Ο άνθρωπος ζει εδώ και δύο χρόνια στο Μόντρεαλ του Καναδά. Ένα τηλεφώνημα από τη μητέρα Ελλάδα ήρθε να ταράξει την καθημερινότητα που με τόσο κόπο κατέκτησε έπειτα από σκληρές προσπάθειες δέκα και πλέον ετών. Έμαθε, λοιπόν, ότι τελεί υπό διορισμό σε θέση επιμελητή Α'' χειρουργικής στο Νοσοκομείο Νάξου. Λεπτομέρεια: Η θέση είχε προκηρυχθεί το 2006!
Ο άνθρωπός μας εργάζεται σήμερα ως χειρουργός εντατικολόγος στο Μόντρεαλ. Όταν έκανε την αίτηση για το νοσοκομείο της Νάξου ήταν ένας άλλος άνθρωπος, ένας νέος άνθρωπος που ξεκινούσε τη ζωή του γεμάτος όνειρα και προσδοκίες. Ο ίδιος σημειώνει την πορεία του ως εξής: «Στο μεσοδιάστημα έκανα εξειδίκευση στην Εντατική, έγινα επιμελητής Β' σε ένα πολύ καλό νοσοκομείο όπως της Μυτιλήνης, έγινα διευθυντής εντατικής στην πατρίδα μου τη Χίο, έφυγα Κοπεγχάγη, γύρισα Χίο, κι ύστερα έφυγα μόνιμα για Καναδά και η τύχη μου ακόμη δούλευε. Απλά τότε δεν το ήξερα»!
Η τύχη του πράγματι «δούλευε». Μέρα και νύκτα. Απλά εκείνος δεν το ήξερε! Την ίδια ώρα που πάσχιζε να προχωρήσει στη ζωή του, κάποια αίτησή του στην Ελλάδα πήγαινε αργά – αργά από γραφείο σε γραφείο, από υπουργό σε υπουργό. Επειδή η μητέρα Ελλάδα ήθελε να τον δοκιμάσει! Ναι καλέ, αυτό είναι! Να του θέσει το κρίσιμο ερώτημα και την ώρα που εκείνος θα είχε στρώσει τη ζωή του σε ένα μακρινό και απολίτιστο μέρος: «Με αγαπάς; Θέλεις να γυρίσεις»; Και τώρα τι απαντά; Εσείς τι θα λέγατε στην θέση του;
Τι θα επιλέγατε; Το σκοτεινό και υγρό Μόντρεαλ ή το Νοσοκομείο της Νάξου; Το ότι το νοσοκομείο της Νάξου δεν μοιάζει σε κάτι με άλλα γνωστά νοσοκομεία είναι μία λεπτομέρεια. Οι αρμόδιοι θα έπρεπε να μας πουν αν αυτό το νοσοκομείο, όπως και μερικά ακόμη σε αυτή τη χώρα, διαθέτουν τις απαραίτητες δομές για να ονομάζονται «νοσοκομεία». Αν έχουν αναισθησιολόγο, μονάδες αυξημένης φροντίδας ή ειδικευόμενους. Δεν το ξέρω!
Ζώντας ως επισκέπτης τις συνθήκες σε άλλα… νησιωτικά νοσοκομεία, απέκτησα την αίσθηση ότι μιλούσαμε περισσότερο για κέντρα υγείας. Αλλά είναι αυτή η διαολεμένη η ψήφος που μετατρέπει τους στάβλους σε ξενοδοχειακά καταλύματα και τα κέντρα υγείας σε νοσοκομεία. Δεν το ξέρω πώς είναι στη Νάξο, δεν θέλω να υποστηρίζω πράγματα που δεν γνωρίζω. Αλλά αν το νοσοκομείο δεν έχει πράγματι αναισθησιολόγο ή μία μονάδα εντατικής, τι τον θέλουν το χειρουργό που έχει εξειδικευτεί στις μονάδες αυξημένης φροντίδας; Και μάλιστα να τον αναστατώνουν τον άνθρωπο φέρνοντάς τον πίσω από το Μόντρεαλ;
Ένδεκα χρόνια! Μην μας πει κανείς ότι «έτσι γίνεται εδώ». Δεν είναι αυτή δικαιολογία. Έτσι γίνεται πράγματι, αλλά δεν έπρεπε να γίνεται έτσι! Στο τέλος με αυτά και με εκείνα χάνουμε τους αξιόλογους ανθρώπους. Κι αυτοί δεν πρόκειται να γυρίσουν πίσω, παρά μόνο ως τουρίστες. Και μην επικαλεστεί κανείς την κρίση. Το 2006 ζούσαμε το όνειρό μας. Δεν υπήρχε κρίση. Υπήρχαν πολλά λεφτά κι ακόμη περισσότεροι διορισμοί στο δημόσιο. Κι εδώ γεννάται το ερώτημα: Τόσους διορισμούς που έκαναν, πού στο καλό τους έκαναν; Μόνο γραμματείς και πυροσβέστες έπαιρναν; Χάθηκε να πάρουν και κανένα γιατρό να βρει κανείς την υγειά του;
Ο έλληνας γιατρός του Μόντρεαλ δεν θα επιστρέψει. Τον χάσαμε σύντροφοι. Και τα παιδιά του θα είναι Καναδοί. Η Ελλάδα θα είναι η «δεύτερη πατρίδα τους». Και για τα παιδιά των παιδιών τους η Ελλάδα θα είναι μία μακρινή ανάμνηση. Αλλά ποιος νοιάζεται για το τι θα συμβεί το 2040 ή το 2060; Ποιος ζει και ποιος πεθαίνει μέχρι τότε που είπε και ο γίγαντας Ζουράρις. Κι ακούγοντάς τον ο γιατρός, τον μέγα έλληνα πατριώτη που είπε αυτή τη μεγάλη σοφία, την πήρε την απόφασή του! Όπως σημείωσε ο ίδιος στο inbox του facebook «Δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας. Ο σώζων εαυτόν... Καλησπέρα από το Μόντρεαλ».
Πίκρα. Μεγάλη πίκρα.
Θανάσης Μαυρίδης
