Πονηρός Έλλην, διάβασε το χθεσινό μου άρθρο και μου έστειλε μακροσκελές mail στο οποίο κατέληγε με την ενδιαφέρουσα φράση: «Ας μου δώσει εμένα ο Κυριάκος τα 5.000 ευρώ και εγώ θα τον στηρίξω. Αλλά δεν θα μου τα δώσει».
Το γεγονός ότι αυτά τα (θεωρητικά) 5.000 ευρώ ανά ΑΦΜ θα σήμαιναν πλήρη υπονόμευση κάθε αναπτυξιακής προσπάθειας του τόπου (τον οποίο θα κληρονομήσουν τα παιδιά του) ουδόλως τον πειράζει. Ότι δεν θα πάρει τώρα τα λεφτά τον κόφτει.
Αυτοί που στη Γαλλία ψήφισαν Λεπέν, αυτά τα 5.000 ευρώ θέλουν. Το είπε άλλωστε καθαρά και η Ζαν Μαρί. «Θα γεμίσω την τσέπη σας με ευρώ». Ο πονηρός Γάλλος, παρέα με τον πονηρό Έλληνα φτιάχνουν ένα ωραιότατο στρατόπεδο παράνοιας. Με μεγάλα αντισυστημικά λόγια, αντιελιτίστικες οργές και αφελείς αφελέστατες προσδοκίες που γίνονται βούτυρο στο ψωμί πολιτικών απατεώνων που καλλιεργούν λεφτόδεντρα.
Και φιλολαϊκό προφίλ καλλιεργούν βεβαίως - βεβαίως. Ένα από τα πιο χαριτωμένα που άκουσα αυτές τις μέρες από τη Γαλλία, ήταν ότι ο Μακρόν καταψηφίζεται ως αυταρχικός. Συμπεραίνω το λοιπόν ότι η Λεπέν θα είναι ανεκτική στους δρόμους και θα αφοπλίσει τα γαλλικά ΜΑΤ, κούνια που τον κούναγε.
Εδώ είναι ολοφάνερο ότι ο κόσμος αυτός τρέφεται οικειοθελώς με χαζούς μύθους που έχει ζωτική ανάγκη να τους πιστέψει. Πώς να συζητήσεις λογικά με αυτούς τους ανθρώπους, είτε στη Γαλλία διαβιούν, είτε στην Ελλάδα;
Πριν λίγες εβδομάδες χάζευα μια δημοσκόπηση που μελετούσε τα ποιοτικά στοιχεία του εκλογικού σώματος για την επιλογή των βουλευτών που σταυρώνει. Το 60% των ψηφοφόρων θέλουν τον βουλευτή «κοντά στον λαό», ενώ μόνο το 11% θεωρεί σημαντικό προσόν του την ικανότητα στη διοίκηση και την προηγούμενη εμπειρία του σε επαγγελματικό εργασιακό χώρο.
Κοντολογίς, επιλέγουν τον βουλευτή τους από την ικανότητά τους να τους κάνει τα ρουσφέτια και σκασίλα τους αν είναι ανίκανος να γίνει υπουργός και να διοικήσει.
Και όμως, το ίδιο εκλογικό σώμα που διαλέγει τους βουλευτές του ανάλογα με τις προσωπικές διευκολύνσεις που απαιτεί από αυτούς, δηλώνει κατά 72% ανικανοποίητο από τη λειτουργία της κρατικής μηχανής και κατά 76% δυσαρεστημένο από τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος της χώρας.
Τι ψάχνουμε το λοιπόν και σε τι ελπίζουμε; Ζούμε στη χώρα (και στην Ευρώπη φοβάμαι) της πάνδημης απαίτησης για ρευστό και εξυπηρετήσεις. Α ναι και των εξοργισμένων αντισυστημικών, που είναι έξαλλοι και όταν υπάρχει ρευστό και εξυπηρετήσεις, αλλά και όταν δεν υπάρχουν.
