Της Μαρίας Dawkinson
Ένα κουίζ, για όσους διαβάζουν φανταστική λογοτεχνία.
Υπάρχουν σε ένα παράλληλο σύμπαν δύο χώρες με πάρα πολλά κοινά. Η μία είναι υπερδύναμη και η άλλη μικρή, μέλος μιας μεγάλης διηπειρωτικής συνεργασίας. Και οι δύο είναι σχετικά καινούργιες χώρες.
Οι εκλεγμένες τους κυβερνήσεις ψηφίστηκαν από εξαγριωμένο κόσμο, που ήθελε να εκδικηθεί το κατεστημένο και τη διαπλοκή των προηγούμενων.
Το αποτέλεσμα των εκλογών δεν εκπροσωπούσε την πλειοψηφία των κατοίκων των δύο χωρών. Ο ένας υποψήφιος και το κόμμα του βγήκαν με 3 εκατομμύρια λιγότερες ψήφους απ'' το αντίπαλο μεγάλο κόμμα, λόγω του ιδιαίτερου και πεπαλαιωμένου εκλογικού συστήματος και ο άλλος, που επίσης εκπροσωπεί τη μειοψηφία του λαού, έφτιαξε κυβερνητικό συνασπισμό με κόμμα ακραίων δεξιών, αν και αυτοχαρακτηρίζεται «αριστερός».
Η παραπληροφόρηση και η κατάχρηση του διαδικτύου ήταν τα μεγάλα όπλα και των δύο υποψηφίων. Η προπαγάνδα του μεν και του δε, αποτέλεσε μέσο φανατισμού και πόλωσης, χρησιμοποιώντας τα γνωστά σε όλους μας fake news, που διέβαλαν και διαβάλουν και μετεκλογικά τους πολιτικούς αντιπάλους, αποδίδοντάς τους παράλληλα τις ψευδείς ειδήσεις.
Έχουν αμφότεροι δημιουργήσει έναν κλειστό πολιτικό κύκλο συνεργατών, συνεταίρων, εργοληπτών, συγγενών και «κολλητών», οι οποίοι επιλέχθηκαν με κριτήρια την «συνενοχή» και το οικονομικό συμφέρον, όχι την αξιοκρατία και τις στοιχειώδεις γνώσεις επί των θεμάτων που διαχειρίζονται, θυμίζοντας παραδοσιακές ολιγαρχίες.
Επιβάλλουν την παρουσία τους μέσα από την πόλωση και τον φανατισμό, δημιουργώντας κλίμα αντιπαράθεσης στον πληθυσμό τους και λίγο ενδιαφέρονται για την ανάπτυξη και ευημερία των χωρών τους με μια ικανή και αποτελεσματική διακυβέρνηση. Ποντάρουν τα πάντα στο διαίρει και βασίλευε.
Στην εξωτερική πολιτική έχουν αποξενώσει τη χώρα από όλους τους ιστορικούς και παραδοσιακούς φίλους τους, στους οποίους κρίνονται ως αφερέγγυοι και γραφικοί, ενώ προσβλέπουν σε νέες συμμαχίες και «νέα αφεντικά», σε άλλες «ομοϊδεάτισσες» δυνάμεις.
Είναι δημαγωγοί, λαϊκιστές και με τη δήθεν μάχη τους ενάντια στην πολιτική ορθότητα, γίνονται bullies και προάγουν την ωμή λεκτική επιθετικότητα, ως ηρωική μαχητικότητα και αλήθεια.
Λένε ψέματα, μιλούν για ανύπαρκτες επιτυχίες και προσβάλλουν όλους όσους δεν είναι όργανα της γραμμής τους.
Κινούνται οριακά εντός των δημοκρατικών συνταγμάτων των χωρών τους και συχνά τα αψηφούν, βρισκόμενοι σε άμεση αντιπαράθεση με τη δικαστική ανεξάρτητη αρχή, που επιθυμούν να υπονομεύσουν.
Τα έχουν βάλει με την ελευθερία της έκφρασης και μάχονται όλα τα ΜΜΕ που δεν είναι δικά τους, ενώ επιθυμούν την οπισθοδρόμηση στην Παιδεία.
Επικουρούν τη βία που ασκούν ακραίες ομάδες του πληθυσμού, επειδή είναι χρήσιμη για τη διασπορά του φόβου και την «κανονικοποίηση» της βίας. H μόνη διαφορά: στη μία χώρα επιτρέπεται η οπλοκατοχή.
Οι ηγέτες των δύο χωρών είναι νάρκισσοι και ακαλλιέργητοι και το ίδιο επιθυμούν και για όλους τους υπόλοιπους, έτσι ώστε να περιθωριοποιηθεί η γνώση και ο ορθός λόγος.
Ερώτηση: Ποιες είναι;
Α) Το Γκίλεαντ και η Δημοκρατία της Αντσούρια.
Β) Η Ερεβόν και το Μόρντορ
Γ) Η Γκρασνάβια και η Ιξανία
Δ) Δύο άλλες.
