Οταν κάποιος ξεκινάει για να πάει στο παζάρι θα πρέπει να είναι ανόητος για να ξεχαστεί στον καφενέ, στα μέσα του δρόμου. Και ο Ερντογάν, κύριε Πρόεδρε, δεν είναι ανόητος. Εχει ξεκινήσει εδώ και καιρό για να πάει στο παζάρι και δεν πρόκειται να παρακάμψει από τον δρόμο του. Οσοι ονειρεύονται, λοιπόν, ένα χαρούμενο τέλος, επειδή εμείς θα χώσουμε για άλλη μία φορά το κεφάλι στην άμμο, δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Η Τουρκία δεν πρόκειται να πάει σε διαπραγματεύσεις που θα έχει πιθανότητα να πάρει κάτι λιγότερο από εκείνο που διεκδικεί σήμερα: Δηλαδή, τα πάντα όλα! Κακώς πιστεύουν κάποιοι στην Αθήνα ότι θα κάνουμε δύο βήματα πίσω και ότι έτσι θα κερδίσουμε άλλη μια δεκαετία ηρεμίας. Εχουν κάθε δικαίωμα να συνεχίσουν ατάραχοι να απολαμβάνουν το εσπρέσο τους στο Κολωνάκι, αλλά αυτή τη φορά τα πράγματα είναι αρκετά σοβαρά.
Πάμε πόλεμο; Μπορεί να χρειαστεί και να πάμε! Αυτό το μήνυμα θα πρέπει να είναι σαφές προς όλους. Και η ελληνική κοινωνία να προετοιμαστεί κατάλληλα. Δεν είναι μπλόφα, δεν πρόκειται για το γνωστό «αν θέλεις την ειρήνη πρέπει να προετοιμαστείς για τον πόλεμο». Είναι ότι η Τουρκία δεν μπλοφάρει. Πιστεύει ότι αυτή είναι η πλέον κατάλληλη στιγμή για να αναθεωρήσει όλες τις συμφωνίες του παρελθόντος προς όφελός της. Οτι ξεκινάει μία νέα περίοδος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Δεν θα σταματήσει, λοιπόν, επειδή κάποιοι στην Αθήνα σηκώθηκαν το πρωί και ανακάλυψαν τη λύση διά πάσα νόσο, το Δικαστήριο της Χάγης.
Διαπραγματευόμαστε; Φυσικά! Και μάλιστα χωρίς κόμπλεξ και εμμονές. Αν η Τουρκία θέλει να διαπραγματευτεί. Διότι μέχρι σήμερα η Τουρκία δεν δείχνει διατεθειμένη για έναν σοβαρό διάλογο. Κι εμείς έχουμε κάνει το λάθος να εμφανιστούμε στη διεθνή κοινότητα φοβικοί! Μεγαλύτερο παράδειγμα της φοβικότητάς μας από τη δαιμονοποίηση της λέξης «συνεκμετάλλευση» δεν υπάρχει! Λες κι αν καλέσεις την Τουρκία να καθίσει σε ένα τραπέζι μαζί με τους άλλους δικαιούχους της Ανατολικής Μεσογείου η Τουρκία θα καθίσει! Κι επιπλέον, ποιος είπε στους επικριτές του διαλόγου ότι η συνεκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων της Ανατολικής Μεσογείου σημαίνει ότι θα μοιραστούμε τα πετρέλαια του Αιγαίου; Αν αυτά υπάρχουν! Πρόκειται για μία διαφορετικού τύπου συζήτηση, την οποία και πρέπει κάποια στιγμή να κάνουμε.
Η συνεκμετάλλευση είναι μία διεθνής πρακτική σε γειτονικά κοιτάσματα. Αλλά κι αυτό είναι λεπτομέρεια για όσους αναζητούν πόντους στο πεδίο του υπερπατριωτισμού. Το θέμα είναι να μην αποκλείσουμε ακόμη και την πιθανότητα μιας κοινής εταιρείας που θα εισπράττει τα δικαιώματα όλων των εμπλεκομένων στο ενεργειακό παιγνίδι της Ανατολικής Μεσόγειου και θα τους τα αποδίδει. Είναι αρκετά πολύπλοκη ως λύση και βασικά προϋποθέτει καθορισμό των δικαιωμάτων. Πώς θα μοιράσεις κάτι όταν δεν ξέρεις τι είναι δικό σου και τι όχι; Οπότε αυτή τη προοπτική οδηγεί και πάλι στη Χάγη. Το ερώτημα σ' αυτή την περίπτωση είναι γιατί να πας σε κάτι τόσο πολύπλοκο που δεν σε αφήνει και στο μέλλον να επανακαθορίσεις την πολιτική σου στα ενεργειακά, αν έχεις λύσει τα θέματά σου στη Χάγη. Η απάντηση είναι ότι σε αυτό τον «διάλογο» η Τουρκία δεν θα έχει να κάνει μόνο με την Ελλάδα, αλλά και με πολλές άλλες χώρες, οπότε η πίεση για να πάει στη Χάγη θα είναι πολύ μεγαλύτερη. Θα πρέπει επίσης η Τουρκία να ξεπεράσει τον δικό της σκόπελο, να συνομιλήσει με την Κύπρο. Εχει περισσότερους λόγους η Τουρκία να αρνηθεί μία τέτοια εξέλιξη απ’ ό,τι εμείς. Εννοείται πάντα ότι υπάρχει η καλύτερη λύση: να είναι κανείς αφεντικό στο μαγαζί του.
Η Ελλάδα πρέπει να επιδιώξει τον διάλογο, επειδή έχει το διεθνές δίκαιο με το μέρος της. Και την ίδια ώρα να ενισχύσει τις διεθνείς συμμαχίες της και την άμυνά της. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει. Η χώρα διαθέτει μια υπεύθυνη κυβέρνηση που μπορεί να χειριστεί αυτή τη δύσκολη κατάσταση. Οσο κακό, όμως, κάνουν οι φωνές που ζητούν εδώ και τώρα πόλεμο, άλλο τόσο κακό κάνουν όσοι ζητούν εδώ και τώρα υποχώρηση για χάρη της ειρήνης. Οι διαπραγματεύσεις είναι ο μόνος αποδεκτός δρόμος, αλλά σε συνθήκες που να διασφαλίζεται ότι θα πρόκειται πράγματι για διαπραγμάτευση και όχι για διάλογο κωφών. Κάτι που μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν εμείς δείξουμε ότι είμαστε ενωμένοι και αποφασισμένοι. Κι αν την ίδια ώρα πείσουμε τον διεθνή παράγοντα να ασκήσει όλη του την πίεση για να πείσει την Τουρκία να αλλάξει στάση.
Τι μπορεί να συμβεί απ’ όλα αυτά; Η Τουρκία είναι μία μεγάλη χώρα. Μας αρέσει - δεν μας αρέσει, αυτή είναι μία πραγματικότητα. Από την άλλη, στις διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχουν ευγένειες. Η περαιτέρω ισχυροποίηση ενός παίκτη σημαίνει την αποδυνάμωση κάποιου άλλου. Θα το ανεχθούν αυτό οι μεγάλοι; Θα αποδεχθούν να χάσουν οι ίδιοι ζωτικό χώρο για χάρη του μεγαλοϊδεατισμού του Ταγίπ Ερντογάν; Κι αυτό δύσκολο είναι! Το ερώτημα είναι αν ο Ερντογάν θα τραβήξει το σκοινί, πιστεύοντας ότι είναι ισότιμος παίκτης με τις ΗΠΑ, την Ευρώπη, τη Ρωσία και την Κίνα. Το πιστεύει;
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]Β
Στηρίζουμε τον Κυριάκο, ελέγχουμε την εξουσία. Εμένα μου αρέσει αυτό. Άλλοι στήριζαν την αλλαγή, εμείς τον Κυριάκο! Ξέρω, θα είμαστε και δυσάρεστοι. Και η εξουσία δεν είναι φίλη με τους δυσάρεστους. Αλλά δεν ψάχνουμε φίλους. Ανθρώπους να προχωρήσουν τις μεταρρυθμίσεις αναζητούμε...
Όσοι θέλετε να το διαβάσετε νωρίτερα στον Φιλελεύθερο που κυκλοφορεί το πρωί στα περίπτερα.
