Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Όποιος παρακολουθεί προσεκτικά τον Wolfgang Schauble δύσκολα μπορεί να δεχτεί τον χαρακτηρισμό «εξαιρετικός υπουργός» για τον Τσακαλώτο. Και μάλιστα «αδικημένος» από έναν πρωθυπουργό που δεν τον εμπιστεύεται…
Είναι προφανές ότι η σκοπιμότητα της αναφοράς του Schauble δεν αφορά τον έπαινο του Τσακαλώτου αλλά την απαξίωση του Τσίπρα. Ο γερμανός ΥΠΟΙΚ ξέρει καλά ότι ο «εντολέας» του σημερινού Eurogroup θα είναι πάλι, ο Αλέξης. Παλιός συνοδοιπόρος και χορηγός της «βαρουφάκειας σχολής». Ενώ ο συμπαθής Ευκλείδης δεν είναι τίποτε άλλο από σάκος του μποξ μετά από κάθε αποτυχία στους τακτικισμούς των κυβερνητικών αποφάσεων.
Μετά την αποδοχή του «τέταρτου μνημονίου» και την ψήφιση των νέων μέτρων, η πραγματικότητα είναι δεδομένη. Η χώρα θα πρέπει να κυβερνηθεί με όρους, κανόνες και προθεσμίες τις οποίες τις ορίζουν άλλοι και όχι ο Τσίπρας με τους υπουργούς του. Αν ήθελε να τις ορίζει ο ίδιος, είχε μόνο μια επιλογή: να κυβερνήσει τη χώρα. Δεν φαίνεται όμως να έχει τέτοιες διαθέσεις. Γιατί το μόνο του μέλημα είναι η διαχείριση της εξουσίας και όχι η λήψη των αποφάσεων.
Επομένως, έχουμε να κάνουμε με την επανάληψη ενός μονότονου σεναρίου, παραποιημένου αντίγραφου των επιλογών Βαρουφάκη. Οι Γερμανοί – οι υπόλοιποι επιλέγουν πάντα να τους χρησιμοποιούν- όπως κατέστησε σαφές ο εκπρόσωπος του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών Juerg Weissgerber, δεν προβλέπουν «καμία εγγύηση και κανέναν αυτοματισμό για την ελάφρυνση του χρέους». Η εκτίμηση για το «αν και ποια μέτρα για το χρέος θα είναι πράγματι αναγκαία θα μπορέσει να γίνει μόλις μετά την πλήρη εφαρμογή του τρέχοντος προγράμματος και μετά από μια ανάλυση της βιωσιμότητας του χρέους», «μάλλον στα μέσα του 2018».
Είναι κάτι που συνεχίζουν μονότονα να επαναλαμβάνουν όσο μονότονα και βλακωδώς, επαναλαμβάνει ο Αλέξης Τσίπρας την ελληνική αδικία που υφίσταται ο ελληνικός λαός από τον «αιμοσταγή» Schauble.
Η διαφορά φυσικά, βρίσκεται στο ποιος ακούει τον έναν και ποιος τον άλλον. Γιατί και οι δυο απευθύνονται στους ψηφοφόρους τους. Ο μεν Τσίπρας επιμένει σε κάτι που πηγάζει από την προοπτική μιας μελλοντικής διαδικασίας, ο δε Schauble σε κανόνες που συμφωνήθηκαν και από τους δυο, ως τώρα. Είναι και οι δύο εμμονικοί αλλά με διαφορετικό τεκμήριο στις διαθέσεις τους. Και το κυριώτερο, με αποδέκτη διαφορετικής ηθικής στη ρητορική τους…
Είναι σίγουρο, ότι στο σημερινό Eurogroup, άσχετα από την έκβαση της απόφασης, θα πάμε ως πονηροί επαρχιώτες που κουβαλούν το σύμπλεγμα απέναντι στους συγχωριανούς τους. Πρέπει οπωσδήποτε να πάνε στην πόλη και να πετύχουν. Και η είδηση να φτάσει γρήγορα στο χωριό τους. Δεν έχει σημασία αν πέτυχαν με όρους βιώσιμους. Αρκεί που πήραν ακριβό αυτοκίνητο γία μερικές εμφανίσεις στην πλατεία…
Αργά ή γρήγορα τη δόση θα την πάρουν. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα κλείσουν τη συμφωνία. Αλλά ξέρουν καλά ότι το χρέος πριν τις γερμανικές εκλογές, δεν πρόκειται καν να το συζητήσουν.
Ο Πρωθυπουργός όμως επιμένει και εξευτελίζεται μέσα και έξω από τη χώρα. Αδιαφορεί όμως, γιατί απευθύνεται μόνο στο δικό του προσωπικό κοινό. Σ αυτούς που συνεχίζουν ακόμα να επικοινωνούν με φαντασιακούς όρους «ψευδοηθικής» και ευσεβών πόθων. Επικοινωνεί δηλαδή με το «χωριό» του. Ακριβώς όπως επικοινωνεί ο επαρχιώτης που έρχεται στην Αθήνα αλλά μια ζωή ολόκληρη κάνει παρέα με τους συμπατριώτες του. Και σκέφτεται συνέχεια το καφενείο της παλιάς γειτονιάς του…
