Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Ας δούμε ποιος αντιπροσωπεύει τη φωνή της συλλογικής συνείδησης ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Τα κόμματα, οι ακαδημαϊκοί δημόσιοι υπάλληλοι, αρκετοί «επιφανείς» δημοσιογράφοι, οι απανταχού συνδικαλιστές και οι εκπρόσωποι των φοιτητικών παρατάξεων.
Λίγο πολύ, αυτοί είναι οι «δυναμικοί» και «επίσημοι» εκπρόσωποι στην άρνηση, για απελευθέρωση των πανεπιστημίων και ίδρυση ιδιωτικών. Οι υπόλοιποι, γονείς, μαθητές, φοιτητές, καθηγητές μέσης εκπαίδευσης και ευρύτερη κοινή γνώμη συντηρούν μια γενικόλογη αντίδραση, που οφείλεται περισσότερο στην άγνοια και στην έλλειψη εμπιστοσύνης στο κράτος.
Όποτε όμως ανοίγει συζήτηση, ο χαμός γίνεται για τον περίφημο μικροαστό! Γι΄ αυτόν τον «ανήμπορο» πολίτη «παλεύουν» όλοι κι αυτόν έχουν στη «γενναία» τους συνείδηση! Σ'' αυτόν αναφέρθηκε και ο πρωθυπουργός στην ομιλία του στη Βουλή για την αναθεώρηση του Συντάγματος και του άρθρου 16.
Τι θα γίνει με το παιδί του, που δεν θα έχει να δώσει τα δίδακτρα, γιατί να αποκλειστεί από τις σπουδές, τι κράτος ανάλγητο θα είναι αυτό που δεν θα μεριμνά για τη μόρφωσή του; Οι ίδιοι βέβαια, οι «φιλολαϊκοί» πνευματικοί και πολιτικοί εκπρόσωποι, έχουν εξασφαλίσει τα προνόμια του «αμαρτωλού» ιδιωτικού χώρου, για τις δικές τους οικογένειες κι έτσι μπορούν πια, απαλλαγμένοι από τα βάρη, να μάχονται για το δημόσιο πανεπιστήμιο. Πάντα για το καλό του μικροοαστού…! Όχι για το δικό τους…!
Κι αυτός, περιχαρής που βρίσκονται «ηρωικοί υπερασπιστές» του δικαιώματος της «δωρεάν εκπαίδευσης», κοιμάται ήσυχος και «ασφαλής». Βλέπει το παιδί του να αλλοτριώνεται στα σχολεία, να ακολουθεί λάθος ειδικότητες, να βολοδέρνει σε βρώμικα αμφιθέατρα, να πέφτει θύμα των φοιτητικών «κομματόσκυλων» και να καταντά επαίτης ενός ξοφλημένου πανεπιστημίου.
Εν τω μεταξύ, πληρώνει φροντιστήρια, σπίτια και ένα κάρο λεφτά σε άλλες πόλεις, γεμίζει με ψευδαισθήσεις και, στο τέλος, ψάχνεται και βρίζει το κράτος, γιατί ο ίδιος συντηρεί τον «λαϊκοθρεμμένο» πτυχιούχο του, ως τα 35 και βάλε.
Τι ακριβώς φοβάται ο μικροαστός απ΄ το ιδιωτικό πανεπιστήμιο; Δεν καταλαβαίνει ότι αυτό που φοβάται, δηλαδή τους ιδιώτες, τους αντιπροσωπεύει εδώ και δεκαετίες το κράτος; Αυτό που πουλάει «προστασία» αλλά ταυτόχρονα του τα παίρνει με άλλο τρόπο, κουτοπόνηρο και χυδαίο. Φτάνει να κάνει τον λογαριασμό για τη δική του προσωπική τσέπη και θα συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι τζάμπα το δημόσιο πανεπιστήμιο.
Ας κάνει μια λίστα από όλους αυτούς που λυσσάνε εναντίον των ιδιωτικών πανεπιστημίων για να δει πού σπούδασαν τα παιδιά τους.
Ποια ταπεινά και βρώμικα ένστικτα δεν τους αφήνουν να οραματιστούν ένα καλύτερο πανεπιστήμιο και για τα παιδιά του αδύναμου Έλληνα;
Στα ιδιωτικά πανεπιστήμια υπάρχουν χορηγοί -δεν είναι τέρατα, ιδρύματα, φορείς και επιχειρήσεις είναι- υπάρχει έρευνα που πληρώνεται, υπάρχουν υποτροφίες, υπάρχει σύστημα εξετάσεων -μπορεί και πανελλαδικές-, υπάρχουν επιστήμονες που δεν συνδικαλίζονται… φοιτητές που δεν ανέχονται σχέση με κόμματα, υπάρχει καθαριότητα, σεβασμός, συλλογικότητα, σύνδεση με την αγορά.
Χωρίς αγορά, επιστήμη, ειδικότητα και επάγγελμα δεν υπάρχει! Η αγορά δίνει το χρήμα, η αγορά ανοίγει δουλειές, η αγορά φτιάχνει νέες ανάγκες κι επαγγέλματα.
Στην πραγματικότητα, το ίδιο το κράτος φοβάται τον εαυτό του. Όταν όμως, καταργηθεί το άρθρο 16 και μπορέσει το ίδρυμα Ωνάση, το Ευγενίδειο, το ίδρυμα Λάτση, Νιάρχου να σηκώσουν τα πρώτα κτίρια δε θα ρωτάνε τον κάθε πολιτικάντη κακομοίρη υπουργό για το πώς θα λειτουργούν. Θα επιλέγουν τους φοιτητές τους για να κάνουν έρευνα και να κυνηγούν την αριστεία.
Τα δημόσια θα υπάρχουν και θα αναγκαστούν τότε να «μαζευτούν» και να μπουν στο κυνήγι του ανταγωνισμού. Απ΄ ό,τι φαίνεται όμως, θ΄ αργήσουμε πολύ να δούμε τις μεγάλες ανατροπές.
Μέχρι τότε, ο λαός θα ασκείται στην επανάσταση, θα κλείνει το «τσιφλίκι» του στους «ανάξιους» φοιτητές και θα εισπράττει τα εύσημα της αντίστασης στο άτιμο το κατεστημένο που μπαίνει με θράσος στα χωράφια του.
