Τις τελευταίες ημέρες ακούω όλο και περισσότερους φίλους της «άλλης όχθης» να υποστηρίζουν ότι θα πρέπει ο Αλέξης να πάει σε εκλογές με το ερώτημα «ευρώ και κομμένες συντάξεις ή δραχμή κι ανάπτυξη». Εύχομαι να πρόκειται για κάποια ψυχολογική αντίδραση της στιγμής. Από την άλλη πλευρά, θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι για όλα!
Μία τέτοια εξέλιξη θα είναι από τις χειρότερες που θα μπορούσε να μας συμβεί. Δυστυχώς, επιβεβαιώνεται κάθε ημέρα που περνάει ο Αλέκος Παπαδόπουλος, όταν είχε επισημάνει, σε συνέντευξή του στο liberal.gr, την πιθανότητα κάποιοι να παρακαλάνε να εφαρμοστεί το σχέδιο Σόιμπλε! Για να είμαστε πιο ακριβείς, μιλάμε για το «ανθρωπιστικό» σχέδιο Σόιμπλε. Η έξοδος από την Ευρωζώνη θα σημάνει ότι η Ελλάδα θα βυθιστεί για πολλά χρόνια σε ακόμη μεγαλύτερη ύφεση και ότι ο πληθυσμός της θα εξαρτάται από τα φιλάνθρωπα αισθήματα των Ευρωπαίων, αλλά κι αυτών ακόμη των γειτόνων μας στα Βαλκάνια…
Όποιοι ονειρεύονται ανάπτυξη μέσα από έναν τέτοιο δρόμο δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Όπως δεν ήξεραν και πέρυσι, όταν μας έλεγαν ότι θα κτυπούσαν τα νταούλια και θα χόρευαν οι αγορές στους ρυθμούς τους. Αυτό δεν συνέβη, όπως δεν συνέβησαν και πολλά άλλα που είχαν «προβλέψει» ή υποσχεθεί. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία δεν έχουν ειπωθεί τόσα πολλά ψέματα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.
Μέχρι σήμερα έχουν αποδείξει ότι είναι άριστοι χειριστές του λαϊκού αισθήματος. Κατευθύνουν τον λαό προς το αρεστό προς αυτούς αποτέλεσμα, χρησιμοποιώντας ως βασικό τους εργαλείο τον λαϊκισμό. Με τους συνταξιούχους και τους δημοσίους υπαλλήλους να αποτελούν την πιο συμπαγή «ομάδα» στην κοινωνία είναι εύκολο κανείς να παρασυρθεί σε έναν ολισθηρό δρόμο, προσφέροντας αφειδώς υποσχέσεις που γνωρίζει εκ των προτέρων ότι δεν μπορεί να τις κρατήσει!
Θα πουν «όχι» στη μείωση των συντάξεων. Κι όταν μειωθεί η αξία του νέου νομίσματος κατά 50% ή 70%, αυτό δεν θα είναι μείωση; Κι όσοι υποστηρίζουν ότι θα στραφούμε στην πρωτογενή παραγωγή τι ακριβώς εννοούν; Έχουν συναίσθηση τι ακριβώς συμβαίνει στον κόσμο μας ή νομίζουν ότι θα κάνουμε εξαγωγές τα γεμιστά της κυρίας Φωτίου;
Οι συνεχείς μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις δεν είναι λύση. Αυτός είναι ο δρόμος του αργού θανάτου μέσα στο ευρώ. Ο άλλος δρόμος, όμως, εκείνος της εξόδου από το ευρώ, είναι ο δρόμος που θα μας οδηγήσει στον αφανισμό. Δεν θα υπάρχει χώρα για να συζητάμε στη συνέχεια. Μεταξύ αυτών των δύο καταστροφικών λύσεων υπάρχει και ο δρόμος που ορίζεται από την κοινή λογική: Ένα εθνικό σχέδιο για την ανάπτυξη που θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας και πλούτο. Είναι η μοναδική βιώσιμη λύση. Είναι αυτό που έπρεπε να συμβεί από το 2009 και δεν συνέβη. Ανάπτυξη, πάντως, δεν μπορεί να γίνει σε καθεστώς δραχμής. Αυτό που σκέφτονται ορισμένοι νοσηροί εγκέφαλοι αφορά μόνο τη δική τους επιβίωση. Όχι την επιβίωση του λαού μας…
Το κλείσιμο των συνόρων είναι μία επιλογή σε βάρος των εθνικών μας συμφερόντων, αλλά εξυπηρετεί απόλυτα όσους θα ήθελαν να δουν την εφαρμογή του σχεδίου Σόιμπλε. Ο κάθε ένας από δαύτους έχει τους δικούς του λόγους να θέλει να δει την Ελλάδα να ζει από την ελεημοσύνη, αλλά αυτό εμάς δεν μας αφορά. Εκείνο που καταλαβαίνουμε είναι ότι για άλλη μία φορά κάποιοι στην κυβέρνηση επέλεξαν να ασχοληθούν με θεωρίες παιγνίων. Σκέφτονται ότι θα μπορούσαν να ανταλλάξουν το προσφυγικό με το ασφαλιστικό κι ότι αν αποτύχουν θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν άλλο ένα υπερήφανο «όχι», στρέφοντας τα πυρά τους προς την κακή Ευρώπη, όπως το κατάφεραν το προηγούμενο καλοκαίρι. Στις θεωρίες παιγνίων έχει αποδειχτεί ότι καλύτερος είναι ο κ. Σόιμπλε. Κι όσο αφορά το δημοψήφισμα του καλοκαιριού, υπάρχει μία διαφορά από τότε: Ο ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει στις δημοσκοπήσεις.
Το ευρώ μπορεί να είναι το χειρότερο νόμισμα του κόσμου. Η Ευρώπη μπορεί να ζήσει στους επόμενους μήνες τη χειρότερη κρίση της. Να τα δεχτούμε όλα αυτά. Αλλά ο δρόμος για την Ελλάδα δεν είναι εκείνος του διεθνούς αποκλεισμού της. Η χώρα έχει δυνατότητες, έχει και λύσεις. Αρκεί να μπορέσουν να εκφραστούν οι δημιουργικές δυνάμεις που στενάζουν σήμερα κάτω από την μπότα του λαϊκισμού.
Θανάσης Μαυρίδης
