Αλήθεια πόσοι από τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ θέλουν τα παιδιά τους να καταντήσουν άεργοι σαραντάρηδες ημιπιτσιρικάδες με κοντοβράκια και παπάκια, που να γράφουν συνθήματα στους τοίχους και να πετάνε προκηρύξεις; Και πόσοι ψηφοφόροι του, άνω των 25 ετών, έχουν σαν όνειρο της ζωής τους να γίνουν οι ίδιοι, γραφικοί ημιπιτσιρικάδες και να στηρίζονται στα χαρτζιλίκια των γονέων τους;
Αν κρίνουμε από τα αποτελέσματα σχετικών δημοσκοπικών ερευνών, τα ποσοστά αυτών των ψηφοφόρων είναι μεν υπαρκτά, ωστόσο μειώνονται με ραγδαίους ρυθμούς. Όλοι θέλουν το καλύτερο για τα παιδιά τους. Και για να το επιτύχουν αυτό, κάνουν οικονομικές θυσίες και αγνοούν κάθε υπόλειμμα της ιδεοληπτικής τους έχθρας, απέναντι το «σύστημα», τη μόρφωση και την αριστεία.
Τότε για ποιο λόγο, εμμένουν τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στην εργαλειοποίηση της ανομίας, της βίας και του μπάχαλου στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας; Και δεν αναφερόμαστε στην ομάδα Φίλη, που βγάζει φλύκταινες ακόμα και στο άκουσμα της λέξης «Πανεπιστήμιο». Αυτή αποτελεί παρελθόν ακόμα και εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Αναφερόμαστε στα νέα ηγετικά στελέχη, τα οποία αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο της υποδαύλισης όλων των γεγονότων ήσσονος σημασίας, που δεν προσδίδουν στο κόμμα τους, ένα θετικό πολιτικό βήμα. Η μάχη δίνεται στις πολιτικές θέσεις. Ο τραυματισμός του κατ' επάγγελμα φοιτητή - τραυματία, οι εικόνες με τους παλουκοφόρους κρανοφόρους που συγκρούονται με την αστυνομία, οι συνεντεύξεις των ολιγομελών ομάδων των καταληψιών θα ξεχαστούν εύκολα, όπως ξεχάστηκαν οι συγκεντρώσεις, οι «πλατείες» και οι διαδηλώσεις για «την καταπάτηση των συνταγματικών δικαιωμάτων» λόγω του Covid, καθώς και οι πορείες για τον Κουφοντίνα.
Τι θα μείνει; Η γεύση της πολιτικής βίας που πλέον ξενίζει στους πάντες. Και η απουσία θετικών θέσεων. Ειδικά στο θέμα της παιδείας. Διότι η αλήθεια είναι ότι οι πολίτες είναι καταπονημένοι από τη χρόνια σήψη του εκπαιδευτικού συστήματος. Ενός εκπαιδευτικού συστήματος, που από τη μια πλευρά παραμένει κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των διδασκόντων, αγνοώντας το συμφέρον των μαθητών, την αγωνία και οικονομική επιβάρυνση των γονέων και από την άλλη, παραμένει ξεκομμένο από τις πραγματικές ανάγκες, από την πραγματική ζωή και από την πραγματική οικονομία.
Οπότε το να επικεντρώνεσαι και μάλιστα με οργίλο τρόπο, σε ανούσια θέματα και να χάνεις την αναγκαιότητα της ουσιαστικής πολιτικής παρέμβασης στο εθνικό κεφάλαιο της παιδείας, προσφέρει βραχυχρόνια ηχηρά οφέλη, αλλά στο τέλος της ημέρας αποδεικνύει τη γύμνια των θέσεων. Διότι ακόμα και ο πιο φανατικός οπαδός του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει μεγαλώσει με όλα τα στερεότυπα της λητανευτικής αριστεράς, για το παιδί του και τον εαυτό του, επιθυμεί το καλύτερο. Και το καλύτερο δεν είναι ούτε το στέκι – καφενές, ούτε οι τριαντάρηδες φοιτητές με τα τραπεζάκια και τα παλούκια, ούτε το κυνηγητό με τις αστυνομικές δυνάμεις.
Το ίδιο και ίσως ακόμα περισσότερο, ισχύει και για το ΠΑΣΟΚ. Αν λησμονήσουμε την κατάργηση των πρότυπων σχολείων από τον τότε υπουργό Παιδείας Απόστολο Κακλαμάνη, οι μεταρρυθμίσεις της Άννας Διαμαντοπούλου θα είχαν απογειώσει την Παιδεία, αν είχαν εφαρμοστεί. Έχοντας λοιπόν ένα ιδιαίτερα βαρύ και ουσιαστικό παρελθόν σε θέματα παιδείας, είναι αδιανόητο σήμερα η νέα ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, να ακολουθεί μια επαμφοτερίζουσα στάση στο θέμα των τελευταίων ημερών στο ΑΠΘ. Σαν το «παιδί των λουλουδιών της δεκαετίας του '70», το ΠΑΣΟΚ καταδικάζει τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται, υποστηρίζοντας ότι οι εικόνες που είδαμε δεν τιμούν το ελληνικό πανεπιστήμιο και εμποδίζουν την εύρυθμη λειτουργία του.
Και είπαμε. Πρέπει το ΠΑΣΟΚ να μαζέψει ψηφαλάκια από τους μεταγραφέντες στον ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει ωστόσο, μέσω της «χίπικης» αντίληψης να στηρίξει τις πράξεις μιας ομάδας φοιτητών που αποτελούν μια ισχνότατη μειοψηφία που διατηρείται στη ζωή από το μπάχαλο; Αλήθεια η νέα ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, που το μόνο που κάνει είναι να αποφεύγει να παίρνει καθαρές θέσεις, αλιεύοντας ψήφους δεξιά και αριστερά, έχει αφουγκραστεί τις ανησυχίες των γονέων και των παιδιών τους, για το αύριο; Νομίζουν ότι οι γονείς και οι φοιτητές, ενδιαφέρονται για τον καφενέ στο ΑΠΘ, μέσα στον οποίο οι συλλογικότητες και τα γκρουπάκια θα αναλύουν το πώς θα ρίξουν τον καπιταλισμό και πώς θα ρίξουν βόμβες μολότοφ; Φυσικά και όχι.
Τότε γιατί το ΠΑΣΟΚ ανέχεται την αριστερή βία στα Πανεπιστήμια; Είναι θέμα αρχής; Είναι θέμα προσέλκυσης ξέμπαρκων ψήφων ακόμα και από αυτόν τον ηχηρό πυρήνα, που ολοένα και μικραίνει; Ή είναι θέμα επίθεσης στην κυβέρνηση;
Είναι προφανές, ότι τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ΠΑΣΟΚ, ψαρεύουν ψήφους στη λίμνη με τις τοξικές ιδεοληψίες. Αυτό μπορεί βραχυπρόθεσμα να τους εξασφαλίσει κάποιες ψήφους. Ωστόσο θα υπονομεύσει κάθε προσπάθεια αλλαγής στην Παιδεία που αποτελεί το Α και το Ω και για τη χώρα σαν σύνολο, αλλά και για τους πολίτες σε ατομικό επίπεδο.
