Του Δημήτρη Καμπουράκη
Πριν φτάσει το επόμενο σαββατοκύριακο και βγουν στις εφημερίδες οι πρώτες δημοσκοπήσεις που θα περιέχουν μέσα τους και την ιστορία της Novartis, σας λέω τούτο: Τα σκάνδαλα, όπως μας διδάσκει η πρόσφατη πολιτική μας ιστορία, αποτελειώνουν κυβερνήσεις ή κόμματα που είναι ήδη υπό κατάρρευση, ως τώρα όμως δεν υπήρξε κανένα σκάνδαλο (υπαρκτό ή μαϊμού) που να ανέτρεψε ολοκληρωτικά το πολιτικό κλίμα, αλλάζοντας την δημοσκοπική ή εκλογική σειρά των κομμάτων εξουσίας.
Το σκάνδαλο Κοσκωτά (υπαρκτό) οδήγησε στην εκλογική ήττα ένα ΠΑΣΟΚ που ήταν ήδη σε εσωτερική αποσύνθεση και σε πολιτική αποδρομή. Το σκάνδαλο του Βατοπεδίου (ανύπαρκτο σύμφωνα με την κατοπινή τελική δικαστική απόφαση) έπληξε ανεπανόρθωτα μια ΝΔ που βρισκόταν ήδη στην δεύτερη θητεία της κι είχε αρχίσει να κουράζει το εκλογικό σώμα. Κανένα άλλο σκάνδαλο από τα εκατοντάδες που κατά καιρούς υπήρξαν ή έγινε προσπάθεια να βαφτιστούν, δεν επέδρασε καθοριστικά και ως καταλύτης στην πορεία των πολιτικών μας πραγμάτων. Όσα άλλα κι αν προσπαθήσετε να θυμηθείτε (χρηματιστήριο, εξοπλιστικά, Ζαχόπουλος, Seimens, υποκλοπές), θα διαπιστώσετε εκ' των υστέρων ότι, παρά τον αρχικό τους θόρυβο, εν' τέλει είχαν μικρή επιρροή στις πολιτικές εξελίξεις.
Ασφαλώς μια υπόθεση διαφθοράς επιδρά στα πολιτικά δεδομένα, όπως κάθε άλλη ιστορία που αφορά την συμπεριφορά των πολιτικών προσώπων και φορέων. Λειτουργεί αθροιστικά σε μια ήδη διαμορφωμένη πολιτική ή ιδεολογική ηγεμονία, είτε ανασχετικά όπως μια πέτρα που στυλώνεται στη μέση του ποταμού και κόβει στα δυο το ρεύμα του. Είναι όμως υπερβολικά αισιόδοξο να φανταστεί κανείς ότι ένα σκάνδαλο θα λειτουργήσει ως φράγμα που θα αντιστρέψει την ροή του ύδατος προς την αντίθετη πλευρά. Το αξίωμα «είναι η οικονομία ηλίθιε» του Μπιλ Κλίντον, ούτε έχει εξαλειφθεί, ούτε είναι ικανοί να το εξαλείψουν ο Κοντονής με τον Παπαγγελόπουλο.
Για να το πω μάλιστα πιο κυνικά, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι αποδειχθεί ότι κάποιοι υπουργοί της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ τα πιάσανε το 2010, οι παρατάξεις τους ήδη έχουν πληρώσει πολιτικά το κόστος. Τι στο καλό τιμώρησε ο κόσμος το 2012 (για το ΠΑΣΟΚ) και τρεις φορές το 2015 (για τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ πάλι) σε εκλογές και δημοψηφίσματα; Μόνο τις πολιτικές τους, όχι τα πρόσωπα; Και πιστεύουν αλήθεια στον ΣΥΡΙΖΑ ότι αρκεί μια (αναπόδεικτη δικαστικά) κατηγορία εναντίον κάποιων που ήδη έχουν τιμωρηθεί, για να ξεχαστούν όσα είπαν και έκαναν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ; Οι κυβερνητικοί προφανώς το πιστεύουν για να κινούν έτσι τις διαδικασίες, είναι όμως η ίδια η ζωή, η καθημερινότητα και η οικονομία που καθορίζουν ποια είναι τα πραγματικά διλήμματα. Και τα τελευταία τρία χρόνια θαρρώ πως ο μέσος Έλληνας έχει καεί λιγότερο απ' το γεγονός ότι ο Γεωργιάδης ήταν στέλεχος της ΝΔ παρά από το γεγονός ότι ο Τσίπρας είναι πρωθυπουργός.
