Έχει δίκιο ο εκπρόσωπος των γονέων με την επισήμανση ότι το πρόβλημα της ενδοσχολικής βίας δεν έχει μόνο ένα αίτιο. Είναι ένα γενικότερο κοινωνικό πρόβλημα στο οποίο ακολουθούν τα επιμέρους. Ποιο είναι αυτό; Η κοινωνία στις ημέρες μας υπέστη σοβαρές αλλαγές και στρεβλώσεις όσον αφορά τις αντιλήψεις των ανθρώπων της για τη ζωή.
Η σύγχυση στην οποία βρίσκονται οι μεγάλοι, ο ατσούμπαλος τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουν τη δική τους καθημερινότητα, είναι φανερό ότι δεν είναι δυνατόν να μην επηρεάσει τους μικρούς. Υπάρχουν γονείς υπερπροστατευτικοί και γονείς αδιάφοροι και ελάχιστα ικανοί να διαμορφώσουν το χαρακτήρα των παιδιών τους. Υπάρχει φροντίδα στο θέμα της επιβίωσης η οποία δεν αφήνει χώρο στο να εντρυφήσουν στις σύγχρονες μεθόδους εκπαίδευσης με τις οποίες μεγαλώνει ένα παιδί. Οι ανέχεια των τελευταίων δέκα χρόνων σκληρής δοκιμασίας όσον αφορά την οικονομική κρίση, δεν ήταν δυνατόν να μην επηρεάσει πολλά κόμματα της κοινωνίες μας. Δεν λείπει η αγάπη για το παιδί σου. Ο καθημερινός αγώνας όμως να μην του λείψει τίποτα, σε απομακρύνει από τον σωστό και νηφάλιο τρόπο να το μεγαλώσεις σωστά.
Από την άλλη έχουμε και μία άλλη λαίλαπα που ενέσκηψε τα τελευταία χρόνια στις κοινωνίες. Είναι η λαίλαπα του ίντερνετ που μαζί με τα καλά του έφερε και τα κακά του. Έφερε σε επαφή τα μικρά παιδιά και τους εφήβους με μία πρωτόγνωρη βία. Εάν ένας συνετός γονιός ρίξει μία ματιά στο τι βλέπει το παιδί του μέσα στον ηλεκτρονικό του υπολογιστή, θα φρίξει. Ηλεκτρονικές εφαρμογές με παιχνίδια όπου τα παιδιά εθίζονται σε εικόνες απίστευτης βίας και πολεμικού ανταγωνισμού πάνω από τα επίπεδα του επιτρεπτού. Την αθώα και πρωτόλεια ψυχή του διαμορφώνουν όχι οι διδαχές των γονιών του αλλά αυτά στα οποία διδάσκεται μέσα από την ηλεκτρονική βία. Είναι ελάχιστοι γονείς που βάζουν ένα φρένο, έναν έλεγχο σε αυτά με τα οποία έρχονται σε επαφή τα παιδιά τους. Δεν είναι δα και το πιο εύκολο να το κάνει κανείς.
Υπάρχει και το μοντέλο του ασχέτου και ψευτόμαγκα γονιού ο οποίος θέλει το παιδί του αρχηγό στο περιβάλλον στο οποίο κινείται. Στη γειτονιά, στο σχολείο. Τον προτρέπει να συμπεριφέρεται ακόμα και με βίαιο τρόπο για να πετύχει κάτι τέτοιο. Υπάρχουν από την άλλη παιδιά τα οποία μειονεκτούν ως προς αυτό, λόγω του ήπιου χαρακτήρα τους λόγω ενδοοικογενειακών προβλημάτων, λόγω της διαφορετικής και μικρότερης επιθετικότητας με την οποία τα μεγαλώνουν οι γονείς τους.
Ωστόσο, εάν φύγουμε από τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του κάθε παιδιού θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι όντως το πρόβλημα ξεκίνα από τη συνισταμένη μιας νέας κοινωνίας η οποία έχει διαμορφωθεί στις ημέρες μας. Ούτε ΜΟΝΟ τα παιδιά μπορούν να θεωρηθούν υπεύθυνοι για τις πράξεις τους, ούτε ΜΟΝΟ οι γονείς κατέχουν την αιτιατή ευθύνη για τη συμπεριφορά των βλασταριών τους. Η κοινωνία επεκτείνεται όχι μόνο μέσα στο σπίτι ή το σχολείο αλλά και στις υπόλοιπες δραστηριότητες με τις οποίες έρχεται σε επαφή ένα παιδί.
Και αν θέλετε την γνώμη μου το κράτος, το οποίο πολλοί θεωρούν ότι είναι υπεύθυνο να αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση μάλλον κάνω λάθος. Το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας πολύ λίγα πράγματα μπορεί να κάνεις σ΄ αυτό. Ούτε τιμωρίες, ούτε αυστηρότητα. Να επικεντρωθεί μόνο σε παρεμβάσεις εκπαιδευτικού χαρακτήρα που και αυτές όμως θα χρειαστούν πολλά χρόνια για να αποδώσουν.
