Του Σάκη Μουμτζή
Η πυγμαχία είναι ένα άθλημα που απαιτεί υψηλή τεχνική, ευφυία, δυνατά πόδια και χέρια και κυρίως στρατηγική. Απαιτεί άριστη γνώση του αντιπάλου, των πλεονεκτημάτων του και των μειονεκτημάτων του.
Κανένας προπονητής, που έχει εμπιστοσύνη στον πυγμάχο του, δεν θέλει να φτάσει ο αγώνας μέχρι τους τελευταίους γύρους, γιατί εκεί όλα μπορεί να συμβούν. Ούτε θέλει νίκη στα σημεία. Επιδιώκει ένα γρήγορο νοκ-άουτ.
Πως επιτυγχάνεται αυτό; Με διαρκές σφυροκόπημα του αντιπάλου σε όλα τα επιτρεπτά σημεία του σώματος του και κυρίως στο κεφάλι, με μια διαρκή εναλλαγή cross και direct (jab), ώστε το τελειωτικό χτύπημα uppercut, να γίνει εκ του ασφαλούς.
Ολα αυτά πώς μεταφράζονται στην πολιτική; Τι πολιτικές απαιτούνται, ώστε να ρίξουμε τον αντίπαλο στο καναβάτσο; Είναι ολοφάνερο, πώς τα χτυπήματα θα πρέπει να είναι ανηλεή και συνεχόμενα σε όλους τους τομείς της δραστηριότητας του. Να αντιληφθεί πως, όπου νάναι τον «τελειώνουμε». Πάντα ο πανικός θολώνει την κρίση και οδηγεί σε λανθασμένες κινήσεις.
Στα καθ΄ημάς τι σημαίνουν όλα αυτά; Σημαίνουν πως η αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να είναι διαρκής, συντονισμένη και σε όλα τα μέτωπα. Στο ιδεολογικό και στο πολιτικό.
Μα δεν ασκείται τέτοια επιθετική πολιτική; Δεν μιλά η Νέα Δημοκρατία για τις συντάξεις; Φυσικά μιλά, και άριστα πράττει. Δεν μιλά για την υπερφορολόγηση; Φυσικά μιλά και άριστα πράττει. Δεν μιλά για την κατάσταση της ανομίας που επικρατεί στην κοινωνία; Φυσικά μιλά και άριστα πράττει.
Ομως, παρ΄όλα αυτά—που τα βιώνει καθημερινά και ο πολίτης—ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καταρρέει. Συγκρατεί τις δυνάμεις του, κάτι που θα του επιτρέψει να παραμείνει βασικός παίκτης στην πολιτική ζωή του τόπου.
Από την άλλη την πλευρά η Νέα Δημοκρατία δεν απογειώνεται. Διατηρεί μια σημαντική δημοσκοπική διαφορά ασφαλείας, που οφείλεται όμως στην σημαντική συσπείρωση των δυνάμεων της.
Τι άλλο πρέπει να γίνει; Φυσικά και καμιά εκλογική μάχη δεν κερδίζεται με γεγονότα που συνέβησαν 70 χρόνια πριν. Αυτά είναι για τους ιστορικούς. Για τους πολιτικούς είναι η διαχείριση του παρόντος και το όραμα του μέλλοντος.
Η Νέα Δημοκρατία, αν θέλει να ρίξει νοκ-άουτ τον ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να κάνει κάτι παραπάνω από αυτό που κάνει. Θα πρέπει να αποδείξει στον χειμαζόμενο πολίτη, πως η υπερφορολόγηση, η ανομία, το αντι-επενδυτικό κλίμα, δεν είναι αποτέλεσμα, απλώς, της ανεπάρκειας των κυβερνητικών στελεχών ή λανθασμένων επιλογών.
Θα πρέπει να πείσει τους πολίτες πως όλα αυτά απορρέουν από την ιδεολογία του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν προέκυψαν τυχαία, δεν τα έφερε η κακή στιγμή. Να τους φανερώσει πως τα συγκεκριμένα μέτρα είναι άμεσα συνδεδεμένα με την μορφή της κοινωνίας, που θέλει να διαμορφώσει ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Ενα κόμμα που έχει οδηγό τον μαρξισμό.
Μια κοινωνία χωρίς μεσαία τάξη, με εξαθλιωμένους τους ελεύθερους επαγγελματίες, με τσακισμένη την ατομική ιδιοκτησία από την υπερφορολόγηση, μια κοινωνία χωρίς επενδυτές. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί να διαχειριστεί, αποκλειστικά, την μιζέρια της πλειοψηφίας των Ελλήνων και εκεί επάνω να οικοδομήσει την πολιτική του κυριαρχία.
Αν δεν αναδείξει αυτήν την σύνδεση της ιδεολογίας της ριζοσπαστικής Αριστεράς με την δυσπραγία των πολιτών, αν δεν κτυπήσει τον κρατισμό, που είναι το εργαλείο άσκησης αυτής της πολιτικής, τότε η Νέα Δημοκρατία και να κερδίσει τις εκλογές, δεν θα μπορέσει να εφαρμόσει το φιλελεύθερο πρόγραμμα της.
Κανένας πυγμάχος που έχει εμπιστοσύνη στις ικανότητες του και σέβεται τον εαυτό του, δεν επιθυμεί νίκη στα σημεία. Ετσι, και η Νέα Δημοκρατία θα πρέπει να επιδιώξει μια συντριπτική νίκη που θα υποβιβάσει τον ΣΥΡΙΖΑ στην κατηγορία ελαφρών βαρών ή και στην κατηγορία πτερού ακόμα, όπως ήταν τόσο χρόνια.
Μπορεί!
