Την ώρα που η υγεία των πολιτών απειλείται στις γωνίες των δρόμων, το πολιτικό διακύβευμα δεν είναι αν και πώς θα μαζεύονται τα σκουπίδια. Είναι πώς θα αποκτηθούν θέσεις στο δημόσιο! Το πρόβλημα δεν είναι πώς συμφέρει το λαό να μαζεύονται τα σκουπίδια. Αλλά πώς τα σκουπίδια δεν θα φύγουν από τη μαφία του δημόσιου τομέα.
Στην πραγματικότητα ούτε οι συνδικαλιστές, ούτε η κυβέρνηση δίνουν δεκάρα για το μάζεμα των σκουπιδιών και για τη δημόσια υγεία. Όλα γίνονται για τις θεσούλες. Η κυβέρνηση τις πουλάει έναντι ψήφων, οι συνδικαλιστές τις αγοράζουν έναντι πολλών απολαβών.
Κι αυτό δεν γίνεται μόνο για τα σκουπίδια. Κυβερνήσεις και συνδικαλιστές δε δίνουν δεκάρα σε κανέναν τομέα για τίποτε άλλο εκτός από το βόλεμα σε μια θέση στο δημόσιο ταμείο.
Στα παλιά τους τα παπούτσια αν αυτοί που θα βολευτούν είναι ικανοί να κάνουν μια δουλειά. Να παράσχουν στους πολίτες το έργο για το οποίο πληρώνονται. Η νοοτροπία είναι νοοτροπία ιδρυματισμού. Αυτή και καλλιεργείται στους προσλαμβανόμενους. «Να τρουπώσουν». Τελεία. Να πέφτει το δημόσιο παραδάκι. Να εξασφαλιστεί η ασφάλεια της μονιμότητας δια βίου. Μαζί με όλα τα «τυχερά» του χώρου. Πληρωμένα από τα υπόλοιπα κορόιδα των πολιτών.
Κι αυτό κυριαρχεί κυρίως εκεί που οι θεσούλες καλύπτονται εκτός ΑΣΕΠ, με την εκβιαστική και ρουσφετολογική πρακτική των συμβάσεων. Το τραγικό είναι ότι εκείνοι που παράγουν τον μεγαλύτερο όγκο δουλειάς στις υπηρεσίες είναι οι συμβασιούχοι και όχι οι μόνιμοι. Μέχρι να γίνουν κι εκείνοι μόνιμοι! Αν δεν απολυθούν από τις μνημονιακές κυβερνήσεις που τους «πουλάνε» πρώτους για να σώσουν τους μόνιμους!
Σ όλο αυτό το αλισβερίσι τον πρώτο λόγο τον έχουν παγιωμένες κάστες συνδικαλιστών, που λυμαίνονται κάθε χώρο σαν πάτρωνες. Εκατοντάδες ρεπορτάζ του Τύπου έχουν κατά καιρούς αποκαλύψει μαφίες σκουπιδιών, πλειστηριασμών, κυλικείων, συνεργείων αυτοκινήτων και μηχανημάτων, ιατρικών υλικών, τηλεπικοινωνιών, ηλεκτρονικού υλικού, μηχανολογικού εξοπλισμού, εκμίσθωσης ακινήτων και χώρων και άλλων τομέων που η απαρίθμησή τους δεν έχει τέλος. Η μάσα είναι τεράστια.
Για όλες αυτές τις αποκαλύψεις, που μπορεί να ανασύρει κανείς πανεύκολα από τα αρχεία των εφημερίδων, δεν έχει γίνει ποτέ μια σοβαρή δικαστική έρευνα που να καταλήξει σε τιμωρία ενόχων. Λες και ένα αόρατο χέρι προστατεύει αυτό τον εναγκαλισμό πολιτικών και εγκληματιών του δημοσίου.
Δεν υπάρχει ούτε ένας δήμαρχος και δημοτικός σύμβουλος και ούτε ένας υπουργός, υφυπουργός και γραμματέας που να μην ξέρει τι γίνεται στον τομέα του. Όλοι σηκώνουν τα χέρια. Άλλοι από ανικανότητα και άλλοι από συμφέρον. Φυσικά, κανείς δεν καταγγέλλει αυτά που ζει και βλέπει. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο:
Οι φορολογούμενοι πληρώνουν πανάκριβα για υπηρεσίες που δεν παίρνουν, οι συνδικαλιστές απολαμβάνουν τα προνόμια και συγκυβερνάνε, οι πολιτικοί απολαμβάνουν τα οφέλη της εξουσίας και κάνουν το βίτσιο τους.
Το ερώτημα και η δήθεν μάχη που πρωταγωνιστούν τεχνηέντως τώρα είναι αν τα σκουπίδια θα πάνε σε ιδιωτική διαχείριση ή θα μείνουν στο δημόσιο. Τρίχες! Το πραγματικό ερώτημα πίσω απ αυτό είναι αν θα βολευτούν στο δημόσιο όσοι έχουν πάρει αυτή την υπόσχεση από την κυβέρνηση. Όλα τα άλλα είναι κουραφέξαλα. Κανείς δε δίνει δεκάρα για τα σκουπίδια.
Οι συνδικαλιστές και οι δήμαρχοι λένε ψέματα ότι δεν ξέρουν τους νόμους και το Σύνταγμα. Τα έχουν κάνει πλακάκια εδώ και χρόνια μ αυτά τα συστήματα. Και ο υπουργός Σκουρλέτης λέει ψέματα ότι δεν υποσχέθηκε μονιμοποιήσεις. Ο νόμος του 2016 με την επισήμανση «κατά παρέκκλιση κάθε άλλης διάταξης» είναι ξεκάθαρος. Παρατείνει τις συμβάσεις που θα ξαναπαραταθούν στο διηνεκές! Αυτή είναι η φάμπρικα για μονιμοποίηση στο δημόσιο εκτός ΑΣΕΠ κι αυτή εφαρμόζεται εδώ και χρόνια:
Προσλαμβάνεσαι σαν καθαρίστρια ή σκουπιδιάρης ή τραπεζοκόμος ή κάτι αντίστοιχο εν πάση περιπτώσει, και σε λίγο κρίνεσαι ως απαραίτητος πάγιων αναγκών. Στη συνέχεια μετακομίζεις σε θέση γραφείου και πορεύεσαι κατά το αρχικό σχέδιο που το ξέρει όλη η Ελλάδα. Μια απεργία κάθε τόσο από το διαπλεκόμενο με όλες τις κυβερνήσεις σωματείο σου, και έχεις μια θέση στο δημόσιο για χρόνια.
Αναξιοκρατία, ψηφοθηρία, εκβιασμοί και δικαιώματα χωρίς υποχρεώσεις. Αυτό το δημόσιο φτιάξαν οι προηγούμενοι και αυτό υπηρετούν, υπερασπίζονται και διογκώνουν οι τωρινοί. Ως λάτρεις του.
Το πρόβλημα δεν είναι τι συμφέρει να μείνει που να το διαχειρίζεται το δημόσιο. Το πρόβλημα είναι πώς θα φτιαχτεί ένα δημόσιο που να διαχειρίζεται τις υπηρεσίες του σε όφελος και όχι σε βάρος της πλειονότητας των πολιτών. Αυτό είναι το θέμα και κανένα άλλο.
Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι τα σκουπίδια. Είναι ότι, όπως και με τα σκουπίδια, κανείς δε δίνει δεκάρα για την Υγεία, την Παιδεία, την Ασφάλιση, τις υπηρεσίες στους πολίτες, τις συγκοινωνίες, τα δημόσια έργα, το ρεύμα, το νερό, το τηλέφωνο, τα λιμάνια, τη γεωργία και την κτηνοτροφία, την αλιεία, τον Πολιτισμό, τον τουρισμό κι όλα τα άλλα που είναι υποχρεωμένο το δημόσιο να φροντίζει.
Όλα, είναι δήθεν θέσεις εργασίας. Στην πραγματικότητα είναι θέσεις μισθοδοσίας και σύνταξης. Η εργασία υπάρχει στη συνείδηση συνδικαλιστών και πολιτικών μόνο σαν απομύζηση του δημόσιου ταμείου, χωρίς ταυτόχρονη υποχρέωση παροχής έργου. Κι αυτό, για τη σημερινή κυβέρνηση κυρίως είναι ευαγγέλιο. Το πιστεύουν!
Το λεγόμενο «δικαίωμα στην εργασία» δεν είναι τίποτε άλλο από το δικαίωμα στη μισθοδοσία. Δεν συμπαρασύρει και υποχρέωση εργασίας. Δεν υπάρχει στη συνείδηση αυτών των ανθρώπων που κυβερνάνε η έννοια της υποχρέωσης. Καθένας που γεννιέται έχει δικαίωμα στη δουλειά. Όχι για να δουλέψει. Μόνο για να αμείβεται! Κάθε άλλη οπτική είναι φασισμός και άγριος καπιταλισμός! Πιστοί στη γραμμή Καρανίκα.
Το πραγματικό πρόβλημα της χώρας δεν είναι ποιος θα μαζεύει τα σκουπίδια. Είναι ποιος θα μαζέψει τα πολιτικά σκουπίδια. Γιατί έχουν δηλητηριάσει τη χώρα.
Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης
