Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ο Ζουράρις και οι απανταχού «Ζουράριδες» διατυπώνουν συχνά, τις «αγγελικές ρήσεις» τους, προσδιορίζοντας τον χαρακτήρα του πολιτικού μας συστήματος. Θα ήταν απλοϊκό να θεωρήσουμε ότι μόνο οι «Συριζανέλ» εφαρμόζουν την καταστροφική πολιτική της αναβλητικότητας, όταν εδώ και δεκαετίες, δεν υπήρχε κανένα σχέδιο ασφαλείας για την εθνική οικονομία, το Ασφαλιστικό και τα μακροοικονομικά της δημοσιονομικής πολιτικής. Απλά οι τυχοδιώκτες της Αριστεράς δεν έχουν κανέναν απολύτως φραγμό, ακόμα κι αν όλα δείχνουν να βαίνουν ανεξέλεγκτα.
Στο χθεσινό Eurogroup, συμφώνησαν τελικά ότι θα συμφωνήσουν… και έδειξαν ξεκάθαρα στους δανειστές ότι το μόνο που χρειάζονται για την στρατηγική τους, είναι η διαιώνιση της ήττας για την αδιέξοδη πολιτική τους. Ο κ. Τσακαλώτος αποφάσισε να δεχθεί τη νομοθέτηση προληπτικών μέτρων για την περίοδο 1/1/2019 και μετά με τις τεχνικές λεπτομέρειες να καθορίζονται στην Αθήνα, με την επάνοδο των θεσμών, την επόμενη εβδομάδα. Το σύστημα συνταξιοδότησης, το Φορολογικό και οι μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας θα μπουν στον άμεσο μηχανισμό διαπραγμάτευσης και θα πρέπει να αποδώσουν τα προβλεπόμενα οφέλη, προκειμένου να μην επιβληθούν νέες απαιτήσεις.
Και το ερώτημα είναι γιατί δεν έκλεισε η συμφωνία από τον Οκτώβριο του 2016; Γιατί χάσαμε τέσσερις μήνες, στερώντας από την πραγματική οικονομία πολύτιμο χρόνο ανάπτυξης; Γιατί η κυβέρνηση προσαρμόζει την τακτική της στις απαιτήσεις των «πελατών» που απέμειναν και κυρίως στην προώθηση των καθεστωτικών της βλέψεων. Με λίγα λόγια, πρώτα το κομματικό συμφέρον και μετά οι κατεπείγουσες ανάγκες της κοινωνίας.
Κι έτσι η χώρα ζει ως φαινόμενο, πεθαίνοντας όμως, στις λεπτομέρειες. Επιβιώνει αλλά το «φάρμακο» που παίρνει, πάντα καθυστερημένα, είναι αμφίβολο αν λειτουργεί για να σκοτώσει τα επόμενα μικρόβια που δημιουργεί η προηγούμενη αδράνεια.
Σε αντίθεση με το τι υποστηρίζουν στο εσωτερικό, περί επίτευξης πολιτικής συμφωνίας, ο Ντάισελμπλουμ, δήλωσε ότι «δεν υπήρξε πολιτική συμφωνία», καθώς αυτό θα επιτευχθεί μόνο σε περίπτωση που οι θεσμοί και η κυβέρνηση τα βρουν πρώτα σε τεχνικό επίπεδο (staff-level agreement). Ο επόμενος στόχος μετατίθεται για το Eurogroup της 20ής Μαρτίου στις Βρυξέλλες ή το άτυπο στις 7 Απριλίου στη Μάλτα, στα όρια για το πρόγραμμα ένταξης της Ελλάδας στην ποσοτική χαλάρωση.
Σε κάθε περίπτωση, το καλοκαίρι θα είναι και πάλι, παρόμοιο με αυτό του 2015, αν συνεχιστεί το εσωτερικό «αντάρτικο», με την κυβέρνηση, από τη μία να υπογράφει και από την άλλη το κόμμα να σαμποτάρει τις μεταρρυθμίσεις.
Και το ΔΝΤ αλλά κυρίως οι Ευρωπαίοι αναγνωρίζουν ότι η πολιτική σταθερότητα είναι απαραίτητη, προκειμένου να προχωρήσει το πρόγραμμα. Και πιο πολύ, πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι καλύτερα να βρίσκεται «ήρεμος» στην εξουσία, παρά να ανασυντάξει τις καταστροφικές του δυνάμεις στην αντιπολίτευση. Υπολογίζουν επίσης, ότι η ελληνική κοινωνία, κάθε άλλο παρά επιδεικνύει καλή διάθεση για μεταρρυθμίσεις και αλλαγή νοοτροπίας σ΄αυτό που ο υπόλοιπος δυτικός κόσμος ονομάζει ανάπτυξη.
Το συμπέρασμα είναι ότι το μότο «ποιος ζει ποιος πεθαίνει ως τότε» θα μας ακολουθεί , μέχρι να φύγουν από την εξουσία, αφήνοντας ίσως, τις βόμβες να σκάσουν, το 2019, στα χέρια του Μητσοτάκη. Εν τω μεταξύ, ήττα στην ήττα, θα έχει στηθεί το κομματικό κράτος, που θα αποτελέσει για πολλά χρόνια την ανανεώσιμη δύναμη του λαϊκισμού και των πελατειακών δικτύων.
Όλα από δω και πέρα, θα λειτουργούν ακυρωτικά, εξαντλώντας τα αποθέματα δυνάμεων της κοινωνίας και παγώνοντας τις αναπτυξιακές εφεδρείες. Το πολιτικό σύστημα και ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ θα μεταφέρει παντού, την ομολογημένη του ήττα και τη δική του παρακμή . Κι αυτό είναι εξοργιστικά άδικο. Ειδικά για τους νέους που σταδιακά θα εγκαταλείψουν τη χώρα…
