Κύριε Πρόεδρε, σήμερα θα σας πω μια προσωπική ιστορία! Μεγάλωσα στο Περιστέρι, σε μια εποχή που δεν είχε παιχτεί ακόμη το σίριαλ «Εραστής δυτικών προαστίων» και που το Μπουρνάζι δεν είχε καφετέριες. Όπως δηλαδή οι χριστιανοί λένε «προ Χριστού», εμείς να πούμε «προ της επέλασης του καπιταλισμού». Σε αντίθεση με ό,τι πιστεύει η συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων της περιοχής, αν δεν ήταν ο καπιταλισμός, το Περιστέρι και το Αιγάλεω θα ήταν ακόμη στην εποχή του «Ρόδα, τσάντα και κοπάνα».
Εκείνα τα χρόνια, λοιπόν, ήταν ένας αγώνας μπάσκετ για τους σχολικούς αγώνες και παίζαμε ο Λόφος Αξιωματικών με ένα σχολείο της Κηφισιάς. Είχαμε καλή ομάδα στον Λόφο. Μας επισκίαζε το ΙΑ, ο Άγιος Αντώνης. Αυτοί είχαν Πεδουλάκη! Τέλος πάντων, όλο το σχολείο μεταφέρθηκε στο κλειστό του Αιγάλεω, στον Άγιο Σπυρίδωνα. Εμείς στα αριστερά της εξέδρας και οι Κηφισιώτες στα δεξιά.
Το παιχνίδι ξεκίνησε καλά για μας. Είχαμε πραγματικά καλή ομάδα. Στην εξέδρα αυτό μας έδινε φτερά: «Περιστέρι - Περιστέρι». Σειόνταν οι τοίχοι! Και είχε σημασία, επειδή αυτή η διαφαινόμενη νίκη ήταν απέναντι στους ταξικούς εχθρούς, στους μαθητές της Κηφισιάς. Κάποια στιγμή το μυαλό μου έφυγε από το παιχνίδι και άρχισα να παρατηρώ τους «εχθρούς», δίπλα στην εξέδρα. Ήταν παιδιά στην ηλικία μας, αλλά ήταν κατά κάποιο τρόπο διαφορετικοί! Και ξεκινούσαμε από τα ρούχα. Το ντύσιμό τους ήταν διαφορετικό. Σπορ ρούχα, αλλά εξεζητημένα. Μόνο και μόνο απ' αυτό ήταν φανερό ότι μιλάγαμε για έναν άλλο κόσμο. Και ήταν και κάτι ακόμη. Από τα δικά μας μάτια έβγαινε φωτιά - λάβα για να υπερασπιστούμε τη γειτονιά μας, τους φίλους μας, την ταυτότητά μας. Τα άλλα παιδιά παρακολουθούσαν απλώς ένα παιχνίδι μπάσκετ. Έχω την εντύπωση ότι τα παιδιά αυτά μπορεί να πίστευαν εκείνη την ώρα ότι εισήλθαν σε έναν άλλο κόσμο, άγνωστό τους. Σαν να λέμε ότι πήγαν στο Αμαζόνιο και συνάντησαν μία πρωτόγονη φυλή.
Για μας, κύριε Πρόεδρε, εμάς που μεγαλώσαμε σε εκείνες τις γειτονιές, εκείνα τα χρόνια, η Αριστερά ήταν κάτι το φυσιολογικό. Ήταν ένα κομμάτι του δικού μας μίζερου κόσμου. Στα μεροκάματα που κάναμε περιστασιακά για να συμπληρώσουμε το κατιτίς ή για να συνεισφέρουμε στα οικονομικά του σπιτιού, δεν υπήρχαν δεξιοί συνοδοιπόροι. Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζαμε και σας λέω με κάθε ειλικρίνεια ότι η μυρωδιά του δεν ήταν καλή. Για μας, λοιπόν, η Δεξιά ήταν το σύστημα, το καζάνι. Και το μόνο που θέλαμε ήταν να φύγουμε μακριά, να περάσουμε το ποτάμι. Όχι μεταφορικώς! Κυριολεκτικά μιλάμε. Ο Κηφισός ήταν το σύνορο του δικού μας κόσμου.
Από τότε έχουν αλλάξει πολλά. Έχω περπατήσει στο Περιστέρι ως επισκέπτης. Εντάξει, στην Αγία Τριάδα, στον Άγιο Σπυρίδωνα, στον Λόφο, στη Νέα Ζωή, οι εικόνες είναι πάνω-κάτω οι ίδιες. Έχουν αλλάξει οι ταμπέλες των μαγαζιών. Αλίμονο! Τόσα χρόνια έχουν περάσει. Μια ολόκληρη ζωή. Αλλά η βασική αρχιτεκτονική είναι η ίδια. Στα κτίρια. Σε άλλες περιοχές υπάρχουν μεγάλες αλλαγές. Τόσο στο κέντρο του Περιστερίου όσο και στο Μπουρνάζι. Εκείνο πάντως που σίγουρα έχει αλλάξει είναι οι συνθήκες. Το Περιστέρι δεν έχει 40% ανεργία. Το 2019 δεν είναι ίδιο με το 1980. Άλλες εποχές, άλλος κόσμος. Τα παιδιά των δυτικών συνοικιών φοράνε πλέον τα ίδια ρούχα μ'' εκείνα των βόρειων και όλα μαζί συνομιλούν με ακριβά smart phones.
Υπάρχει, όμως, κάτι που έχει μείνει ακριβώς το ίδιο! Το ποτάμι! Ο Κηφισός εξακολουθεί να είναι το σύνορο ανάμεσα σε δύο κόσμους, οι οποίοι μοιάζουν περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη φορά, αλλά απέχουν πολύ ακόμη από το να μας επιτρέψουν να πούμε ότι δεν υπάρχουν πλέον σύνορα.
Κύριε Πρόεδρε, κατεβήκατε στις εκλογές στη Δυτική Αθήνα, επειδή θέλατε να σημειώσετε αυτό ακριβώς, ότι απευθύνεστε σε όλους. Ξέρετε, όμως, κάτι; Δεν αρκεί! Έχω την αίσθηση ότι οι κάτοικοι της περιοχής σάς βλέπουν ακριβώς όπως έβλεπα εγώ τους συμμαθητές μου από την Κηφισιά πριν από 38 χρόνια! Κι αυτό φάνηκε και στις εκλογές. Το πείραμα της Δυτικής Αθήνας δεν πήγε καλά, αν και το παλέψατε πολύ.
Δεν κάνατε κάτι λάθος. Απλώς, ο κόσμος αυτός είναι καχύποπτος. Τα αντανακλαστικά του σε κάτι πραγματικά καινούργιο είναι αργά. Αν είχα, λοιπόν, να σας προτείνω κάτι, είναι να επιμείνετε περισσότερο. Να τους δείξετε ότι η επιλογή των δυτικών προαστίων δεν ήταν ένας ευκαιριακός τακτικισμός στα πλαίσια των εκλογών. Να τους δείξετε ότι ο κόσμος αυτός δεν φτιάχτηκε μόνο για τους γιάπις των βορείων προαστίων. Αλλά ότι και τα δικά τους παιδιά έχουν μέλλον. Ότι σε αντίθεση με την Αριστερά που επενδύσει στην μιζέρια, εσείς επενδύετε σε ένα κοινό μέλλον για όλους, που το κύριο χαρακτηριστικό του θα είναι η ευημερία και η αλληλεγγύη.
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
Στηρίζουμε τον Κυριάκο, ελέγχουμε την εξουσία. Εμένα μου αρέσει αυτό. Άλλοι στήριζαν την αλλαγή, εμείς τον Κυριάκο! Ξέρω, θα είμαστε και δυσάρεστοι. Και η εξουσία δεν είναι φίλη με τους δυσάρεστους. Αλλά δεν ψάχνουμε φίλους. Ανθρώπους να προχωρήσουν τις μεταρρυθμίσεις αναζητούμε...
Όσοι θέλετε να το διαβάσετε νωρίτερα στον Φιλελεύθερο που κυκλοφορεί το πρωί στα περίπτερα.
