Του Γιάννη Λοβέρδου
Ο Αντόνιο Γκράμσι, ο θεωρητικός του ιταλικού κομμουνισμού, έλεγε ότι όποιος κυριαρχεί ιδεολογικά σε μια κοινωνία, αργά ή γρήγορα θα επικρατήσει και στην πολιτική εξουσία. Αυτό συνέβη και στην Ελλάδα. Η επί δεκαετίες ιδεολογικό-πολιτική κυριαρχία στην ελληνική κοινωνία από την Αριστερά, επέτρεψε την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από τις αριστερές δυνάμεις.
Επί δεκαετίες οι δεξιές και κεντρώες δυνάμεις, κοντόφθαλμα έως κι ενοχικά, επέτρεψαν αυτή την ιδεολογική επικράτηση της Αριστεράς. Κι είμαι βέβαιος ότι αν αυτή η κυριαρχία δεν αντιστραφεί, τότε ακόμα κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ χάσει τις επόμενες εκλογές (που θα τις χάσει αλλά δεν θα καταρρεύσει) λόγω συγκυριών και λόγω της μεγάλης του κυβερνητικής αποτυχίας κι ανεπάρκειας του, η ήττα του μπορεί να αποδειχθεί πρόσκαιρη, αν οι δυνάμεις της κεντροδεξιάς δεν πετύχουν ιδεολογική επικράτηση.
Γι'' αυτό εκπλήσσομαι όταν ακούω πολιτικούς της ΝΔ και συναφών κομμάτων να κατηγορούν τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ ότι "αυτή δεν είναι αριστερά" κι ότι οι "πολιτικές τους δεν είναι αριστερές". Αν δεν είναι Αριστερά, τότε τι είναι; Και τι είναι η Αριστερά; Κάτι το θετικό; Κάτι το ανθρωπιστικό; Το υπεράνθρωπο ή το εξιδανικευμένο; Γιατί αν η Αριστερά είναι φιλολαϊκή, πράγματι, κι αποτελεσματική στην προάσπιση των λαϊκών συμφερόντων, τότε γιατί κάποιος να ψηφίσει ΝΔ;
Στοιχειώδης πολιτική λογική, που προφανώς λείπει από κάποιους, ελπίζω λίγους, πολιτικούς και στελέχη της ΝΔ.
Για τους ίδιους λόγους ενοχλούμαι όταν ακούω πολιτικούς της ΝΔ να συγχαίρουν την Αριστερά και να της πλέκουν το εγκώμιο της για τους αγώνες της υπέρ της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας. Πολύ θα ''θελα κάποιος να μου εξηγήσει επιτέλους ποιοι είναι επακριβώς αυτοί οι αγώνες. Προσωπικά γνωρίζω μόνον τους αγώνες που έκανε η Αριστερά την δεκαετία του 1940 για να καταστείλει την Ελευθερία των Ελλήνων και να καταστρέψει την αστική, φιλελεύθερη Δημοκρατία στην χώρα μας, επιβάλλοντας ένα σταλινικό καθεστώς, που όπως γνωρίζουμε από την ιστορία επέβαλλε το πιο ανελεύθερο, ανορθολογικό και ολοκληρωτικό σύστημα στην ιστορία της ανθρωπότητας, το οποίο κατέρρευσε εξαιτίας της αποτυχίας του το 1989.
Έχετε ποτέ ακούσει κάποιον αριστερό να επικροτεί τη Δεξιά ή το Κέντρο για τους αγώνες τους για τη χώρα; Ποτέ κι ούτε πρόκειται.
Γιατί τότε κάποιοι δεξιοί και κεντρώοι νιώθουν την ανάγκη να συγχαίρουν την Αριστερά; Γιατί τόσο βαθύ κόμπλεξ έχουν ορισμένοι; Γιατί επέτρεψαν επί δεκαετίες την ιδεολογική επικράτηση της Αριστεράς. Και τώρα την ιδεολογική κυριαρχία της πληρώνει ακριβά η πατρίδα μας κι ο λαός της. Αυτή είναι η αλήθεια, όσο κι αν κάποιοι αρνούνται ακόμα να το αντιληφθούν…
