Οι δημοσιογραφικές πληροφορίες είναι συγκλίνουσες. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης νωρίτερα ή αργότερα, θα κάνει αλλαγές στο κυβερνητικό σχήμα. Ούτε σαρωτικός θα είναι ο ανασχηματισμός, ούτε δομικός, ούτε καταλογιστικός, ούτε τιμωρητικός, ούτε απολογητικός.
Ανασχηματισμοί τέτοιου είδους και τέτοιας επικοινωνιακής στόχευσης, είναι ο φερετζές που φόρεσαν κυβερνήσεις ελάσσονος προσπάθειας και πρωθυπουργοί μειωμένης ευθύνης.
Η παρούσα κυβέρνηση ούτε είναι ελάσσονος προσπάθειας και χαμηλού συντελεστή ούτε ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι πρωθυπουργός μειωμένης ευθύνης.
Η πρόσφατη πολιτική ιστορία βρίθει από πρωθυπουργούς που οδηγήθηκαν σε ανασχηματισμούς άλλοτε για να κατευναστεί η λαϊκή δυσαρέσκεια, άλλοτε προκειμένου να μοιραστεί η εσωκομματική τράπουλα.
Σπασμωδικές κινήσεις υπό την πίεση της «κοινής γνώμης», της αντιπολίτευσης, των ισορροπιών, των συστημάτων πέριξ των πρωθυπουργών. Ο Μητσοτάκης έχει κινηθεί έξω από το πλαίσιο που όριζαν οι προκάτοχοι του. Κινείται, και μακάρι να επιμείνει να κινείται με τον ιδιόρρυθμο ριζοσπαστισμό του, αρνούμενος επίμονα την «ενοχική» πρωθυπουργία και να το αποδείξει στο νέο κυβερνητικό σχήμα.
Ακόμη και όσοι αναγνωρίζουμε ως ζωτική την αναγκαιότητα να μείνει η διακυβέρνηση Μητσοτάκη συνδεδεμένη με τον πολιτικό φορέα που λέγεται ΝΔ, ξέρουμε πως και η νίκη και η ήττα στις επόμενες εκλογές θα είναι νίκη ή ήττα του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Εκτιμώ ότι το γνωρίζει και εκείνος άριστα. Επομένως, η επιλογή των προσώπων με τα οποία θα πάει λογικά στην επόμενη εκλογική μάχη, υπερβαίνει τις παραμέτρους ενός ανασχηματισμού μιας παραδοσιακής γαλάζιας κυβέρνησης.
Ο διαμοιρασμός χαρτοφυλακίων και υποσχετικών σε γαλάζιες και... ροζ περιφέρειες χωρίς την κρησάρα των προσόντων θα φέρει με βεβαιότητα απαράσκευους νεόκοπους υπουργούς και υφυπουργούς μπροστά στις κρίσεις που είναι εδώ και στις κρίσεις που έρχονται.
Πίσω απ' αυτούς θα τρέχει το επιτελικό Μαξίμου να μαζεύει γκάφες και προβλήματα. Δεν υπάρχει γιατρικό για την γκρίνια των βουλευτών που μένουν χωρίς κοστούμια υπουργών. Όπως δεν προσφέρεται ο ανασχηματισμός ως άσκηση «συγκυβέρνησης» με την λαϊκή δυσαρέσκεια και τον διάχυτο ανορθολογισμό. Όταν ένας μεγάλος αριθμός πολιτών (ψηφοφόρων) αρνείται να κατανοήσει ότι μπορεί να σωθεί από τον θάνατο με ένα απλό εμβόλιο δεν επιτρέπεται να υπαγορεύσει ποιος θα ηγηθεί της πολιτικής προστασίας.
