Έχει καταλάβει κανένας σας τι ακριβώς θα γίνει με τον πλωτό φράχτη; Εγώ ομολογώ πως όχι. Διευκρινίζω ευθύς εξ’ αρχής ότι δεν έχω κανένα ηθικού τύπου πρόβλημα με την τοποθέτηση του και ότι θεωρώ καραγκιοζαρέους τους ευρωπαίους που αρνούνται μεν να πάρουν πρόσφυγες στις πατρίδες τους, αλλά κάνουν κριτική σε μας που προσπαθούμε να δυσκολέψουμε την είσοδο τους στην δική μας.
Αλλά για τον ίδιο τον φράχτη, επιτρέψτε μου να διατυπώσω πολύ συγκεκριμένες και πρακτικές αντιρρήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ για να μην πάρει επί της ουσίας θέση πάνω στο ζήτημα, στρίβει δια του αρραβώνος με την φράση-κλισέ «τα προβλήματα δεν λύνονται με επικοινωνιακές κινήσεις». Χαίρω πολύ, αλλά για τον ίδιο τον φράχτη τι λέτε; Να μπει ή να μην μπει; Εγώ απορρίπτω μεν την Συριζαϊκή συλλογιστική, διαφωνώ όμως κάθετα και οριζόντια με την τοποθέτηση του φράχτη για έναν απλό λόγο. Το σύστημα αυτό δεν θα δουλέψει πρακτικά, οπότε πολύ σύντομα θα μεταβληθεί σ’ ένα ακόμα κυβερνητικό επικοινωνιακό λάθος.
Εξηγούμαι. Ο φράκτης θα έπρεπε να τοποθετηθεί ακριβώς πάνω στην οριογραμμή Ελλάδας-Τουρκίας. Υπάρχει τέτοια κοινά αποδεκτή οριογραμμή; Όχι. Οπότε θα τον βάλουμε σε κάποια γραμμή που οι Τούρκοι θα θεωρούν ότι είναι εντός των δικών τους υδάτων και εμείς εντός των δικών μας υδάτων. Κι αν οι μετανάστες βουλιάξουν την βάρκα τους (διότι αυτό κάνουν συστηματικά) στην από κει πλευρά του φράχτη, το ελληνικό λιμενικό δηλαδή δεν θα τους σώσει; Θα θεωρήσει ότι είναι τουρκική αρμοδιότητα;
Δεν έχω αντίρρηση, αλλά έτσι δεν στήνουμε φράχτη κατά της μετανάστευσης, κατασκευάζουμε de facto θαλάσσια σύνορα με την Τουρκία. Αν πάλι ο φράχτης είναι μέσα στα δικά μας νερά, τότε οι μετανάστες θα δένουν τα πλοιάρια τους πάνω στον φράχτη, θα κάνουν βουτιά και θα περιμένουν το λιμενικό μας να τους βγάλει στην στεριά. Θα είναι αστείο το θέαμα. Εκεί πάνω φοβάμαι ότι θα έχουμε και το επικοινωνιακό ναυάγιο. Διότι στην πολιτική δεν υπάρχει το «δοκιμάζω κι αν δεν μου κάτσει δοκιμάζω κάτι άλλο». Με την έκταση που πήρε το θέμα, μια αποτυχία του εγχειρήματος θα εγγραφεί ως πολιτική ήττα και μάλιστα σε ένα θέμα στο οποίο η κυβέρνηση υστέρησε ευθύς εξ αρχής.
Καταλαβαίνω την αγωνία της κυβέρνησης να πείσει τους Έλληνες ότι κάνει τα αδύνατα δυνατά για να ανακόψει τα μεταναστευτικά ρεύματα. Όχι όμως με επιλογές που θα επιτείνουν μια εικόνα αδυναμίας (μην σας πω και ανικανότητας) που ενυπάρχει στην κοινή γνώμη για το ζήτημα αυτό. Διότι αν αποτύχει και αυτό το αλλόκοτο εγχείρημα, ποιος θα πείσει τους Έλληνες ότι η επόμενη ιδέα θα είναι πιο αποτελεσματική;
Κι έπειτα μιλάμε για 2,5 μόλις χιλιόμετρα. Τα υπόλοιπα εκατοντάδες χιλιόμετρα από την Ρόδο ως την Λέσβο τι θα τα κάνουμε; Επίσης δεν θα πρέπει να εκδώσουμε οδηγία προς ναυτιλομένους; Ή θα μπερδεύονται οι φράχτες με τις προπέλες και θα πληρώνουμε και αποζημιώσεις; Λέω εγώ τώρα… Και τίνος ιδέα ήταν αυτή ρε παιδιά; Θα μάθουμε ποτέ; Για να του ανταποδώσουμε…
