ηγέτες δεν τρελάθηκαν να βρεθούν στο ίδιο έδρανο με τους μέτριους και τους «διαταραγμένους». Οι περισσότεροι έρχονται μόνο για διακοπές και οι υπόλοιποι ετοιμάζουν βαλίτσες.
Οι εναπομείναντες διαθέσιμοι «σωτήρες» θα βρίσκονται Σάββατο πρωί στον Αυτιά και οι υπόλοιποι στον Παπαδάκη από Σεπτέμβριο…
