Toυ Βασίλη Φασούλα*
Η πιπίλα εκτός από τεχνητή θηλή για βρέφη, αποτελεί μεταφορικώς την κουραστική επανάληψη συγκεκριμένων συνθημάτων για μεγάλους ανθρώπους που, κατά την γνώμη τους πάντοτε, δεν είναι εγκεφαλικώς βρέφη. Στην περίπτωση του ΠΦΑ πρωθυπουργού Αλέξη, η λέξη αυτή χρησιμοποιείται με αμφότερες τις σημασίες.
Όλοι γνωρίζομε και μη αυταπατώμεθα, ότι η αυτοκριτική η οποία αδιάστικτα οδηγεί στην παραδοχή της πολιτικής ενοχής, δεν είναι το κυρίαρχο παραδοσιακό προϊόν της πατρίδος μας αλλά και γενικώς των λαών της Μεσογείου Θαλάσσης. Για τους περισσοτέρους Έλληνες, Ιταλούς κ.ο.κ. δεν αποτελεί καν μία σπουδαία πράξη ευανδρίας αλλά μια επαίσχυντη απόδειξη αδυναμίας.
Οι δε πελάτες του πολιτικού μαγαζιού – καταναλωτές εθνικού «οράματος» αισθάνονται προδομένοι από μία τέτοια συμπεριφορά. Εξ ου και αρχίζουν πρώτοι την λυσσώδη αποδόμηση του «ηγέτη». Το ενοχικό ψυχαναγκαστικό σύνδρομο των βορειοευρωπαΐκών κοινωνιών περί αυτοκριτικής που ενίοτε οδηγεί στην όποια Αλήθεια και άρα Προκοπή τους, στα μέρη μας είναι μία άγνωστη συνθήκη, ευέλικτη και συζητήσιμη.
Όπως συμβαίνει και με πολλές άλλες Έννοιες, τις οποίες νοηματοδοτήσαμε στην ανθρωπότητα, η αυτοκριτική μας είναι τόσο διάφανη όσο μία διπλωματική δήλωση. Γιατί με την συνεχή και έντιμη αυτοκριτική σου διάθεση αναγνωρίζεις την ευθύνη των πράξεών σου. Και κυριώτατα: Αναγνωρίζεις ότι είσαι Υπεύθυνος Άνθρωπος. Δύσκολο έ;
Όσο δε αδύναμος και κομματικά εξηρτημένος είσαι, τόσο αυτά τα ηθικά μεγέθη, όπως η αυτοκριτική, σου φαντάζουν αδιανόητα. Ας το πάω πιο προσωπικώς με κίνδυνο να θεωρηθώ αλαζών, συμπλεγματικός και άλλα ωραία, δεν πειράζει, εδώ που φθάσαμε ως κοινωνία αναγνώσατε και κρίνατε τον, σε πρώτο πρόσωπο, γράφοντα. Εισήλθα που λέτε στην πολιτική στην τρυφερά ηλικία των 40 μου υπέρ του νεαρού προκοινοβουλευτικού κεντρώου κόμματος που διακονώ. Πριν από τότε όμως ήμουν και είμαι σε συγκεκριμένο επαγγελματικό τομέα, στο λειτούργημα της δικηγορίας. Είμαι 41.
Αν χάσω από δικούς μου τραγικούς χειρισμούς μία υπόθεση, ακόμη και αν χάσω μία προθεσμία για κάποια κατάθεση δικογράφου από προφανή και ανεπίτρεπτη αμέλειά μου, ακόμη χειρότερα αν προδώσω την εμπιστοσύνη του εντολέως μου, κινδυνεύω ανά πάσα στιγμή να καταγγελθώ στο Πειθαρχικό του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών με κίνδυνο από το να κηρυχθώ εκτός δικηγορικού λειτουργήματος για κάποιους μήνες, μέχρι να διαγραφώ από τον Σύλλογο και αν δεν με δεχθεί άλλος Δικηγορικός Σύλλογος να ασχοληθώ με την έντιμη φύτευση γεωμήλων (πατατών), δραστηριότητα από την οποία πλέον θα προσδοκώ να τρέφω τα τέκνα μου.
Ο κ. Τσίπρας και οι σύν αυτώ, αλλά μην αυταπατάσθε, και οι περισσότεροι κομματικοδίαιτοι της κυριάρχου πολιτικής σκηνής, έχουν ανατραφεί αλλοιώς και μεταλαμπαδεύουν τα «νοήματά» τους αλλιώς. Οι ράθυμοι αριστεροί παραδοσιακά «καλλιεργούνται» πίσω από στερεότυπα, θηριώδη και απάνθρωπα μεγέθη δράσεως του «αιώνιου καλού» και της κακοφορμισμένης «νιότης» που «μεγάθυμα» μας «προσφέρουν». Οι ενοχικοί δεξιοί αλλά και οι καιροσκόποι κεντρώοι παραδοσιακά γαλουχούνται πίσω από την εικόνα του «ηγέταρου με όραμα» που «ασφαλώς» θα μας φέρει στην πολιτειακή μας «νιρβάνα».
Χαρακτηριστική δε, είναι η εικόνα που συνοδεύει τους μεν και τους δε. Οι μεν αριστεροί με βλέμμα τσαμπουκά επαναστατικό κάτω από την εικόνα του Τσε, οι λοιποί με χαμόγελο «colgate» κάτω από την εικόνα του εκάστοτε «ηγέταρου». Μόνον οι πασοκογενείς του Σύριζα χαλάνε την πιάτσα γιατί συνδέουν τους δύο κόσμους, «ηγέταρο Αλέξη» και αιώνια αξία «Τσε».
Έχουν μάθει λοιπόν οι πολικοί άνδρες της Ελλάδος να παρασιτούν, ναι να παρασιτούν, πίσω από το αφήγημα που απαγγέλλουν ως σωτηριολογική μυθωδία. Οι αριστεροί θρησκειολογικά οι λοιποί μηρυκαστικά.
Συνεπώς η πιπίλα στο στόμα τους και η βρεφικότητα στην πολιτική τους σκέψη και πράξη είναι εγγενής. Ανεύθυνοι ως «καλοί» οι αριστερούληδες. Υπό τον μεγάλο ηγέτη, άρα όχι αυτενεργούντες, άρα εν τέλει περιορισμένης ευθύνης οι λοιποί.
Όταν λοιπόν γίνονται «ηγέτες» δεν αποχωρίζονται την πιπίλα τους, όπως τα απρόθυμα παιδάκια όταν φεύγουν από την παιδική ηλικία. Γιατί χωρίς πιπίλα αρχίζει η πραγματική ζωή και η πραγματική ευθύνη.
Υπό αυτές τις συνθήκες λοιπόν, ο Αλέξης μας, το βρέφος ετών 44, δεν είναι μία ανωμαλία. Είναι η ρηματική διατύπωση της πολιτικής μας αλήθειας. Αντί να σας τρομάζει το μέγεθος της ανευθυνότητος, συλλογισθείτε το.
Όσο υπάρχουν επαγγελματίες της πολιτικής και όχι επαγγελματίες που μπαίνουν στην πολιτική ο τόπος θα πιπιλάει την πιπίλα του και εμείς θα συζητάμε περί πιπιλίσματος. Μέχρι να μην υπάρξει άλλο αυτός ο τόπος. Σκεφθείτε το. Και αναλάβετε την ευθύνη της σκέψεώς σας, γιατί κανείς δεν θα την αναλάβει για εσάς. Και η σκέψη φέρει δράση, όχι η πιπίλα.
ΥΓ: Να αναμένομε μία κακοπαιγμένη συγγνώμη του ΠΦΑ ΠΘ Αλέξη. Μπορεί να δώσουμε συγχαρητήρια στον κειμενογράφο ανεξαρτήτως επιδόσεως του καλού ηθοποιού.
*Ο Βασίλης Φασούλας είναι δικηγόρος, μέλος του Γ.Σ. της Δημοκρατικής Ευθύνης
