Διακήρυσσαν την καθαρότητα και το ασυμβίβαστο του αριστερού τους αφηγήματος. Αλλά, στον βαθμό που οι κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί το επέβαλλαν, δεν δίστασαν να συγκυβερνήσουν με τον Καμμένο. Και όταν τα πράγματα δυσκόλεψαν περαιτέρω –ως αποτέλεσμα πράγματι της μόνης, ίσως, εθνικά επωφελούς επιλογής τους- δεν τους δυσκόλεψε η προσφορά υπουργικού θώκου και στην Παπακώστα. Άσε που κάποιοι «καχύποπτοι» μιλούσαν ακόμη και για διαχρονική –άτυπη μεν καταφανή δε- συμμαχία τους και με την καραμανλική δεξιά… (Ουσιαστικά θύμιζαν το μικρό παλιό γαλλικό κόμμα των Ρεπουμπικάνων της Αριστεράς, ένα ηγετικό στέλεχος του οποίου είχε πει «οι Ρεπουμπλικάνοι της Αριστεράς είναι ένα κόμμα του Κέντρου που οι δύσκολοι καιροί το αναγκάζουν να τοποθετείται πολιτικά στη Δεξιά»...).
Δεν σήκωναν μύγα στο σπαθί τους σε θέματα αρχών και αξιών. Κατεξοχήν, δε, υπήρξε πάγια αρχή τους η προσκόλληση στην απλή αναλογική. Τη θυμήθηκαν, όταν οι εκλογικοί συσχετισμοί είχαν γυρίσει δραματικά εναντίον τους. Και προφανώς δεν θα τους χάλαγε να την καταστήσουν άμεσα εφαρμόσιμη ακόμη και με τις κοινοβουλευτικές ψήφους της ΧΑ Προηγουμένως δεν είχαν κανένα πρόβλημα να κατακτήσουν –μαζί με τους ΑΝΕΛ- δύο φορές κοινοβουλευτική πλειοψηφία, επωφελούμενοι ενός μεγάλου πλειοψηφικού μπόνους. Και ας τους έκραζε ο Μανώλης Γλέζος (ο οποίος μπορεί να είχε λάθος απόψεις, αλλά αυτός πραγματικά είχε αρχές…).
Την ώρα που κόπτονταν για τον διαχωρισμό των εξουσιών και υπεραμύνονταν της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης, προεξοφλούσαν και προκαταβολικώς διακήρυσσαν δημόσια την ποινική ενοχή και την ηθική απαξία των αντιπάλων τους, καθώς και των οικογενειών, των συνεργατών και των κύκλων των αντιπάλων τους. Τελικά όμως φαίνεται –πάντως διερευνάται- πως είχαν στήσει παραδικαστικό μηχανισμό για να ενοχοποιήσουν πολλούς από αυτούς…
Ως «κάθε λέξη του συντάγματος» τίμησαν ποικιλόμορφα και με σημαντικότατα δημόσια αξιώματα και καίριες θέσεις πρόσωπο που υποστήριζε πως όταν το Σύνταγμα λέει ότι οι δικαστικοί λειτουργοί αποχωρούν «υποχρεωτικώς», κατ’ ορθή ερμηνεία του κειμένου του εννοεί πως αποχωρούν προαιρετικώς…
Ως «παιδιά του λαού» ποικιλοτρόπως αναδείκνυαν πως διαμένουν σε λαϊκές συνοικίες, δίπλα στους μεροκαματιάρηδες και τους βιοπαλαιστές. Αποδεικνύεται πως έχουν μια έλξη για προνομιακές παραθαλάσσιες κατοικίες. Για τις συνθήκες μίσθωσης των οποίων –αλλά και το ύψος του μισθώματος- αφήνουν να πλανώνται πολλές, μάλλον εύλογες, απορίες…
Δούλευαν σε δημοτικά σχολεία… Βρέθηκαν άνευ αξιολόγησης να διδάσκουν σε τεχνολογικά ιδρύματα της τριτοβάθμιας τα οποία, με αλλαγή του θεσμικού πλαισίου, απέκτησαν στάτους πανεπιστημίων. Προφανώς οι πανεπιστημιακοί θώκοι τούς πήγαιναν καλύτερα…
Δεν σταματούσαν, σε σχέση με τους αντιπάλους τους βέβαια, να αναφέρονται στο οργουελιανό «όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά είναι πιο ίσα από τα άλλα». Το τόνισαν και πρόσφατα, ακόμη και σε σχέση με την «αμάσκωτη» ποδηλασία της Πάρνηθας. Βρέθηκαν, ωστόσο, να έχουν στο υπουργικό τους συμβούλιο πρόσωπο που ανέκτησε τον οικογενειακό πλούτο από τραπεζική θυρίδα, ελάχιστες ώρες πριν αυτές καταστούν μη προσπελάσιμες για τους –ανενημέρωτους περί των επικείμενων εξελίξεων- κοινούς θνητούς…
Προφανώς θα θεωρούσαν έγκλημα καθοσιώσεως, εάν κάποιος πολιτικά απέναντι ξεχνούσε να δηλώσει στο πόθεν έσχες του μια κατάθεση στην αλλοδαπή ύψους 100.000$. Ένα παραπάνω μηδενικό στο ύψος της κατάθεσης δεν είχε ιδιαίτερη σημασία, ούτε αξία ούτε απαξία, εάν ο καταθέτης ήταν υπουργός τους…
Αλλά βέβαια το ηθικό πλεονέκτημα δεν είναι θέμα συμπεριφοράς, είναι θέμα πολιτικής καταγωγής. Όπως οι γόνοι της παλιάς μοναρχίας είχαν θεόθεν την ευλογία των ουρανών, καθώς και κάποια ιερότητα εκ της καταγωγής τους…
