Του Λυκούργου Λιαρόπουλου
Η φορολογία είναι ίσως η πιο αντιπαθητική και ταυτόχρονα ελκυστική έννοια για τις Κυβερνήσεις. Φορολογώ σημαίνει παίρνω πόρους από πολίτες, κάτι κακό, και τους επιστρέφω στην Κοινωνία, σε πολίτες, κάτι καλό. Οι πόροι αυτοί έχουν δύο μορφές, είναι ρευστοί και σταθεροί. Οι ρευστοί πόροι είναι το εισόδημα που παράγεται από εργασία και επιχειρηματική δραστηριότητα σε ένα χρονικό διάστημα, συνήθως το έτος. Οι σταθεροί είναι το απόθεμα εισοδήματος που δεν καταναλώθηκε και συσσωρεύεται, δηλαδή το κεφάλαιο ή, αλλιώς, ο πλούτος, σε διάφορες μορφές.
Φορολογία μπορεί να επιβληθεί τόσο στο εισόδημα όσο και στο κεφάλαιο. Οι επιπτώσεις όμως είναι διαφορετικές. Η φορολογία εισοδήματος περιορίζει την κατανάλωση και είναι σαφώς υφεσιακή. Η φορολογία του κεφαλαίου, μπορεί να είναι υφεσιακή αν επηρεάσει αρνητικά τις επενδύσεις, που αυξάνουν το εισόδημα, αλλά αυτό εξαρτάται από τη σχετική απόδοση του κεφαλαίου όταν λιμνάζει στην Τράπεζα και όταν επενδύεται σε παραγωγικές δραστηριότητες.
Σύμφωνα με τον Tomas Picketty, η σχέση κεφαλαίου (πλούτου) προς εισόδημα είναι περίπου 6:1. Άρα με Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν - ΑΕΠ €170 δις, το κεφάλαιο στην Ελλάδα, σήμερα είναι €1 τρις και κάτι ψιλά. Όπως το εισόδημα από εργασία και επαγγελματική δραστηριότητα έτσι και το κεφάλαιο παράγει εισόδημα σε μορφή τόκων, ενοικίων και μερισμάτων. Σε κάποιο βαθμό η ακίνητη περιουσία και οι τόκοι των τραπεζικών καταθέσεων στη Χώρα φορολογούνται. Το πρόβλημα είναι πως, σε αντίθεση με την εργασία, το κεφάλαιο είναι … ευκίνητο και βρίσκεται σε διάφορες μορφές σε …τραπεζικές θυρίδες ή αλλού, πάντα μακράν των φορολογικών αρχών.
Και ερχόμαστε στο ακανθώδες θέμα της φορολογίας. Τα κρίσιμα σημεία είναι δύο. Πρώτον κανείς δεν αποχωρίζεται το εισόδημά του αγόγγυστα, ειδικά αν το θέλει για άμεση κατανάλωση. Δεύτερον, ακόμη και η αποταμίευση, ως ένα σημείο, θεωρείται δυνητική μελλοντική κατανάλωση. Η διαφοροποίηση μεταξύ εισοδήματος και κεφαλαίου ή πλούτου αρχίζει μετά από κάποιο όριο. Και, φυσικά, μεγάλο ρόλο παίζει η μορφή στην οποία συσσωρεύεται ο πλούτος, σε τραπεζικές καταθέσεις, σε ακίνητα, ή σε άλλες μορφές μεγάλης αξίας και, κυρίως, το πού βρίσκεται ο πλούτος.
Αν το ψάξουμε, θα καταλάβουμε γιατί οι ελίτ της Χώρας στηρίζουν την Κυβέρνηση. Έχουν πλέον πεισθεί πως δεν θα τους αγγίξει. Απόδειξη η διαχείριση των διαφόρων «λιστών» που εξάντλησαν τη χρησιμότητα τους ως «λάσπη» κατά, επιλεγμένων, πολιτικών αντιπάλων και ως συγκολλητική ουσία της πλουτοκρατίας με την πολιτική εξουσία. Άλλη απόδειξη είναι η φορολογία του πετρελαίου και η διαχείριση άλλων πλουτοπαραγωγικών πηγών, όπως οι δημόσιες επενδύσεις. Τέλος, δεν είναι παράξενο ότι οι περισσότερες αποκρατικοποιήσεις έγιναν με ξένες επιχειρήσεις, αλλά σε αγαστή συνεργασία με γνωστούς, ή καινούργιους εγχώριους «μεγάλους παίκτες» που, καθόλου παραδόξως, σχετίζονται με Πολιτικά πρόσωπα που καθορίζουν τις εξελίξεις.
