Της Σοφίας Αναγνωσταρά*
Είχα την τιμή να σπουδάσω στη σχολή Πολιτικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Την εποχή εκείνη (1998-2003), εξακολουθούσαν να γίνονται μαθήματα στο κτήριο Γκίνη, καθώς τα κτήρια Πολιτικών Μηχανικών που βρίσκονται στην Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου βρίσκονταν ακόμη υπό κατασκευή.
Το ιστορικό αυτό κτήριο ήδη από τότε υπέφερε σε ημέρες καταλήψεων, επεισοδίων κι εορτασμών της 17ης Νοέμβρη. Ωστοσο ήταν ακόμα ζωντανό γεμάτο από φοιτητές και καθηγητές. Οι αρμόδιες αρχές φρόντιζαν να αποκαθιστούν τις ζημιές εγκαίρως για την απρόσκοπτη φοίτησή μας.
Η Καθημερινή σε άρθρο της δημοσίευσε αδιανόητες εικόνες από τον προαύλιο χώρο του Πολυτεχνείου. Ένας χώρος φοίτησης, καλλιέργειας, δημιουργίας, έχει αφεθεί στην εξουσία των... αντιεξουσιαστών. Με τις εικόνες αυτές θυμώνω.
Θυμώνω γιατί ο χώρος που έζησα ορισμένα από τα πιο δημιουργικά και όμορφα χρόνια της ζωής μου έχει βεβηλωθεί και κανείς δεν αντιδρά.
Θυμώνω για το συμβολικό χαρακτήρα του γεγονότος: δεν πρόκειται για ένα οποιοδήποτε κτήριο της Αθήνας. Από το κτήριο Γκίνη παραδίδονται στην κοινωνία οι λαμπρότεροι επιστήμονες μηχανικοί από το 1930.
Θυμώνω γιατί ενώ το Μετσόβιο Πολυτεχνείο έχει λαμπρή ιστορία, εξαιρετικό ανθρώπινο δυναμικό και φοιτητές πρώτης γραμμής, υπονομεύεται και διασύρεται διεθνώς από την παγίωση αυτής της κατάστασης.
Θυμώνω , αλλά και ντρέπομαι, γιατί τα σημερινά χάλια στο Πολυτεχνείο κι εν γένει στα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα της χώρας δε τα συνάντησα σε κανένα Πανεπιστήμιο καμίας χώρας πλην Ελλάδος – είχα την ευκαιρία να βρεθώ σε αρκετά – ούτε καν σε χώρες όπως η Ρουμανία και η Βουλγαρία, που ως λαός έχουμε μάθει να απαξιώνουμε.
Τέλος, θυμώνω για την ασυλία του... ασύλου, το οποίο ουδείς τολμά να πειράξει υπό τον φόβο των ομάδων που το εκμεταλλεύονται. Η έννοια του ασύλου άλλωστε δεν τηρήθηκε ποτέ: Ένας Πανεπιστημιακός χώρος είναι άσυλο ιδεών, όχι άσυλο σε παραβάσεις του κοινού ποινικού δικαίου. Στην πραγματικότητα, η ασυλία ιδεών είναι η μόνη που δεν τηρείται, καθώς όποιος αντιδρά εντός του Πανεπιστημιακού χώρου, προπηλακίζεται.
Το πρόβλημα δυστυχώς είναι χρόνιο και σύνθετο. Η πολιτική βούληση, η οποία έτσι κι αλλιώς είναι απούσα από τη σημερινή κυβέρνηση δεν αρκεί για να χτυπηθεί στη ρίζα του. Θα χρειαστεί ευρύτερη συναίνεση και αποφασιστικότητα όλων των εμπλεκόμενων φορέων, ώστε το κτήριο Γκίνη να παραδοθεί σε αυτούς που πραγματικά ανήκει, τους φοιτητές του.
*Η κ. Σοφία Αναγνωσταρά είναι Πολιτικός Μηχανικός. Επίσης είναι μέλος της Νέας Δημοκρατίας που έχει περάσει από τη διαδικασία επιλογής του Μητρώου Πολιτικών Στελεχών.
