Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Η αναρρίχηση του ΣΥΡΙΖΑ στην διακυβέρνηση έγινε εξαιτίας ενός αδιεξόδου που οδήγησαν τη χώρα, οι ανάξιοι «επίγονοι» δύο μεγάλων πολιτικών οικογενειών. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια βολική περσόνα εξυπηρέτησης του μεταπολιτευτικού κρατισμού, ως ιστορική συνέχεια των προηγούμενων μοιραίων ανθρώπων (Κ.Καραμανλή και Γ.Παπανδρέου). Και όπως, διαλύθηκε γρήγορα, η ανέξοδη γοητεία τους στις μάζες έτσι αρχίζει να διαλύεται και το πολιτικό «success story» του πρωθυπουργού, όσο δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις επιδιώξεις των οπαδών του- αριστερών και δεξιών...
Ακόμα βέβαια, η ισχύς του αποτελεί μία απέλπιδα εγγύηση για διάφορους. Για δανειστές που δεν τον θέλουν στους δρόμους, για συνδικαλιστές που «προσεύχονται» για την επιβίωσή τους και για τους περισσότερους δημοσίους υπαλλήλους.
Βρισκόμαστε όμως, ακριβώς στο σημείο, που το μέλλον φαίνεται πια με γυμνό μάτι. Σε λίγους μήνες, η Ελλάδα θα είναι εντελώς διαφορετική. Με ή χωρίς τέταρτο μνημόνιο, δεν θα υπάρχουν πια ΔΕΚΟ, δεν θα υπάρχουν αυθαίρετες απεργίες συνδικαλιστών -προαπαιτούμενο στα εργασιακά το 50% + 1 για αποφάσεις- και το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ μετά βίας, θα ξεπερνάει το 5%.
Η επιστροφή στην παλιά κατάσταση όπου η επιχορήγηση του κόμματος και τα συνδικαλιστικά προνόμια ήταν τα λίγα αλλά σίγουρα κέρδη πλησιάζει. Μπορεί κάποιοι να φαντάζονται και διεκδίκηση των υπολειμμάτων του κρατισμού αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρο τι θα απομείνει.
Από αυτά που εξελίσσονται τελευταία στον ΣΥΡΙΖΑ, οι τάσεις είναι περίπου οι εξής: Η μία αναπτύσσεται γύρω από τον Νίκο Φίλη και φαίνεται να είναι η πιο δυναμική και πρόσφορη για μελλοντικές διεργασίες. Είναι το πιο εμφατικό θύμα της «προδοσίας» και έχει κάθε δικαίωμα να αποτελεί πόλο διαμαρτυρίας. Ο Φίλης έχει ήδη δημιουργήσει περιβάλλον και περιμένει την κατάλληλη στιγμή.
Ο Πάνος Σκουρλέτης συμπορεύεται, έως ότου αισθανθεί ότι δεν θα είναι αυτός που θα εκτεθεί ως σφετεριστής του «θρόνου». Είναι εξοργισμένος αλλά θα περιμένει άλλον να κάνει το πρώτο βήμα, διατηρώντας τις διεκδικήσεις του.
Η μεγάλη απειλή όμως βρίσκεται εκτός κόμματος και προετοιμάζεται για να ενώσει τα κομμάτια από την αρχή. Είναι η Ζωή Κωνσταντοπούλου η οποία συνεχίζει να αποτελεί την πιο γοητευτική «τιμωρό» για τους υπεύθυνους του ανεκπλήρωτου ονείρου. Είναι αυτή που περιμένει στη γωνία, τον Αλέξη Τσίπρα για να του δώσει τη χαριστική βολή. Πρόσφατα μάλιστα, δήλωσε ότι πρέπει να πάει φυλακή, μαζί με τους άλλους… Εν τω μεταξύ, συγκεντρώνει πολλούς διαμαρτυρόμενους και από άλλους χώρους- από τα πιο αριστερά μέχρι τα πιο δεξιά «χρυσαυγίτικα» ένστικτα.
Ο Τσίπρας θα έχει την μοίρα όλων αυτών που ακολούθησαν αμοραλιστική πολιτική πορεία για να κερδίσουν την εξουσία. Η πτώση θα είναι αντιστρόφως ανάλογη με την απογείωση. Και οι διεκδικητές περιμένουν να βγουν στην αρένα, μόλις δουν ότι υπάρχει κατάλληλο έδαφος.
Δεν πιστεύω όμως, ότι θα τελειώσει τόσο εύκολα, η περίοδος του λαϊκισμού για την Ελλάδα. Είναι θέμα επιβίωσης για πολλούς συμπολίτες μας που μόνο έτσι μπορούν να συνεχίσουν. Όλα θα εξαρτηθούν από το αν οι υπόλοιποι Έλληνες αποφασίσουν να αποβάλουν τις τάσεις αυτοχειρίας αλλά και από το πόσο υπεύθυνη θα αποδειχθεί η επόμενη κυβέρνηση απέναντι στους πολίτες.
Το βέβαιο πάντως, είναι πως ο γελαστός Αλέξης, πολύ γρήγορα, εκτός από την μήνη των ψηφοφόρων του θα έχει να αντιμετωπίσει και την φανερή υπονόμευση των εσωκομματικών αντιπάλων του. Όλα τα «ωραία» κάποτε τελειώνουν. Αρκεί μόνο, να τελειώσουν και για τους Έλληνες και να μην πληρώσουν ακόμα πιο ακριβά, τους πειραματισμούς τους…
