Στην πολιτική το να υποτιμάς στον αντίπαλο δεν είναι λάθος. Είναι έγκλημα αυτοπαράδοσής σου. Ο Μητσοτάκης είχε πει σε μια συνέντευξή του ότι «έκανα καριέρα με το να με υποτιμούν». Δήλωση που καθόλου δεν κατέβαλε τη αρειμάνια αυτοπεποίθηση του ΣΥΡΙΖΑ, αφού είχε έναν Πρωθυπουργό, τον Αλέξη, που ήταν παγκόσμιας ακτινοβολίας και που σαν αυτόν βγαίνει ένας κάθε 100 χρόνια (Θεανώ Φωτίου).
Τον Μητσοτάκη τον υποβάθμισαν σε βαθμό προσβλητικό, με την αγένεια και την «αψάδα» που μόνο οι Συριζαίοι ξέρουν να προσβάλουν. Ακόμη και όταν τους νίκησε σε ευρωεκλογές, νομαρχιακές και εθνικές, εξακολουθούσαν το ίδιοι τροπάρι.
Το έχει περιγράψει ο εκπρόσωπος Τύπου του πρώην Πρωθυπουργού Θ. Καρτερός στην Αυγή: «Η υποτιθέμενη ανικανότητα, ελαφρότητα, ημιμάθεια, ανεπάρκεια του Μητσοτάκη. Και να τα καλαμπούρια, να τα σατιρικά βίντεο, να διαγωνισμός της ατάκας εις βάρος του. Καθώς μάλιστα στο κόλπο μπαίνουν διακριτικά αλλά μπαίνουν, και κάποιοι νεοφυείς στην από δω Αριστερά, το πράγμα παίρνει στην υπερβολή του χαρακτήρα παραπλάνησης».
Βέβαια στο τέλος αφήνει να εννοηθεί αυτά τα χαρακτηριστικά υπάρχουν αλλά «τα καλύπτει «ένα ολόκληρο σύστημα εξουσίας. Έμπειρο και αποτελεσματικό. Μια συστοιχία ΜΜΕ με τεράστιες δυνατότητες».
Το οποίο σύστημα των ΜΜΕ είναι τόσο έμπειρο που δεν κατόρθωσε να ανακόψει την ορμή, ούτε να ορθώσει προσκόμματα στην τροπαιοφόρα επέλαση του Αλέξη. Και ήταν τόσο αποτελεσματικό που δεν μπόρεσε να αποτρέψει το 62% του λαού να επιχειρήσει το σάλτο μορτάλε, να βρεθεί εκτός Ε.Ε. (γιατί αυτό θα γινόταν, η Μέρκελ είχε καλέσει σύνοδο όλης της ΕΕ να μας ξεπετάξουν αν δεν έκανε την κωλοτούμπα. Τα υπόλοιπα είναι ψεύδη εν αμαρτίαις).
Και τώρα προφανώς φταίει το έμπειρο και αποτελεσματικό σύστημα που ο Μητσοτάκης φτάνει σε υπερδιπλάσιο ποσοστό καταλληλότητας Πρωθυπουργού από τον Τσίπρα, ο οποίος χάνει και από τον «κανένα».
Υπήρχε στις προηγούμενες δημοσκοπήσεις, επιβεβαιώθηκε και στις δυο τελευταίες της Pulseκαι της Metron Analysis. Στην δεύτερη ο Μητσοτάκη αναγνωρίζεται ως καταλληλότερος πρωθυπουργός από το 45% και ο Τσίπρας από ο 17%! Ακόμη και στη δημοτικότητα (που δεν είναι βέβαια παράμετρος ψήφου, συμπάθεια, αποδοχή προσώπου είναι), ο Μητσοτάκης «ίπταται» με 59%, με τον Τσίπρα τρίτο στο 37% , ενώ τον περνάει η Γεννηματά με 41%).
Σαφώς κατά το σωστό κλισέ, οι δημοσκοπήσεις είναι φωτογραφίες της στιγμής. Και οι στιγμές που ζούμε είναι ευμετάβλητες υπό το αστάθμητο βάρος των επιπτώσεων του κορονοϊού. Με την σειρά τους οι επιπτώσεις αυτές εξαρτώνται και από συνθήκες ανεξάρτητες της κυβέρνησης: Από τη γρήγορη εκκίνηση εκταμίευσης του Ταμείου Ανάπτυξης, εφόσον υπερκερασθούν (μάλλον θα γίνει) οι αντιρρήσεις Ουγγαρίας, Πολωνίας και του συνοδοιπόρου τους Σλοβενίας, καθώς και από τον μαζικό εμβολιασμό (ανεξάρτητος της κυβέρνησης αφού θα είναι προαιρετικός).
Για την πρώτη περίπτωση ο Ούγγρος Ορμπάν πρότεινε μια κάποια «λύση»: «Να πάρουν χρήματα όσες χώρες έχει μεγάλη ανάγκη η οικονομία τους λόγω κορονοϊού, και με τις υπόλοιπες που θέτουν κανόνες κράτους δικαίου, ας το συζητήσουμε. Το πρώτο πρέπει να το κάνουμε αμέσως. Το δεύτερο είναι λιγότερο επείγον». Θέλει βέβαια να την «σκαπουλάρει» αλλά είναι μια κάποια λύση.
Όσο για τα εμβόλια, οι προοπτικές είναι ευοίωνες. Όταν οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι πολίτες σε ποσοστό άνω του 50%, είναι δεκτικοί να το κάνουν, σε λίγο καιρό δια του παραδείγματος το ρεύμα θα γείρει υπέρ του «ναι». Και η κανονικότητα θα αρχίσει να επέρχεται, και η ζωή θα αρχίσει να μας ξαναγνέφει.
Υπό αυτές τις δυο προϋποθέσεις, το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι ευοίωνο. Η παραστατική απεικόνιση της 16μηνης δημοσκοπικής καταγραφής δείχνει ότι «σέρνεται». Στο μέλλον μπορεί να απολαύσει κάποια υψηλότερα ποσοστά, αφού και η ΝΔ, όπως κάθε κυβέρνηση, θα απομειώνεται.
Όμως ο Μητσοτάκης και η ΝΔ είχαν πάρει κεφάλι στις αρχές της Άνοιξης του 2016, δηλαδή 12-14 μήνες μετά την εκλογική νίκη της Πρώτης Φοράς Αριστεράς. Ήταν οι δημοσκοπήσεις που στην Κουμουνδούρου τις θεωρούσαν χαλκευμένες. Τώρα 16 μήνες μετά, μέσα στο χαώδες τοπίο που δημιούργησε ο κορωνοϊός, η ΝΔ εξακολουθεί να προηγείται με 15 έως 17 μονάδες.
Το χειρότερο είναι ότι ο Μητσοτάκης επικρατεί κατά κράτος του Τσίπρα στην πρωθυπουργική καταλληλότητα. Και αυτό είναι το πρόβλημα, ή μάλλον το πολιτικό «δράμα» του ΣΥΡΙΖΑ.
Ναι μεν αναντικατάστατοι στην ιστορία δεν έχουν υπάρξει, αλλά ο Τσίπρας είναι σχεδόν αναντικατάστατος στον ΣΥΡΙΖΑ. Όχι μόνο τους πήρε από το 4% και τους έφτασε στο 36,4%, τους έκανε και κυβέρνηση, έστω και με την ανοίκεια κολλεγιά με τον Καμμένο.
Αυτόν έχουν, άλλος δεν υπάρχει στον ορίζοντα προσώρας. Και όσο ο Μητσοτάκης εξακολουθεί να υπερτερεί στην πρωθυπουργική καταλληλότητα, δύσκολα θα ξαναδούν εξουσία (στον ορατό χρόνο πάντα).
