Της Λίνας Παπαδάκη
Μέσα σε δύο-τρία χρόνια η πλάστιγγα έγειρε. Η εύθραυστη ισορροπία των Εξαρχείων κατέρρευσε και η Ικαρία της Αθήνας έγινε τρύπα στη Γεωγραφία. Η γειτονιά μέσα στην οποία οι αστοί κάτοικοί της κινούνταν άνετα σε ένα περιβάλλον ανοχής και διαφορετικότητας, η γειτονιά ξέφωτο στην νευρωτική παραζάλη της Πρωτεύουσας, αφέθηκε να γίνει no man''s land. Δεν ξέρω αν επρόκειτο για σχέδιο ή για νομοτέλεια, αλλά βλέπω ένα ένα τα κομμάτια του παζλ να σχηματίζουν την εικόνα μια συνοικίας -ιδεολογικής χωματερής του ΣΥΡΙΖΑ.
Την κρατά σκοτεινή γιατί εκεί μέσα χάνονται τα ίχνη του. Η καταγωγή του πεζοδρομιακού ακτιβιστικού κόμματος που υπέθαλπε κάθε κοινωνική και εξτρεμιστική αναταραχή, που υποδαύλιζε ξεσηκωμούς στους δρόμους και τις πλατείες, που έτρεχε να δικαιολογήσει τους τραμπουκισμούς, τις φωτιές και τους βανδαλισμούς στην Αθήνα. Θέλει κανείς να έρχονται στο φως οι αμαρτίες του; Όχι, τις κρατά κρυφές για τον εξομολογητή του, τα Εξάρχεια.
Την κρατά σκοτεινή γιατί εκεί μέσα φωλιάζουν οι τύψεις του. Ενός κόμματος που κάποτε είχε ιδεολογία και αρχές και τώρα έχει καταντήσει το κακέκτυπο όλων των παλιών κομμάτων εξουσίας που πολεμούσε με μανία. Μια καρικατούρα ευρωπαϊκού κόμματος που κυκλοφορεί με τζετ και ελικόπτερα, αγκαλιάζει τον Τραμπ και κόβει συντάξεις. Θέλει κανείς να συναντά τις τύψεις του. Όχι, προτιμά να τις έχει θαμμένες στη χωματερή.
Την κρατά σκοτεινή γιατί εκεί μέσα κρύβεται το ανομολόγητο μέλλον του. Όταν θα πληρωθεί ο χρόνος και θα ξαναβγεί στην αριστερή παγανιά για νέους ψηφοφόρους, θα κλείνει το μάτι στα σκοτάδια των Εξαρχείων ότι αυτός ποτέ δεν έστειλε ΜΑΤ να χτυπήσουν τα παιδιά με τις κουκούλες, αυτός ποτέ δεν τα εμπόδισε να κάψουν κάδους και λεωφορεία για να εκτονωθούν, αυτός ποτέ δεν τα άφησε απροστάτευτα, χωρίς Πανεπιστημιακό Άσυλο και αστική ασυλία.
Έτσι βρισκόμαστε τώρα εμείς, οι «παλιοί αστοί» των Εξαρχείων, στις μυλόπετρες, ανάμεσα στο ΣΥΡΙΖΑ και τη συνείδησή του. Η πλήρης ανοχή για τους παλιούς συνοδοιπόρους του πεζοδρομίου ποτίζει τη γλάστρα όλου του μπουκέτου της παραβατικότητας. Αφού δεν υπάρχει αστυνομία το ρεπερτόριο εμπλουτίζεται με ναρκωτικά, καλάσνικωφ, κοινή αλητεία, κοινό έγκλημα. Το κράτος έχει αποσυρθεί, οι δημόσιες υπηρεσίες και οι συγκοινωνίες αραίωσαν, τα φώτα των δρόμων τρεμοσβήνουν, οι μυρωδιές από ουσίες και ανθρώπινα απόβλητα έχουν σκοτώσει το άρωμα των νεραντζιών. Η κοινωνία της ανοχής έχει γίνει κοινωνία απόγνωσης.
Τετρακόσιοι γείτονές μου έστειλαν επιστολή θυμού και απελπισίας. Ποιος θα τους ακούσει και γιατί; Ποιος θα μας ακούσει να θρηνούμε την ωραιότερη γωνιά της πρωτεύουσας που έγινε τοπίο του σκότους; Κανείς. Γιατί εμείς δεν κατοικούμε σε περιοχή της Αθήνας. Κατοικούμε πάνω στις τύψεις, τις ενοχές και τις φαντασιώσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Και είμαστε εκεί για να σβήσουμε τα ίχνη του.
*Η κ. Λίνα Παπαδάκη είναι διευθύντρια του Γραφείου Τύπου στο Ποτάμι.
