Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Έπρεπε να ειπωθεί από κάποια επίσημα χείλη αυτό που εκστόμισε προχθές, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης. Η εκτίμησή του ότι τις καταλήψεις τις κάνουν παιδιά πλουσίων οικογενειών σηκώνει συζήτηση δεδομένου ότι δεν έχουμε σχετικές έρευνες για τα δημογραφικά στοιχεία ή το κοινωνικό προφίλ των καταληψιών. Έπειτα, αν ήταν «φτωχόπαιδα» δεν θα υπήρχε πρόβλημα που κάνουν καταλήψεις, συμμετέχουν στα μπάχαλα και πετάνε τσιμεντόλιθους στα κεφάλια των αστυνομικών;
Δεν ξέρουμε λοιπόν αν είναι «πλουσιόπαιδα» όσοι επιδίδονται σε αυτά τα αίσχη. Το βέβαιο είναι -και σ’ αυτό πιστεύουμε ότι θα διαφωνήσουν ελάχιστοι- ότι οι ομάδες αυτές αισθάνονται ότι βρίσκονται στο απυρόβλητο και ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, ανενόχλητες.
Η ανοχή της ελληνικής κοινωνίας στην πολιτική βία και τον χουλιγκανισμό έχει συζητηθεί και αναλυθεί εκτενώς τα τελευταία χρόνια και δεν περιορίζεται μόνο στο ότι θεωρούμε σχεδόν «φυσιολογικό» ότι κάποιοι θα φέρονται έτσι, χωρίς να υφίστανται καμία συνέπεια. Ο τρόπος που τους περιγράφουμε ενέχει και την ανοχή απέναντί τους. Τύπος και κοινή γνώμη, κάνουν λόγο για «παιδιά» που κάνουν καταλήψεις και επιδίδονται σε καταστροφές. Μόλις προχθές διαβάσαμε μια περιγραφή του άνδρα στην επιχείρηση εφόδου της αστυνομίας στο οίκημα της οδού Ματρόζου που φαίνεται να εκσφενδονίζει ένα τσιμεντόλιθο στους αστυνομικούς ως «το παιδί που ρίχνει τον τσιμεντόλιθο στα ΜΑΤ».
Ο χαρακτηρισμός των ομάδων αυτών ως «παιδιά» αμέσως δηλώνει ότι έχουν το ακαταλόγιστο και ότι πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε με επιείκεια.
Σ’ ένα δεύτερο επίπεδο, όποιος συγκρούεται με την αστυνομία έχει αυτομάτως με το μέρος του μια μερίδα του Τύπου και της κοινής γνώμης και μάλιστα με τρόπο προνομιακό. Εφημερίδες που δεν είχαν ένα λόγο συμπάθειας γι αυτούς που στη διάρκεια της κρίσης είδαν τις ζωές τους να καταστρέφονται σπεύδουν στο πλευρό κάθε λογής χούλιγκαν μόνο και μόνο επειδή έχει βάλει στόχο την αστυνομία.
Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και τα σχόλια για την καταστροφή της ιδιωτικής περιουσίας. Όποιος διαμαρτυρηθεί βαφτίζεται «νοικοκυραίος» άνθρωπος δηλαδή χωρίς ιδεολογικό και ηθικό κώδικα που ενδιαφέρεται μόνο για το μικροσυμφέρον του.
Έχει ένα ενδιαφέρον, τελικά, να δούμε ποια είναι τα «πλουσιόπαιδα» που κάνουν τις καταλήψεις.
Δεν είναι θέμα οικονομικό. Είναι καθαρά ιδεολογικό. Στην Ελλάδα, όποιος είναι αριστερός έχει ως ασπίδα ένα ολόκληρο σύστημα στον κομματικό μηχανισμό της αριστεράς, στα μήντια και τη κοινή γνώμη που σπεύδει να εκλογικεύσει κάθε πράξη του ώστε να αποφύγει τις συνέπειές της. «Πλουσιόπαιδα» είναι όσοι μετέχουν του συγκεκριμένου συστήματος. Θύματα όλοι οι υπόλοιποι. Και σε αυτό, ήρθε πράγματι η στιγμή να μπει ένα τέλος.
