Της Λίνας Παπαδάκη
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου έγινε κάμποσα χρόνια πριν γεννηθώ. Όταν εγώ άρχισα να καταλαβαίνω τον κόσμο, ήταν ήδη μία ακόμα αργία που στην αρχή δεν την ξεχώριζα από την 28η Οκτωβρίου και τις άλλες. Είχε βέβαια καλύτερα τραγούδια και μεγαλύτερη συμμετοχή. Στο Γυμνάσιο όμως, μαζί με τη πολιτικοποίηση, ήρθε να εγκατασταθεί μέσα μου ο μύθος της γενιάς του Πολυτεχνείου για να μείνει εκεί για πολλά χρόνια. Μετά τους αποκαθήλωσα, θύμωσα μαζί τους, πίστεψα ότι τα απέκτησαν όλα στερώντας τα από τη δική μου γενιά. Αργότερα κατάλαβα ότι τους αδίκησα, ή καλύτερα, έμαθα να τους βλέπω τον καθένα ξεχωριστά. Λόγω επαγγέλματος, γνώρισα πολλούς από τους έγκλειστους εκείνης της νύχτας και άλλους που ήταν παρόντες στους αγώνες της εποχής. Φυσικά και πάρα πολλούς απόντες συνομηλίκους τους. Και κατάλαβα το σημαντικότερο. Δεν υπάρχει καμιά γενιά Πολυτεχνείου.
Υπάρχουν μοναχικές ιστορίες ανθρώπων που τις ένωσε η μέθεξη μιας ιστορικής εξέγερσης, μετά ακολούθησαν τους δρόμους τους και άλλοι δικαίωσαν με τη ζωή τους τα παράσημα που κέρδισαν εκείνη τη νύχτα κι άλλοι τα εξαργύρωσαν με πράγματα υποδεέστερα. Για να μη μιλήσουμε για τους πολλούς που περιέφεραν σε καριέρες και παρέες ανύπαρκτα παράσημα. Αυτό για να τελειώνουμε με τις γενιές. Δεν υπάρχουν γενιές.
Είναι ισοπεδωτική έννοια που διογκώθηκε μάλλον με αφορμή το Πολυτεχνείο για να χωρέσουν πολλοί στον μύθο των λίγων –παλαιότερα λέγανε τα παιδιά της κατοχής και οι ήρωες του Σαράντα, δεν μιλούσανε για γενιές παρά μόνο μιλώντας για ποιητές.
Όπως δεν είναι γενιά και αυτοί που είναι σήμερα κλεισμένοι στο Πολυτεχνείο. Άλλες μοναχικές ιστορίες και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι αντίκτυπο θα έχει στη ζωή του καθενός από αυτούς η απόφαση να κάνουν το ίδρυμα σπίτι τους. Δεν ξέρω αν την εξαργυρώσουν μέσα στην κοινωνία που εχθρεύονται ή θα την πολεμούν πάντα. Πάντως σίγουρα δεν είναι η ίδια γενιά με τους συνομηλίκους τους που εργάζονται ή ψάχνουν για δουλειά σε γραφεία, εταιρείες, νοσοκομεία, σχολεία, ταξί, γιαπί ή οτιδήποτε άλλο. Δεν είναι ίδια γενιά με τους ανθρώπους του ωραρίου και του μεροκάματου που γεννήθηκαν τις ίδιες χρονιές με αυτούς. Αυτοί που χρησιμοποιούν το πρωινό λεωφορείο δεν είναι ίδια γενιά με αυτούς το καίνε.
Δεν είναι ίδια γενιά με τους ανθρώπους του Μαξίμου. Αυτούς που ο πρωθυπουργός ονόμασε δική του γενιά, που θέλει να κυβερνήσει με αυτήν. Συνομήλικοι απλώς με τους σημερινούς κατοίκους του Πολυτεχνείου, αλλά, ειδικά αυτοί, και με ένα τρόπο συνένοχοι. Οι υπουργοί υποδέχονται την τρόικα και τον Ομπάμα την ίδια στιγμή που διατηρούν το αριστερό τους άλλοθι ανενόχλητο και απείραχτο να αλωνίζει στα Εξάρχεια, να βάζει φωτιές και να ρίχνει μολότωφ και μετά να επιστρέφει ασφαλές στο ορμητήριο Πολυτεχνείο. Οι νέοι του Μαξίμου και του κόμματος διαφημίζουν την ανεκτικότητά και τη συμπαράστασή τους στους παλιούς συνοδοιπόρους των δρόμων της αντίστασης και όλοι μαζί έχουν σάκο του μποξ τον μεσήλικο, άλλης γενιάς, υπουργό Προστασίας.
Η γενιά μας είναι εδώ, αριστερή και ανατρεπτική, δεν συμβιβάζεται με τη βία του κράτους, η βία είναι προνόμιο της νεότητας. Ένα κλείσιμο του ματιού, εμείς μπορεί να πετσοκόβουμε μισθούς και συντάξεις, να γονατίζουμε την κοινωνία με φόρους και εισφορές, να αφελληνίζουμε τις τράπεζες, να πουλάμε την περιουσία του Δημοσίου, να υποθηκεύουμε τους θησαυρούς της χώρας για 100 χρόνια, αλλά υπάρχει πάντα κάτι που διαλαλεί ότι δεν θα γίνουμε ποτέ δεξιοί. Δεν πιστεύουμε στην αστυνομική καταστολή. Το τελευταίο οχυρό της αριστερής μας ταυτότητας είναι το οχυρό των παιδιών με τις κουκούλες, το ίδιο που είχε γίνει οχυρό του ΄73, το Πολυτεχνείο.
Αριστερή παρθενορραφή στην κατακερματισμένη γενιά. Κυβερνώ με τη γενιά μου, ένα κομμάτι της κυβερνά τα Εξάρχεια.
