Του Γιάννη Παντελάκη
Είναι ο Σόιμπλε, η Νέα Δημοκρατία, η Δημοκρατική Συμπαράταξη, ο Ντάισελμπλουμ, ο Τόμσεν, η Βελκουλέσκου, οι εγχώριοι συνεργάτες τους νενέκοι και γερμανοτσολιάδες ; Ποιοι είναι όλοι αυτοί τελικά που συνασπίζονται μ ένα βασικό στόχο, να ρίξουν την σημερινή κυβέρνηση ; Είναι κάποιοι ή και όλοι μαζί. Αυτό ισχυρίζονται κατά καιρούς στελέχη της κυβέρνησης. Και το κάνουν με ιδιαίτερη ένταση το τελευταίο διάστημα που τα γιουρογκρουπ προκύπτουν άγονα και η αγωνία για την επόμενη ημέρα κορυφώνεται.
Το κλίμα που επικρατεί τις τελευταίες μέρες, παραπέμπει σ εκείνο που υπήρχε στα τέλη του 2014, ανάλογους προβληματισμούς-με διαφορετικές στοχεύσεις-διατύπωναν στελέχη της τότε κυβέρνησης και φιλικά σ εκείνην Μέσα. Έβλεπαν ντόπια αλλά και ξένα κέντρα που είχαν βαλθεί να γκρεμίσουν την κυβέρνηση Σαμαρά για διάφορους λόγους. Ποίοι λοιπόν, επιχειρούν να ρίχνουν τις κυβερνήσεις σ αυτή τη χώρα ;
Η απάντηση είναι πως οι κυβερνήσεις πέφτουν μόνες τους, λόγω της πολιτικής που ακολουθούν. Δεν υπάρχουν απαραίτητα κάποιοι κακοί ξένοι που το καταφέρνουν. Υπάρχουν σίγουρα σχετικές προθέσεις και βολικές επιλογές για τους δανειστές, αλλά οι Ελληνικές κυβερνήσεις είναι αυτές που βάζουν τέλος στην παραμονή τους. Ο ξένος παράγοντας, είναι συνήθως υπερτιμημένος.
Ακόμα και δεχτούμε ωστόσο την θεωρία των "βολικών για τους δανειστές επιλογών", η σημερινή κυβέρνηση αποτελεί το ιδανικό παράδειγμα. Είναι η κυβέρνηση που σε χρόνο ρεκόρ και μηδενικές αντιδράσεις, υλοποίησε όλες τις δεσμεύσεις του δεύτερου μνημονίου που είχαν αφήσει μετέωρες οι κυβερνήσεις Σαμαρά-Βενιζέλου. Είναι η κυβέρνηση που υπέγραψε ένα τρίτο, απόλυτα δεσμευτικό για την κυριαρχία της χώρας μνημόνιο. Είναι η κυβέρνηση που ακύρωσε και αποδυνάμωσε τις όποιες κοινωνικές αντιδράσεις υπήρχαν κατά την εφαρμογή των μνημονίων. Είναι αυτή η κυβέρνηση μη βολική για τους δανειστές ;
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, δεν κινδυνεύει από κανέναν άλλο παρά από τον εαυτό της. Εγκλωβισμένη στους χειρισμούς της, οδήγησε τις διαπραγματεύσεις σε αδιέξοδο, το κόστος αυτής της καθυστέρησης λειτούργησε πολλαπλασιαστικά (καθ ομολογία και υπουργών) και αφού έφτασε η ίδια τα πράγματα στο χείλος του γκρεμού, σκαρφίζεται σενάρια υπονόμευσης από κάποιους τρίτους.
Έχει ανάγκη αυτόν τον εικονικό εχθρό για να επιβιώσει. Τον αναζητεί παντού.
Σε συνέντευξή του ο επικεφαλής του γραφείου προυπολογισμού της Βουλής καθηγητής Π.Λιαργκόβας (τις δηλώσεις του οποίου το 2014 επικαλείτο συχνά ο ΣΥΡΙΖΑ για να αντιπολιτευθεί την τότε κυβέρνηση), είπε ότι αν η αξιολόγηση είχε κλείσει πέρυσι με τα δεδομένα εκείνης της εποχής (ο προβλεπόμενος χρόνος για την αξιολόγηση ήταν ο Φεβρουάριος του 2016), δεν θα χρειαζόταν να ληφθεί κανένα πρόσθετο μέτρο. Και πρόσθεσε πως η καθυστέρηση της ανάκαμψης έχει κοστίσει 2-3 δις. ευρώ. Με δυο λόγια, αν η αξιολόγηση είχε κλείσει τότε, τώρα δεν θα υπήρχε θέμα νέας μείωσης των συντάξεων ή νέας μείωσης του αφορολόγητου.
Υ.Σ. η μετατροπή της παραμονής στην εξουσία σε αυτοσκοπό, δεν θα οδηγήσει ούτε σε πτώση της κυβέρνησης, ούτε σε εκλογές. Με κάποιο επικοινωνιακό τρικ, θα υιοθετήσουν ο,τι θέλουν οι δανειστές και θα συνεχίσουν να κυβερνάνε τη χώρα...
