Του Γιάννη Λοβέρδου
Όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξελέγη πρόεδρος της ΝΔ, υπήρξαν πολλοί που αμφέβαλλαν αν θα μπορούσε να ηγηθεί μιας παράταξης, που εκ των πραγμάτων, είναι λαϊκή κι έχει εθνικό προσανατολισμό. Αρκετοί τον θεωρούσαν στυγνό τεχνοκράτη, χωρίς τις ευαισθησίες και τον συναισθηματισμό, που διακρίνουν έναν λαϊκό ηγέτη.
Γι' αυτό και δεν θα τα κατάφερνε, ισχυρίζονταν, ηγούμενος ενός κόμματος, που χαρακτηρίζεται, χωρίς αμφιβολία, από διαφορετικά καπετανάτα και βαρονίες. Πώς θα μπορούσε να συμβιβάσει τόσο αντιτιθέμενες απόψεις και συμπεριφορές;
Οσοι γνωρίζαμε τον Κυριάκο από παλιά, όπως ο γράφων, που τον είχα πρωτογνωρίσει από τότε που ήταν ακόμα φοιτητής στην Αμερική, ξέραμε ότι αυτά που λέγονταν, δεν ίσχυαν. Μολονότι διακρίνεται για την αυτοπειθαρχία και την αυτοκυριαρχία του, κι αποφεύγει να εκδηλώνει δημοσίως συναίσθημα, είναι ένας εξαιρετικά συναισθηματικός άνθρωπος.
Κι έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα, εξαιρετικά σπάνιο για πολιτικό. Όταν λέει κάτι το εννοεί. Κι όταν δεσμεύεται για κάτι, είναι υποχρεωμένος από την συνείδηση του να το πράξει. Αυτή είναι η αιτία, που σπανίως δίνει τον λόγο του, γιατί όταν τον δίνει τον κρατά. Και σπανίως υπόσχεται πράγματα, που γνωρίζει ότι δεν θα μπορέσει να υλοποιήσει.
Κι αυτό ίσως ενοχλεί κάποιους στο εσωτερικό της ΝΔ, που θα τον ήθελαν να λέει περισσότερα και να κάνει αυθαίρετες δεσμεύσεις, για να κοροϊδέψει τους πολίτες και να υποκλέψει τις ψήφους τους, όπως έκανε κατά κόρον ο μεγαλύτερος πολιτικός του αντίπαλος, Αλέξης Τσίπρας.
Έτσι όμως κατόρθωσε να επιβληθεί στο εσωτερικό του κόμματος του, και μεθοδικά να περιορίσει τις αντιτιθέμενες φωνές. Εκδιώκοντας κάποιες, μάλλον γραφικές περιπτώσεις. Και συνενώνοντας όλους εκείνους, που διέβλεπαν ότι κατόρθωνε να γυρίσει δημοσκοπικά το πολιτικό κλίμα, επιβλήθηκε πλήρως στο εσωτερικό της ΝΔ. Ασφαλώς, υπάρχουν κάποιοι, που για προσωπικούς κυρίως λόγους, τον αντιπαθούν. Αλλά αυτό είναι μοιραίο να συμβαίνει.
Όμως η προοπτική της εξουσίας και κυρίως το γεγονός ότι ο ίδιος κατέστη ο δημοφιλέστερος πολιτικός αρχηγός και μακράν ο καταλληλότερος για πρωθυπουργός, έχει πετύχει να σωπάσει την όποια σοβαρή εσωκομματική αντιπολίτευση, θα μπορούσε να εκδηλωθεί σε άλλη περίπτωση.
Εκείνο όμως, που κατά τη γνώμη μου, ανέδειξε τον Κυριάκο, από έναν σοβαρό αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε λαϊκό ηγέτη, ήταν ο χειρισμός του στο Σκοπιανό. Πλέον δεν υπάρχει αμφιβολία ότι Τσίπρας και Κοτζιάς προώθησαν την Συμφωνία των Πρεσπών υποτιμώντας τις λαϊκές αντιδράσεις και πιστεύοντας ότι θα έφερναν σε πολιτικό αδιέξοδο τον πρόεδρο της ΝΔ.
Εκείνος όμως διαβλέποντας εγκαίρως ότι η συμφωνία αυτή έθιγε την ίδια την εθνική ταυτότητα των Ελλήνων, κράτησε μια υπεύθυνη στάση εναντίον των διαπραγματεύσεων Τσίπρα- Κοτζιά και φυσικά εναντίον της συμφωνίας. Η στάση του αυτή τον εκτόξευσε στην συνείδηση των Ελλήνων πατριωτών, όπως καταγράφουν όλες οι δημοσκοπήσεις, που διενεργούνται αυτόν τον καιρό.
Ποτέ άλλοτε στις δημοσκοπήσεις, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν είχε τόσο μεγάλη διαφορά από το κυβερνών. Και ποτέ άλλοτε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν έχαιρε τόσο μεγάλης προτίμησης σε σχέση με τον πρωθυπουργό. Όσο κι αν δεν θέλουν κάποιοι να το αποδεχτούν, ο Κυριάκος έχει μετατραπεί σε λαϊκό ηγέτη κι η κυβέρνηση του, όποτε κι αν σχηματισθεί, είναι η τελευταία ευκαιρία για την Ελλάδα μας να γίνει και πάλι μια κανονική χώρα…
