Του Θανάση Διαμαντόπουλου
Υπάρχουν πολλοί βάσιμοι λόγοι για να πιστεύεται πως η Κα Σακελλαροπούλου θα είναι μια επαρκής, καλή και ασφαλώς αβλαβής πρόεδρος. Μακάρι σε πέντε χρόνια να μας επιτρέπει –αν ζούμε τότε - να γράψουμε πως υπήρξε μια μεγάλη και εθνωφελής πρόεδρος. Ποιες ήταν, όμως, οι κινήσεις των πρωταγωνιστών που οδήγησαν στην πρότασή της;
Κυριάκος Μητσοτάκης
Αφού θεσμοθέτησε τη δυνατότητα μονοκομματικής ή μονοπαραταξιακής ανάδειξης του αρχηγού του κράτους –ενώ υπήρχαν πολλοί και πολύ προτιμότεροι τρόποι για την απαραίτητη αποσύνδεση της προεδρικής εκλογής από το ενδεχόμενο πρόωρης διάλυσης του κοινοβουλίου- κατά δήλωσή του επέλεξε ρυθμιστή του πολιτεύματος με πρωταρχικό κριτήριο τη διασφάλιση της ευρύτερης δυνατής κοινοβουλευτικής συναίνεσης. Φάνηκε να μην τον ενοχλούν πλέον στον κ. Παυλόπουλο όσα του προσήπτε το 2015, αλλά να μην τον επιλέγει, επειδή –εντάξει θα μπορούσε να ερμηνευθεί και ως διπλωματική γλώσσα αποσκοπούσα στο χρύσωμα του χαπιού- «δεν θα τον ψήφιζε το Κινάλ». («Άλλο θέμα πως ίσως παράλληλα επιδίωξε και διεύρυνση της διείσδυσής του στο γυναικείο εκλογικό σώμα, αφού –δυστυχώς- για πολλές εκλογείς ισχύει το «γυναίκα νάναι και ό,τι νάναι»…). Αυτό είχε βέβαια ως θετικό αποτέλεσμα να ωθεί ακόμη περισσότερο προς την «ενδοσυστημικότητα» τον Σύριζα, αλλά ως αρνητικό την επιλογή μιας κατά γενική ομολογία αξιότατης δικαστού, καταφανώς στερούμενης όμως πολιτικής εμπειρίας, δικτυώσεων, γεωπολιτικών γνώσεων και προσόντων που θα μπορούσαν να κάνουν έναν πρόεδρο όχι απλώς τηρητή της «συνταγματικής δικονομίας», αλλά φορέα πολιτειακής και διεθνοπολιτικής υπεραξίας.
Αλέξης Τσίπρας
Εμφάνισε την προεδρική επιλογή του πρωθυπουργού ως αποτέλεσμα «προεδρικών καλλιστείων» και «ως επικοινωνιακή τρίπλα του κ. Μητσοτάκη». Χαρακτήρισε «προφανές και μεγάλο σφάλμα τη μη ανανέωση της προεδρικής θητείας του Προκόπη Παυλόπουλου», αλλά συνήνεσε στην εκλογή της Κας Κατ. Σακελλαροπούλου, η οποία συνιστά «τρίπλα στο συντηρητικό προφίλ της ΝΔ και δικαίωση για τις αξίες του Σύριζα». Υποθέτω πως με τις αξίες του Σύριζα απολύτως συμβατή ήταν και η Κα Β. Θάνου, αλλά προφανώς οι αξίες του Σύριζα έχουν απεριόριστο εύρος, απέραντη ελαστικότητα και εντυπωσιακή πολυμορφία… Τελικά, με τη ‘συνέπεια’ που έχει χαρακτηρίσει όλη τη μέχρι σήμερα διαδρομή του προχώρησε σε αυτό που με ιδιοφυή τρόπο ο χαρισματικός δημοσιογράφος Μιχάλης Τσιντσίνης χαρακτήρισε «σιχτιροσυναίνεση»! Πάντα ο εαυτός του…
Κατερίνα Σακελλαροπούλου
Μπορεί το «κεφάλαιό» της, δηλαδή η δικαιοδοτική της λειτουργία, να είναι τέτοιας φύσης που είναι αδύνατον να μην έχει, κατά τις περιστάσεις, και οπαδούς και αντίπαλους. Ουδείς, όμως, εκ των εχόντων επαφή με τη λειτουργία του ΣτΕ μπορεί να αμφισβητήσει τη σπάνια ανθρώπινη και δικαστική της ποιότητα. Ακόμη και η έμμεση, πλην σαφής, αντιπαράθεσή της με την Βασιλική Θάνου συνιστά γι’ αυτήν τίτλο τιμής. Υπήρξε όμως και αυτή –πολύ λιγότερο ασφαλώς- και φορέας συντεχνιακού πνεύματος. Και τη θυμάμαι να λέει, με την ευκαιρία του σχολιασμού δικαστικών αποφάσεων απίστευτα και προνομιακά γενναιόδωρων –αναδρομικά άνω των 4000.000 ευρώ- για τους ίδιους τους δικαστές, πως «οι ειδικά αυξημένες απολαβές των λειτουργών του κλάδου θεωρείται πως δικαιολογούνται εκ λόγων δημοσίου και κοινωνικού συμφέροντος»… Μια προσέγγιση που, ωθούμενη στα λογικά της άκρα, οδηγεί στο συμπέρασμα πως η κοινωνία έχει συμφέρον να διασφαλίζει ειδικά αυξημένες απολαβές και στους αστυνομικούς, για να μην πουλάνε προστασία, στους καθηγητές, για να μην πουλάνε βαθμούς η διδακτορικά, στους τελωνειακούς και τους λιμενικούς, για να μην συγκαλύπτουν κυκλώματα, στους γιατρούς του ΕΣΥ και τους εφοριακούς για να μην τα πιάνουν, με άλλα λόγια πως οι είλωτες της ιδιωτικής οικονομίας έχουν συμφέρον να χρυσοπληρώνουν τους κρατικοδίαιτους (οι οποίοι, πλην των λειτουργών υγείας, μάλλον δεν σκοτώνονται στη δουλειά)…
Ευάγγελος Βενιζέλος
Δεν είχε τη δυνατότητα να προσφέρει αυτό που έδωσε η Σακελλαροπούλου, δηλαδή τη συναίνεση στο πρόσωπό του. Αλλά θα προσέφερε όλα τα προαναφερόμενα τα οποία η επιλεγείσα πρόεδρος δεν διαθέτει. Η μη επιλογή του αναδεικνύει για μια φορά ακόμη τον φόβο της ελληνικής κοινωνίας για ό,τι ξεχωρίζει, για ό,τι ξεπερνάει πάρα πολύ τον μέσο Έλληνα…
Λουκάς Παπαδήμος, Άννα Διαμαντοπούλου
Σε μικρότερο, ίσως, βαθμό ισχύουν και γι’ αυτούς όσα γράφονται για τον Βενιζέλο…
