Του Θόδωρου Μαργαρίτη*
Είναι αλήθεια πως κάθε κόμμα, κάθε πολιτική πρόταση συγκροτούν από μόνα τους ένα είδος πολιτικού παραδείγματος. Όχι μόνο από την σκοπιά των πολιτικών επιστημών αλλά και ως «συνείδηση» που διαμορφώνεται μέσα στην κοινωνία.
Τα πολιτικά παραδείγματα αποτελούν μια κρίσιμη παράμετρο στην εξέλιξη της Δημοκρατίας ιδιαίτερα στην εποχή μας που ο δεξιός και ο αριστερός λαϊκισμός θέτει την αμφισβήτηση του κοινοβουλευτισμού –δυστυχώς και με πραγματικές αφορμές- στην ημερήσια διάταξη.
Η «Πρώτη φορά Αριστερά» αποτέλεσε μια τομή στον πολιτικό βίο της μεταπολίτευσης. Δημιούργησε προσδοκίες και ελπίδες αλλά σύντομα μπήκε στον κύκλο των ματαιώσεων και των διαψεύσεων. Δεν είναι ευχάριστο γιατί η απουσία εναλλακτικών λύσεων υπονομεύει το πολιτικό σύστημα. Το χειρότερο όμως βρίσκεται αλλού. Στο γεγονός ότι όχι μόνο συντελεί στην αναπαραγωγή των παλαιοκομματικών πρακτικών αλλά συγκροτεί το ίδιο το παράδειγμα ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μια νέα όψη της πολιτικής κακοδαιμονίας στην χώρα μας.
Έχουμε λοιπόν ΤΟ πολιτικό παράδειγμα όπου η στροφή στον ρεαλισμό στην πράξη πρόκειται για στροφή στον κυνισμό. Με την ιδία ευκολία που αναγγέλλει το «σκίσιμο των μνημονίων» εξελίσσεται τελικά ως απόλυτη διαμεσολάβηση των δανειστών. Μετονομάζει όλα τα εργαλεία της αντιμνημονιακής ρητορικής σε εργαλεία άσκησης των οικονομικών πολιτικών.
Καταγγέλλει το παλαιό πολιτικό σύστημα αλλά αντιγράφει όλες τις μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν στο παρελθόν (διαπλοκή με τα ΜΜΕ, πελατειακό σύστημα κλπ)
Η σημερινή εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ τα έχει όλα. Από την ακροδεξιά και την συντήρηση – ΑΝΕΛ, Καμμένος, Παπακώστα, Παπαγγελόπουλος- μέχρι τους φίλους του Κουφοντίνα.
Από την γραμμή ανοχής στην περίοδο Καραμανλή μέχρι τα σύνορα της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στην Ευρώπη.
Από τους διανοουμένους συνοδοιπόρους του Κώστα Σημίτη μέχρι το Παύλο Πολάκη και τον χυδαίο λαϊκισμό.
Από τις διατυπώσεις περί «στρατηγικού εταίρου» για τον Τραμπ μέχρι την στήριξη στον Μαδούρο.
Όλα αυτά με το πρόσχημα του «μεγάλου και πολυσυλλεκτικού κόμματος». Επιχείρημα που όμως δεν ισχύει στο βαθμό που ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ μέσα από τις συνεχείς περιδινήσεις δεν έχει αποτυπώσει ένα σαφές ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα με το οποίο θα μπορούσε να δικαιολογήσει ένα σχήμα με μεγαλύτερη πολυχρωμία.
Αυτό το πολιτικό παράδειγμα πρέπει να αποδυναμωθεί και να ηττηθεί. Η φράση «στρατηγική ήττα» ωστόσο δεν είναι ορθή γιατί εμπεριέχει μακροπρόθεσμους ιδεολογικούς συμβολισμούς. Άλλωστε μετά την κοινοβουλευτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις επερχόμενες εκλογές και την υποχρεωτική διαδικασία αναστοχασμού για αυτή την «τρελή πορεία» - μέσα από τις συντεταγμένες διαδικασίες- θα δούμε όταν θα βρίσκεται στην αντιπολίτευση αν η στροφή είναι στροφή στον ρεαλισμό ή όχι. Θα κρίνουμε αν τα «κεντροαριστερά ανοίγματα» είναι πράξεις νέου αυτοπροσδιορισμού ή καρικατούρες επικοινωνίας. Με αυτά τα νέα δεδομένα προφανώς οι σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις θα μπορούν να αναζητήσουν τότε πεδία διαλόγου και με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά θα έχει αλλάξει το πολιτικό παράδειγμα. Θα έχουμε επανέλθει στην πραγματική πολιτική και όχι στα επικοινωνιακά φληναφήματα.
* Ο κ. Θόδωρος Μαργαρίτης είναι μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του Κινήματος Αλλαγής
