Του Νίκου Ρίζου
Ποιος είναι ο ποιοτικός χρόνος που διαθέτουν οι πολιτικοί για να λύνουν τα κρίσιμα θέματα της χώρας μας; Κατ εκτίμηση μηδενικός… Το σύνολο του πολιτικού κόσμου μάλιστα αγνοεί ακόμη και την έννοια του ποιοτικού πολιτικού χρόνου… Οι πολιτικές συζητήσεις και ζυμώσεις στη χώρα μας πραγματοποιούνται με ένα παράλληλο τρόπο όπου ο καθένας λέει τα δικά του αρνούμενος να ακούσει τι λέει ο άλλος… Διατυπώνονται προτάσεις… μονολογώντας!
Ή σε άλλη περίπτωση εκφράζονται απόψεις με μοναδική «αυθεντικότητα» που οφείλεται είτε σε κομματική εμμονή είτε σε ιδεοληψία και ερασιτεχνισμό… Ο μπαξές σ'' αυτό τον τόπο έχει απ'' όλα… Και δυστυχώς αυτός ο μπαξές δεν προέκυψε μόνο από την σημερινή παλαβή πολιτική διαπάλη… Είναι ένα διαχρονικό κουσούρι που ακουμπά όχι μόνο τους πολιτικούς αλλά έχει κατακυριεύσει και τους πολίτες, τους έλληνες πολίτες, οι οποίοι στο καφενείο, στη δουλειά, στο σχολείο, στις παντοειδής μαζώξεις τους έχουν μία αντικειμενική δυσκολία να συνεννοηθούν… Κραυγάζουν, ισχυρίζονται, επιμένουν, στις περισσότερες περιπτώσεις εντελώς ατεκμηρίωτα… Και τέλος, μη μπορώντας ούτε οι ίδιοι να συνεννοηθούν, επιτίθενται στους πολιτικούς χαρακτηρίζοντας τους συλλήβδην πολιτικό κατεστημένο, ανίκανους, διεφθαρμένους και πάει λέγοντας…
Μια και μιλάμε λοιπόν για τον ποιοτικό χρόνο στη πολιτική – αφού είναι έκφραση των ημερών – θα μπορούσε αυτή ακριβώς η έννοια να παίξει μεγάλο ρόλο στη λύση του προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα… Θα μπορούσε για παράδειγμα, εξιδανικευμένα, να συμβάλει στον συγκερασμό των χύμα απόψεων που υπάρχουν εδώ και εκεί…
Οι αντίπαλες κομματικές ομάδες με βάση την έννοια αυτή θα μπορούσαν να έχουν μία γόνιμη, ρεαλιστική και συμπυκνωμένη ανταλλαγή απόψεων… Αυτό θα οδηγούσε σε μία πιο ουσιαστική συνεργασία των αντίπαλων πλευρών… Θα μπορούσαν δηλαδή όλοι μαζί εκμεταλλευόμενοι έναν ποιοτικό πολιτικό χρόνο συζητώντας μεταξύ τους να αποφασίσουν όλα εκείνα που επιβάλλεται να γίνουν για την σωτηρία της χώρας… Και όχι να αναλώνονται σε διαρκή και άγονη αντιπαράθεση σαν τα κοκόρια στο κοτέτσι… Το γνωρίζουμε όλοι πλέον… Αν πάσχει η πολιτική στη χώρα μας από κάτι, αυτό δεν είναι παρά η άσκοπη – κατ άλλους σκοπούμενη – κομματική φλυαρία από την οποία αυτό που απουσιάζει είναι η ουσία, το αποτέλεσμα… Όλοι αερολογούν, ο καθένας για να προστατέψει το κοτέτσι του…
Και αυτό δεν οδηγεί πουθενά… Αντίθετα μας τραβά στο πάτο του καζανιού…
Θα μου πείτε… Όνειρα θερινής νυκτός; Ή αυτονόητες διαπιστώσεις στα όρια ίσως της αφέλειας… Μπορεί να είναι και έτσι… Εκεί που φτάσαμε όμως βλέπουμε την κατάσταση είτε με έκρηξη συναισθήματος είτε με την φαντασίωση του απραγματοποίητου… Ένας πολίτης το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να φαντασιώνεται την λύτρωσή του… Οι πρωτοβουλιακές κινήσεις που είναι άμεση ανάγκη να γίνουν ανήκουν σ αυτόν που σε κυβερνά… Και για την ώρα αυτός που σε κυβερνά είναι έτοιμος να πνιγεί μέσα στα σκατά που ο ίδιος παρήγαγε… Σκέφτεσαι και ονειρεύεσαι ταυτόχρονα… Ο ρεαλισμός σου και τα όνειρα σου, η λογική σου και τα θέλω σου είναι ένα κουβάρι… Είναι η πρώτη ύλη που οδηγεί τον πολίτη στη τρέλα η στη κατάθλιψη, μια και η ελπίδα, το τελευταίο καταφύγιο των καταφρονημένων έχει πεθάνει εδώ και καιρό…
Ο Θεός να μας λυπηθεί…
