Του Βασίλη Φασούλα*
Υπάρχουν πολλές επέτειοι συλλογικών αναμνήσεων που δεν εορτάζονται στην Ελλάδα. Μία όμως από αυτές που αποφασίσαμε να εορτάζεται είναι αυτή του Πολυτεχνείου. Η εορτή αυτή στον μεγάλο της συμβολισμό ουδεμία σχέση έχει αποκλειστικώς με πολιτικούς χώρους, έχει σχέση με την Δημοκρατία όλων μας.
Οι φοιτητές και οι εξεγερθέντες του κρατούσαν Ελληνικές σημαίες και τραγουδούσαν τον Εθνικό ύμνο. Αποκαλούσαν «αδέλφια» αστυνομικούς και στρατιώτες, σέβονταν τους «νοικοκυραίους» και φωνάζαν για ψωμί παιδεία και ελευθερία, κυρίως όμως: πρέσβευαν τον λόγο τους με την ίδια την ζωή τους, της οποίας η σωματική ακεραιότητα ή ακόμη και η συνέχισή της μόνον εξασφαλισμένη δεν ήταν απέναντι σε δικτάτορες. Τι σχέση έχουν αυτά με τους σημερινούς «τιμητές» της εορτής, τι σχέση έχουν όλα αυτά με τις χαοτικές επαναστατικές γυμναστικές και τον αταβιστικό μισελληνισμό βαριεστημένων γκρουπούσκουλων των Εξαρχείων που φυσικά στην συντριπτική πλειοψηφία τους δεν είναι διατεθειμένοι να διακινδυνεύσουν τρίχα από την κεφαλή τους απέναντι όχι σε δικτάτορες αλλά σε δημοκρατικά εξελεγμένες κυβερνήσεις;
Επιπλέον σπουδαίοι ήρωες του αντιδικτατορικού αγώνος ήσαν: ο κεντρώος Λαμπράκης, ο ήρωας του ΕΔΕΣ, ανθυπολοχαγός του Εθνικού Στρατού στον εμφύλιο και εν ενεργεία αξιωματικός κατά την Χούντα Σπυρίδων Μουστακλής , ενώ ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος αρχηγός της ΕΡΕ πήγε να συμπαρασταθεί στους φοιτητές. Η τότε μείζων αριστερά διά του ΚΚΕ, όπως γνωρίζουν όλοι οι ιστοριοδίφες, αντί να σηκώνει διά των εκπροσώπων του γροθιές στο Πολυτεχνείο όπως σήμερα, κατήγγειλε ως αμερικανοκινούμενη την εξέγερση.
Κάποια στιγμή όμως, όπως όλα στην Ελλάδα, η αποτίμηση της ιστορικής μνήμης έλαβε διαστρεβλωμένα πολιτικό χαρακτήρα. Για λόγους αβελτηρίας, αδράνειας ή και αδιαφορίας των λοιπών πολιτικών δυνάμεων, η εορτή μνήμης του Πολυτεχνείου ανελήφθη «εργολαβικά» από την Αριστερά η οποία με την σειρά της εν καιρώ έκλεισε το μάτι στους «μπαχαλάκηδες». Μετά άρχισε η πλήρης «οπαδοποίηση». Η δε, ιστορική αλήθεια των γεγονότων, ένα ανούσιο πάρεργο στους «χουλιγκάνους» της μιας ή της άλλη πλευράς. Εν τέλει το Πολυτεχνείο αντί για μνημείο ενότητος, υπήρξε μνημείο διχασμού κατά την αγαπημένη μας συνήθεια.
Κατά την κρατούσα λοιπόν άποψη, ο μεν συνεπής δεξιός, κεντροδεξιός καθώς και ο καλός φιλελεύθερος μέσα του «πρέπει να την βδελύττει ως εορτή μίσους», ο δε συνεπής αριστερός και κεντροαριστερός «πρέπει την αποθεώνει ως δική του εορτή». Φυσικά καμία ιστορική μνήμη, ειλικρινής ηθική αποτίμηση και πραγματικός σεβασμός στην αλήθεια δεν ενυπάρχει σε τέτοιες τοποθετήσεις.
Το ότι η γενιά του πολυτεχνείου υπήρξε η πλέον αποδομητική έως κοινωνικοπολιτικά αήθης όλων των εποχών μέχρι σήμερα, το ότι το ΚΚΕ που ουδεμία ουσιαστική συμμετοχή είχε, αποπειράται να την «υφαρπάξει» και αν στρατιώτες με άλλο χρώμα έκαναν τέτοια όπως οι ...του ΚΚΕ θα είχαν συλληφθεί και θα είχαν περάσει στρατοδικείο προχθές, το ότι γενιές «μπαχαλάκηδων» επωάσθηκαν σε τέτοιες συνθήκες, τι σχέση έχουν όλα τούτα περί της ιστορικής αλήθειας; Πάσχουμε από έλλειψη παραδοχών και πλεόνασμα αρνήσεων. Δυστυχώς. Αφήστε τους νεκρούς στους τάφους τους . Δολοφονημένοι άνανδρα από δικτάτορες υπήρξαν, δεν "πήγαιναν γυρεύοντας".
Για αυτούς τους νεκρούς λοιπόν, από τον μαθητή Λυκείου 17χρονο Διομήδη Κομνηνό μέχρι την 76χρονη Αικατερίνη Αργυροπούλου η γιορτή αυτή της σύγχρονης Ελληνικής μας Δημοκρατίας θα πρέπει να συνεχίζεται όσο ακόμη η σύγχρονη Ελληνική μας Δημοκρατία υπάρχει.
Η επιτυχής περιφρούρηση της εορτής αυτής ως εορτής της Δημοκρατίας εφέτος έδειξε ένα πολύ απλό πράγμα: Όταν το κράτος διά των φορέων του, από τον Υπουργό Δημοσίας Τάξεως έως τον τελευταίο αστυνομικό έχει την βούληση, τούτο είναι εφικτό. Και ας κάνει ο εκάστοτε πολιτικός, δυστυχώς για το πολίτευμά μας ακόμη και πρώην πρωθυπουργός και νυν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, ό,τι μπορεί περί του αντιθέτου.
Το Πολυτεχνείο αρκετά έχει «εργαλειοποιηθεί». Ας επανεορτασθεί επιτέλους. Εφέτος υπήρξε «μία καλή αρχή». Από την περιφρούρηση έως τις ψυχές μας.
*Ο Βασίλης Φασούλας είναι δικηγόρος, υπεύθυνος Οργανωτικού της Δημοκρατικής Ευθύνης.
