Του Θόδωρου Σκυλακάκη*
«Εσείς κάνετε πως μας πληρώνετε, και εμείς κάνουμε πως δουλεύουμε», έλεγε το πικρόχολο σοβιετικό ανέκδοτο. Η παράφρασή του άριστα ταιριάζει στην υπόθεση των περίφημων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ παριστάνει τον μεταρρυθμιστή και οι δανειστές παριστάνουν τους ελεγκτές των μεταρρυθμίσεων, ενώ στην πραγματικότητα η μόνη «πρόοδος» που επιτυγχάνεται είναι η παρανοϊκή υπερφορολόγηση όσων παράγουν και δημιουργούν και η εκποίηση της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας σε εξευτελιστικές αξίες.
Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;
Θεμελιώδης στόχος του ΣΥΡΙΖΑ είναι να εξαφανίσει τη μεσαία τάξη για να μετατρέψει την μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων σε φτωχοποιημένους προλετάριους. Οικονομικά εξουθενωμένους ανθρώπους που αντί για περιουσία έχουν μόνο χρέη, ζουν με μισθούς πείνας ή επιδόματα επιβίωσης και είναι εξαρτημένοι από το κομματικό κράτος και τα «μερίσματα» που θα τους πετάει. Πραγματοποιεί ένα τεράστιο πείραμα ταξικής «κοινωνικής μηχανικής», πιστεύοντας ότι αν πολλαπλασιάσει τους φτωχούς και τους απελπισμένους, αυτοί τελικά θα γίνουν πολιτικοί του πελάτες.
Κυνικός στόχος των δανειστών από την άλλη μεριά είναι να πείσουν τις αγορές να αρχίσουν να αγοράζουν Ελληνικό χρέος. Κι επειδή αυτό δεν μπορεί να γίνει μέχρι τον Αύγουστο του 2018 με βάση τις πραγματικές προοπτικές της οικονομίας, δημιουργείται μια πλασματική εικόνα δημοσιονομικής «επιτυχίας», που επιτυγχάνεται εν μέρει με μαγείρεμα της πραγματικότητας και εν μέρει με τη διάλυση της ελληνικής παραγωγικής βάσης. Κι ασφαλώς καθόλου δεν «χαλάει» κάποιους το γεγονός ότι παράλληλα κάποιες εταιρίες τους θα βγάλουν εύκολο χρήμα εξαγοράζοντας σε εξουθενωτικά χαμηλές (distressed) τιμές την ιδιωτική και δημόσια περιουσία των Ελλήνων.
Οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις δεν αποτελούν θεωρητικό κατασκεύασμα. Όταν υλοποιούνται βελτιώνουν τη θέση της χώρας στους διεθνείς δείκτες, προσελκύουν επενδύσεις και οδηγούν σε ταχεία οικονομική ανάκαμψη. Επί ΣΥΡΙΖΑ συμβαίνει το τελείως αντίθετο. Οι δείκτες που μετρούν τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις (ανταγωνιστικότητα, ευκολία στην επιχειρηματικότητα, διαφθορά), αντί να βελτιώνονται όπως θα συνέβαινε αν πράγματι εφαρμόζονταν μεταρρυθμίσεις χειροτερεύουν[1]. Οι επενδύσεις παραμένουν οι χαμηλότερες στην Ευρώπη, η ανεργία η μεγαλύτερη στην Ευρώπη και η παραγωγική δυναμικότητα της χώρας υποχωρεί αφού συνεχίζεται για έκτο χρόνο η αποεπένδυση και η έξοδος των διεθνώς ανταγωνιστικών Ελλήνων κατά εκατοντάδες χιλιάδες.
Όσο συνεχίζονται αυτά, ούτε οι δανειστές θα έχουν ελπίδα μακροχρονίως να πάρουν τα χρήματά τους, ούτε βέβαια οι πολίτες της Ελλάδας να δουν μια άσπρη μέρα. «Μακροχρονίως» όμως -όπως έλεγε και ο John Maynard Keynes, «όλοι θα πεθάνουμε» (in the long run we are all dead). Αυτό που ενδιαφέρει τους πολιτικούς αφέντες της τρόικας είναι να εμφανίσουν το τραγικά αποτυχημένο από πλευράς μεταρρυθμίσεων «τρίτο πρόγραμμα» ως επιτυχημένο και να σπρώξουν το ελληνικό τενεκεδάκι στα πόδια των αγορών. Γι αυτό και το παιχνίδι με τις καθυστερούμενες συντάξεις που υποτίθεται ότι θα έχουν όλες εξοφληθεί μέχρι τον Ιούνιο του 2018, οι οποίες έφταναν στις αρχές Οκτωβρίου (κύριες, επικουρικές και εφάπαξ), τις 327 χιλιάδες. Οι συντάξεις αυτές -που με πανευρωπαϊκή λαθροχειρία της Eurostat δεν μετράνε στο έλλειμμα- αποτελούν βασικό συστατικό του λεγόμενου «πρωτογενούς πλεονάσματος» και επιτρέπουν στην κυβέρνηση να εμφανίζει ψεύτικα υπερπλεονάσματα και να μοιράζει «μερίσματα» με τα λεφτά των απλήρωτων συνταξιούχων. Τον ίδιο ρόλο ακριβώς παίζει και η μαζική φορολογική κλοπή (όπως για παράδειγμα με τις ψεύτικες αντικειμενικές που με βάση το μνημόνιο έπρεπε να εναρμονιστούν με τις εμπορικές τον Ιούνιο του 2012!).
Η μόνη «μεταρρύθμιση» που πραγματικά προχωράει αποτελεσματικά είναι η δημιουργία ενός ασφυκτικά πιεστικού φοροσυλλεκτικού μηχανισμού. Εκεί οι δανειστές όντως και το κομματικό κράτος καταπολέμησαν και εξασφάλισαν σ' αυτόν και μόνο τον τομέα -την καταδίωξη του απλού πολίτη- την «αποτελεσματικότητα» του κράτους.
Διάλυση της παραγωγικής δυναμικότητας της οικονομίας με μαζική αποεπένδυση και μαζική μετανάστευση, αδιαφορία για τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις και την ίδια ώρα υπερφορολόγηση και εξασφάλιση ότι από ένα το κράτος που παραμένει μπάχαλο, δουλεύει με σαδίστική αποτελεσματικότητα μόνο το κυνηγητό όσων δηλώνουν τα εισοδήματά τους, λειτουργεί ως ένας ακραία βάρβαρος οικονομικός ζουρλομανδύας.
Το χειρότερο είναι ότι αυτοί που μας τον φόρεσαν αναγνωρίζουν την ενοχή τους. Εξ ου και πετούν το μπαλάκι διαρκώς ο ένας στον άλλο. Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι οι δανειστές τον ανάγκασαν κι αυτός αν μπορούσε άλλα θα έκανε κι οι δανειστές με τη σειρά τους κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ ότι αυτός πήρε τις αποφάσεις για την υπερφορολόγηση.
Κι ο φτωχοποιούμενος και καταχρεωμένος Έλληνας πολίτης, τι κάνει; Παρακολουθεί το πολιτικό αυτό τένις αμήχανος κι εξουθενωμένος.
Αλλά ας μην χαίρονται οι αυτουργοί του βασανιστηρίου. Γιατί μπορεί έναντι των δανειστών να μην μπορεί ο Έλληνας φορολογούμενος να κάνει πολλά, όμως οι φυσικοί αυτουργοί όταν θα έρθουν οι εκλογές θα υποστούν τις συνέπειες των πράξεων τους. Εκεί θα ανακαλύψουν ότι η φθινοπωρινή τους αντεπίθεση θα έχει την ίδια τύχη με την εαρινή αντεπίθεση του Μουσολίνι.
Τότε θα μάθει για πρώτη φορά, «η πρώτη φορά αριστερά», τι τύχη επιφυλάσσει ο προδομένος ψηφοφόρος σε όσους τον εξαπάτησαν.
*Ο κ. Θόδωρος Σκυλακάκης είναι Πρόεδρος της Δράσης.
[1] Σε ό,τι αφορά την ανταγωνιστικότητα (Global Competitiveness Report), η Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ, έπεσε φέτος κατά μια θέση από την 86η στην 87η θέση, ενώ είχε χάσει άλλες πέντε θέσεις την προηγούμενη χρονιά. Στον δείκτη που αφορά την ευκολία άσκησης της επιχειρηματικότητας της Παγκόσμιας Τράπεζας έπεσε επίσης κατά μια θέση το 2017 (από την 60η στην 61η θέση), ενώ τα τελευταία στοιχεία του πιο έγκυρου παγκόσμιου δείκτη που καταγράφει τη διαφθορά δείχνουν πτώση 11 θέσεων το 2016 έναντι του 2015 (από την 58η στην 69η θέση).
