Έχουν άδικο όσοι λένε ότι δεν είναι ωραίο να ζεις σε χώρες που δεν έχουν την δομή και την οργάνωσης μιας κανονικής δυτικής χώρας. Αυτό που δεν είναι ωραίο είναι να μην έχεις λεφτά. Αν είσαι πλούσιος, τότε μια χαρά περνάς. Μέχρι και σκιώδης υπουργός Άμυνας μπορεί κανείς να γίνει. Αρκεί να έχει πολλά χρήματα. Δηλαδή, ισχύ και δύναμη.
Οι φίλοι μας οι Ευρωπαίοι είχαν εντοπίσει από νωρίς το πρόβλημα: Οι Έλληνες ολιγάρχες δεν θα άντεχαν να ζήσουν σε ένα καθεστώς κανονικότητας κι έτσι τορπίλιζαν οποιαδήποτε εκσυγχρονιστική προσπάθεια στην χώρα! Ναι, είναι οι ίδιοι ολιγάρχες που στο Λονδίνο ή στην Νέα Υόρκη συμμορφώνονται απόλυτα στις συνθήκες που επικρατούν εκεί. Στην Ελλάδα όμως είναι αλλιώς. Επειδή αλλιώς έχουν συνηθίσει.
Στην πρώτη περίοδο των μνημονίων οι δανειστές φαινόντουσαν αποφασισμένοι να σπάσουν το πλέγμα της διαπλοκής. Θεωρώντας ότι έτσι θα άνοιγαν τον δρόμο της χώρας προς την ανάπτυξη. Δεν κατάφεραν κάτι ουσιαστικό. Ίσως γιατί δεν υπήρχαν δυνάμεις στο εσωτερικό της χώρας ικανές να στηρίξουν ένα τέτοιο εγχείρημα. Αυτό αποδείχτηκε και στην συνέχεια! Ακόμη κι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έκανε την μεγάλη ανατροπή! Η χώρα συνεχίζει να ελέγχεται από τις πέντε – δέκα ισχυρές οικονομικά οικογένειες.
Η διάκριση των θεσμών και η λειτουργία δικλείδων ασφαλείας είναι δύο βασικές προϋποθέσεις για την εδραίωση της Δημοκρατίας. Η άλλη είναι η λειτουργία ενός αποτελεσματικού κράτους που θα εξασφαλίζει κανόνες δικαίου και ισονομίας στην αγορά. Έτσι μπορεί και η Ελλάδα να γίνει ένα κανονικό κράτος. Ένα κράτος που ο τροχονόμος θα μπορεί να κόβει κλήση στο αυτοκίνητο του πρωθυπουργού και ο υπουργός να στέλνει στον διάολο τον μεγιστάνα που θα τον παίρνει τηλέφωνο για να απαιτήσει ένα ρουσφέτι.
Σήμερα δεν συμβαίνει κάτι απ' όλα αυτά. Μόνο στα όνειρά μας! Ζούμε σε μία χώρα που ο μισός πολιτικός κόσμος μπορεί να βρεθεί «τυχαία» στο τραπέζι ενός μεγιστάνα, όπου τον ροφό θα τον έχουν ψαρέψει τα… ΟΥΚ. Κι όλοι μαζί να τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους κάτω από το γαλάζιο του ελληνικού ουρανού, ξεχνώντας τις δήθεν πολιτικές τους διαφορές και αναγνωρίζοντας τον έναν και μοναδικό κυρίαρχο του παιγνιδιού, τον οικοδεσπότη τους.
Ποιος θα τολμήσει να ανατρέψει αυτή την πραγματικότητα; Θα πρέπει να έχει ισχυρή θέληση για να παρακάμψει τις «εντολές» των οικογενειών, για την τοποθέτηση των δικών τους ανθρώπων στα υπουργεία που θέλουν να «εποπτεύουν». Να βάλει, δηλαδή, δικό του υπουργό Οικονομία, δικό του υπουργό Ανάπτυξης και δικό του υπουργό Άμυνας. Αυτό είναι πράγματι ένα καλό στοίχημα! Να ελπίζει κανείς ότι θα το δει να συμβαίνει στην διάρκεια της ζωής του!
Ποιος αντέχει, όμως, τόση κανονικότητα; Ας μην ξεχνάμε ότι η πλειοψηφία αυτού του λαού έχει ως πρότυπο πολιτικού τον Βλαδιμήρ Πούτιν. Αυτός ο λαός αγαπάει τελικά τους ολιγάρχες και γι αυτό γεμίζει τις πλατείες κάθε φορά που θίγεται ο αγαπημένος τους αφέντης. Αν υπάρξει πολιτική ηγεσία που θα θελήσει να θίξει τους εκλεκτούς του λαού, δεν θα αντέξει για πολύ τις αντιδράσεις. Θα πέσει! Πολλές φορές τείνω να πιστέψω ότι αυτός ο λαός δεν αναζητά την σωτηρία, αλλά έναν διαφορετικό σωτήρα κάθε φορά…
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
