Του Χρίστου Αλεξόπουλου
Παρά την βαθύτατη και πολυδιάστατη κρίση, που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία, τόσο οι πολίτες όσο και το πολιτικό σύστημα είναι ακόμη δέσμιοι της πολιτικής «περιτυλίγματος», η οποία δεν υπερβαίνει τα όρια της πολιτικολογίας και των γενικόλογων και μη συγκεκριμένων προγραμματικών δεσμεύσεων, ενώ ταυτοχρόνως εξαντλείται σε ατέρμονες και κουραστικές κρίσεις σχετικά με την ικανότητα των αντιπάλων να διαχειρισθούν την κυβερνητική εξουσία.
Το περίεργο δε είναι, ότι κόμματα και πολιτικό προσωπικό δεν κάνουν αυτοκριτική, ούτε αναζητούν τα αίτια της αρνητικής πορείας της χώρας, ακόμη και εάν έχουν συμβάλλει σε αυτήν, επειδή ανέλαβαν την ευθύνη διακυβέρνησης στο παρελθόν. Στην Ελλάδα κυριαρχεί η λογική του «αποδιοπομπαίου τράγου», ο οποίος παίρνει «σάρκα και οστά» πάντα στο «πρόσωπο» του αντιπάλου.
Τα αίτια για αυτή την κατάσταση του πολιτικού συστήματος δυστυχώς δεν αναζητούνται και πολύ περισσότερο δεν συνειδητοποιούνται.
Κατ' αρχήν τα κόμματα λειτουργούν στατικά, χωρίς να προσαρμόζουν τα δομικά τους χαρακτηριστικά στις ανάγκες, που δρομολογεί η δυναμική της εξέλιξης όχι μόνο σε εθνικό αλλά και σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο.
Δεν συνειδητοποιείται, ότι πρέπει άμεσα να γίνουν ριζικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, οι οποίες θα φθάνουν μέχρι και στα ποιοτικά χαρακτηριστικά, που πρέπει να έχουν αυτοί, που ασχολούνται με την πολιτική διαχείριση του παρόντος στην προβολή του στο μέλλον.
Πολύ αντιπροσωπευτικό παράδειγμα είναι η διαμόρφωση πολιτικών προγραμμάτων, τα οποία εγκρίνονται σε συνεδριακές διαδικασίες. Αναλαμβάνει μια ομάδα την επεξεργασία μιας πρότασης, η οποία κατατίθεται στο συνέδριο για έγκριση, συνεπικουρούμενη πιθανόν από υποομάδες αρμόδιες για τις επιμέρους θεματικές, στις οποίες συμμετέχουν άτομα με κριτήριο το ενδιαφέρον τους για το αντικείμενο της ομάδας επιλογής τους.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στη Metarithmisi.gr
Φωτογραφία: Shutterstock
