Αυτό που συμβαίνει στο ανατολικό μέτωπο της Ουκρανίας είναι καταστροφικό. Οι ρωσικές δυνάμεις σφυροκοπούν αδιάλειπτα μέσω συνεχών βομβαρδισμών, όχι μόνο τις ουκρανικές στρατιωτικές θέσεις και τους πυρήνες αντίστασης, αλλά πόλεις και χωριά με άμαχους, βιομηχανικές μονάδες, αγροτικές εκτάσεις, γέφυρες, δρόμους, και σιδηροδρομικές γραμμές. Και όλοι διερωτόμαστε, πότε θα τελειώσει επιτέλους «η ειδική επιχείρηση» των Ρώσων εισβολέων.
Πριν από σχεδόν 100 ημέρες, η ρωσική προπαγάνδα, ανακοίνωνε την έναρξη των ειδικών στρατιωτικών επιχειρήσεων, που είχαν σαν σκοπό την προστασία των αμάχων του Ντονμπάς, τη νίκη κατά των ναζί, των ομοφυλόφιλων, των ναρκομανών, των αιρετικών, των σιωνιστών και των εκμαυλισμένων Ουκρανών.
Βέβαια, στην πορεία, οι ρωσικές δυνάμεις έφτασαν μέχρι τα περίχωρα του Κιέβου, κατέλαβαν τη Μαριούπολη και μεγάλο τμήμα της νοτιοανατολικής Ουκρανίας. Και όλα αυτά συμβαίνουν, χωρίς όμως να μπορεί να γίνει ακόμα ευδιάκριτο, το σημείο που θα σημάνει την τελική νίκη του Κρεμλίνου.
Ταυτόχρονα από την πλευρά της Ουκρανίας, η νίκη της ταυτίζεται με την υποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων, στις γραμμές πριν από την εισβολή.
Για τον Λευκό Οίκο, ο απόλυτος στόχος είναι το γονάτισμα της Ρωσίας. Είναι ο εκμηδενισμός της ισχύος και της επιρροής της. Η Ουάσιγκτον δεν επιθυμεί απλώς να δει τους Ρώσους να υποχωρούν. Θέλει ο ρωσικός στρατός να υποστεί ανήκεστες βλάβες. Μέσω της ενίσχυσης των αμυνομένων ουκρανικών δυνάμεων και της εκτεταμένης εφαρμογής οικονομικών κυρώσεων, ο Λευκός Οίκος σκοπεύει στην ήττα της Ρωσίας στο στρατιωτικό πεδίο και στη μετατροπή της σε έναν οικονομικό και πολιτικό παρία.
Στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν φαίνεται να υπάρχουν καθαρές και συντεταγμένες θέσεις, σχετικά με το τέλος του πολέμου. Κάποιες χώρες αρνούνται ακόμα και την έναρξη διαλόγου με τον Πούτιν, αφού τον κατηγορούν σαν εγκληματία πολέμου. Άλλες χώρες θεωρούν ότι ο παρατεταμένος πόλεμος δεν θα οδηγήσει κάπου και ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια αδιέξοδη σύγκρουση, που δεν θα βγάλει νικητή ή ηττημένο.
Οι επονομαζόμενες «ρεαλιστικές φωνές», εκτιμούν ότι δεν είναι δυνατόν να απομονωθεί η Ρωσία για πάντα και ότι δεν πρέπει η Ρωσία να οδηγηθεί σε ένα αχρείαστο εξευτελισμό. Για τις ρεαλιστικές φωνές η Ρωσία δεν μπορεί παρά να παραμένει ένας βασικός οικονομικός εταίρος.
Στο άρθρο της 28ης Φεβρουαρίου, είχαμε αναφέρει ότι οι Ευρωπαίοι θα κληθούν να δώσουν τον δικό τους πόλεμο και τις δικές τους μάχες. Θα υποστούν τις συνέπειες και το οικονομικό τίμημα του πολέμου. Θα υποστούν το τίμημα της υπεράσπισης της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας και των αξιών του δυτικού κόσμου.
Ωστόσο, όπως φαίνεται η ευρωπαϊκή Δύση, έχει ηττηθεί με οικονομικούς όρους απέναντι στο αυταρχικό καθεστώς Πούτιν και στο ρωσικό αναθεωρητισμό.
Υπάρχουν λοιπόν τρεις διαφορετικές απόψεις για το τι θα σημάνει νίκη της Ουκρανίας και ήττα της Ρωσίας. Από την Ουκρανία, τις ΗΠΑ και τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όμως δεν υπάρχει σχετική άποψη ή εκτίμηση από την πλευρά του Κρεμλίνου, που έχοντας κλιμακώσει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις του, συνεχίζει την ολοσχερή καταστροφή της Ουκρανίας δίχως αύριο.
Στο βιβλίο «η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» του Λιούις Κάρολ, ο σοφός γάτος, λέει στην Αλίκη που έχει χάσει το δρόμο της, ότι «όταν δεν ξέρεις πού πας, όλοι οι δρόμοι σε οδηγούν εκεί». Όμως σήμερα αυτό δεν ισχύει. Όταν δεν ξέρεις ποιο είναι το επιθυμητό τέλος, δύσκολα θα σχεδιάσεις τον τρόπο να φτάσεις σε αυτό.
