Του Δημήτρη Καμπουράκη
Μπορεί να μοιάζει επουσιώδες και δευτερεύον μπροστά στην πολιτική χιονοστιβάδα που ζούμε, αλλά θα το μεταφέρω διότι παίζει κι αυτό. Μου το είπε ένας εκ' των κατηγορουμένων στην υπόθεση Novartis, όχι από τους φωνακλάδες της ιστορίας αλλά από τους λιγότερο φασαριόζους:
«Με αυτά που βλέπουμε να γίνονται αυτές τις μέρες, αλλάζουν τα standars που είχαμε ως τώρα στο μυαλό μας για την πολιτική μας λειτουργία. Όταν κάποιος, παρά το γεγονός ότι κάνει άριστα την δουλειά του με εντιμότητα και ήθος, μπορεί οποιαδήποτε στιγμή βρεθεί κατηγορούμενος μόνο και μόνο επειδή κάποιος θα πει «φαντάζομαι» ότι πήρε τόσα ή «άκουσα» πως κάποιος τον πλήρωσε, τότε κι εγώ αλλιώς θα πρέπει να λειτουργήσω από δω και πέρα:
Πρώτα απ' όλα, θα κάνω τα πάντα για να αποδείξω την αθωότητα μου. Δεν υπάρχουν εδώ γενικοί κανόνες απ' το κόμμα και ήπια κλίματα και θεωρίες ότι διακινώ ρεβανσιστικές αντιλήψεις ή ότι απειλώ τους μάρτυρες ή ότι τα βάζω με την δικαιοσύνη και τα τοιαύτα. Εδώ παίζεται το κεφάλι μου, άρα πλέον δεν υπάρχουν κανόνες. Και δεν ήμουν εγώ που άνοιξα αυτό τον χορό, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τον ανοίξανε.
Δεύτερον, αφού αθωωθώ, θα ξαναβάλω μεν για βουλευτής για λόγους δικαίωσης, αλλά θα το σκεφτώ πολύ σοβαρά να γίνω υπουργός ακόμα κι αν μου προταθεί το καλύτερο υπουργείο. Το επάγγελμα υπουργός έγινε πλέον βαρύ και ανθυγιεινό. Τρίτον, αν υποθέσουμε ότι αποδεχτώ υπουργικό θώκο θα βάλω μέσα στο γραφείο μου μια κάμερα που θα καταγράφει ό,τι γίνεται μέσα στον χώρο, 24 ώρες το 24ωρο. Και με το παραμικρό, θα πετάω συνομιλίες στο face book. Και τέταρτον, δεν πρόκειται να ξαναβάλω υπογραφή σε χαρτί, μακάρι να γυρίσει ο κόσμος ανάποδα. Διότι πλέον, υπογράφοντας είσαι de facto κατηγορούμενος.»
Ομολογώ ότι γέλασα με τα επιχείρημα του. Κατ' αρχήν διότι κατάλαβα ότι δεν υπάρχει τρόπος να ανακοπεί η φιλοδοξία κάποιου πολιτικού να γίνει υπουργός ακόμα και στην πιο κρίσιμη στιγμή της ζωής του. Επίσης γέλασα διότι η υποκειμενικοποίηση μιας πελώριας πολιτικής ιστορίας, καμιά φορά ξεπερνά τον τρόπο λειτουργίας του μυαλού του μέσου πολίτη. Βέβαια, σε δεύτερη ανάγνωση, τα επιχειρήματα του δεν είναι ανάξια προσοχής. Ειδικά αυτό με τις υπουργικές υπογραφές. Εδώ που τα λέμε, αφήστε τους μελλοντικούς υπουργούς μιας άλλης κυβέρνησης από άλλα κόμματα και σκεφτείτε τους σημερινούς υπουργούς που στρογγυλοκάθονται ευχαριστημένοι στις καρέκλες τους χαζεύοντας γουργουρίζοντας τις εξελίξεις με το σκάνδαλο..
Έχουν τόσα να κάνουν, τόσα να διαχειριστούν. Έχουν να κάνουν ιδιωτικοποιήσεις, να υπογράψουν αποφάσεις για χρήματα, για επιχορηγήσεις, για επενδύσεις, για λογιών-λογιών φακέλους που πίσω τους σέρνουν πολλά λεφτά. Λογικό, έτσι είναι οι κυβερνήσεις και αυτό χρειάζεται οποιαδήποτε χώρα, μια κυβέρνηση αποφασιστική και ευέλικτη που λύνει και δεν συσσωρεύει προβλήματα. Και οι υπουργοί αυτοί βλέπουν τους Νεοδημοκράτες και τους ΠΑΣΟΚους να αφρίζουν (δικαίως ή αδίκως) και να εξαγγέλλουν την «τιμωρία» τους και την εκδίκηση τους. Τι λοιπόν νομίζετε ότι θα κάνουν; Θα υπογράψουν πλέον τίποτα ή θα βάλουν κάτω την πένα τους, έντρομοι για την πιθανότητα να βρεθούν δυο ανώνυμοι μάρτυρες και οι αυριανοί να τους τυλίξουν σε μια κόλα χαρτί; Εγώ σας λέω μετά βεβαιότητας ότι θα κάνουν το δεύτερο. Ειδικά όσοι ξέρουν πόσο εύκολα στήνεται μια βρωμοδουλειά αυτού του είδους. Η χώρα βέβαια, ειδικά στην φάση που βρίσκεται, άλλα πράγματα έχει ανάγκη…
