Οι δικαστικοί λειτουργοί, παντού ίσως στον κόσμο, υπόκεινται σε πολιτικούς επηρεασμούς, έχουν –πρωτίστως οι ανώτατοι- πολιτικό στίγμα και υπηρετούν πολιτικές σκοπιμότητες. Κραυγαλέο και εκτυφλωτικό παράδειγμα το πόσες φορές οι πρόεδροι των ΗΠΑ, από τον Φραγκλίνο (ίσως και από τον Θεόδωρο) Ρούσβλετ μέχρι τον Ντόναλντ Τραμπ άλλαξαν τον πολιτικό προσανατολισμό του Ανώτατου Ομοσπονδιακού Δικαστηρίου της χώρας, προσθέτοντας κάποιους πολιτικά φίλιους δικαστές.
Οι δικαστικοί θεσμοί και τα αντίστοιχα δικαστικά όργανα, παντού ίσως στον κόσμο, έχουν μια τάση εισπήδησης εις τομείς πέραν της καθαρής δικαιοδοσίας, επιχειρούντες (μέσα από παροχές προς διάφορες κατηγορίες, που στην πραγματικότητα σημαίνουν αναδιανομές) άλλοτε να καθορίσουν τη δημοσιονομική πολιτική της χώρας, για την οποία άλλοι λογοδοτούν, και άλλοτε να διαμορφώσουν κατά βούληση το πλαίσιο της δημόσιας ζωής, έστω και αν δεν κατανοούν πλήρως τους κανόνες λειτουργίας του: Όταν, πχ, το γερμανικό Verfassoungsgericht ολοκλήρωσε την αναλογική λειτουργία του ήδη αναλογικότατου εκλογικού συστήματος της χώρας ουσιαστικά δυσχέρανε τη δυνατότητα κάθε κυβερνητικής εναλλαγής, κατέστησε στην πραγματικότητα τη χώρα κυβερνήσιμη μόνο από τον μεγάλο συνασπισμό Χριστιανοδημοκρατών-Σοσιαλδημοκρατών και ευνόησε έτσι τις αντισυστημικές δυνάμεις. Ενδεχομένως δε, μετά την αποχώρηση της Μέρκελ τα προβλήματα αυτά θα αναδειχθούν εντονότερα.
Ωστόσο…
Ο δούκας Φρανσουά ντε Λαροσφουκώ είχε χαρακτηρίσει την υποκρισία ως μορφή σεβασμού της κακίας προς την αρετή. Και σε κανένα ίσως άλλο τομέα, σε κανένα τόπο και σε κανένα χρόνο η ρήση αυτή δεν βρίσκει μεγαλύτερη δικαίωση απ' ό,τι στη σύγχρονη Ελλάδα, όταν η Δικαιοσύνη χαρακτηρίζεται ως… ανεξάρτητη, αδέκαστη ή ανεπηρέαστη από σκοπιμότητες, πυλώνας της δημοκρατίας, τα δε θεσμοθετημένα όργανά της, έστω και κατά κανόνα υποκείμενο σε κάποιες «περιθωριακές» ή «ελάχιστες» εξαιρέσεις, ως το έσχατο –πλην λειτουργικό υποτίθεται- καταφύγιο των απλών πολιτών, προκειμένου αυτοί να βρίσκουν το δίκιο και τη δικαίωσή τους…
Ακόμη και αν εξαλείψουμε από τη μνήμη μας παλιά απόφαση του ΑΠ σύμφωνα προς την οποία «Η φράσις 'κάνε ό,τι καταλαβαίνεις’ λεχθείσα εις ύφος έντονον προς ενωματάρχην εκτελούντα τα καθήκοντά του συνιστά περιύβρισιν αρχής»…
Ακόμη και αν αγνοήσουμε τις καθυστερήσεις και τις λόγω φόβου ή φυγοπονίας αναβολές που συνιστούν μορφή αρνησιδικίας… (Το 2014 που ίσχυσε διάταξη σύμφωνα προς την οποία τις αναβαλλόμενες υποθέσεις εκδικάζει υποχρεωτικώς η αναβάλλουσα σύνθεση, οι αναβολές είχαν περιοριστεί κατά …90%!)…
Ακόμη και αν ξεχάσουμε την τελεσίδικη κακουργηματική κάθειρξη από δικαστές του… Βόλου στην καθαρίστρια που πλαστογράφησε απολυτήριο δημοτικού -για πλαστογράφηση απολυτηρίου γυμνασίου εκτίει πολύχρονη ποινή και διασώστης του ΕΚΑΒ- όταν δικαστική υπάλληλος που είχε πλαστογραφήσει πτυχίο Νομικής αθωώθηκε και επανήλθε στην εργασία της, διότι το δικαστήριο έκρινε πως διέπραξε την πλαστογραφία για λόγους …ψυχολογικούς!
Ακόμη και αν παραγνωρίσουμε τα αναδρομικά που τόσο γενναιόδωρα –στους ανώτατους 430.000 ευρώ περίπου, κάποια από τις τελευταίες φορές- δικαστές προσέφεραν σε δικαστές, εντόκως και υψηλοτόκως. Με σύμβουλο του ΣτΕ, μάλιστα, να προσφεύγει στο ΕΔΑΔ θεωρώντας πως η τοκοφορία που αποδέχθηκε το… ΣτΕ του ήταν κατώτερη εκείνης που είχε προδιαγράψει το προβλεπόμενο στα άρθρα 88 και 99 του Συντάγματος «Μισθοδικείο». (Σημειωτέον πως η απόφαση για τα αναδρομικά αυτά του κλάδου βασίστηκε στο ύψος του μισθού τους ενός και μοναδικού προέδρου της Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών!)….
Ακόμη και αν θελήσουμε να αγνοήσουμε τη δικαστική απόφαση στη Ροδόπη που αθώωσε όσους… έχτισαν τα μέλη του πρυτανικού συμβουλίου, διότι … συγγνωστώς θεώρησαν πως η πράξη τους καλύπτεται από το ακαδημαϊκό άσυλο!!!
Ακόμη και αν όλα αυτά αγνοήσουμε…
Και μόνη η πλήρης αντίφαση των πορισμάτων για την εισαγγελέα Τουλουπάκη -η οποία πρόσφατα εκ νέου επιβεβαιώθηκε στη θέση του εισαγγελέα διαφθοράς από την… ολομέλεια των Εφετών- των δύο αντεισαγγελέων του ΑΠ (όπου ο ένας τής καταλογίζει παράβαση του μισού ΠΚ και ο άλλος την «βλέπει» άσπιλη, άμωμη, αναμάρτητη και ενθέσμως λειτουργούσα) θα έφτανε για να ισοπεδώσει και να κονιορτοποιήσει το όποιο υπόλοιπο κύρους είχε εναπομείνει στη δικαστική λειτουργία του τόπου μας.
Και όμως…
Αντί τα στελέχη των δύο μεγάλων κομμάτων να προβληματίζονται από κοινού για το προκύπτον τεράστιο πρόβλημα στο κράτος δικαίου… Πανηγυρίζουν, οι μεν και οι δε, για το πόρισμα που τους είναι κομματικώς ωφέλιμο (έστω και αν πολλοί θα πίστευαν πως είναι και κομματικώς καθοδηγούμενο)… Πραγματικότητα ασφαλώς δυσώδης που αναδεικνύει το σφάλμα του Μητσοτάκη να μην αναδρομολογήσει εξ υπαρχής τη συνταγματική αναθεώρηση, με στόχο τη λειτουργική/βελτιωτική αναρρύθμιση της δικαιοσύνης…
Τούτων δοθέντων ο μυθιστορηματικός «Δικαστής» μου -παρενθετικώς πέρασε στην κορυφαία δεκάδα της λογοτεχνίας και όποιος θέλει μπορεί τώρα να τον ψηφίσει στην τελική ψηφοφορία εδώ- είναι μια σχετικά αθώα προσωπικότητα, που λόγω της δυσμορφίας και του καταπιεσμένου ερωτισμού του ενέδωσε στη σαγήνη της εξουσίας και της τάσης της για κατάχρηση, χωρίς να χάσει την ψυχή του. Αλλά πλέον φαίνεται πως η φθορά του θεσμού είναι μεγαλύτερη από τη διαφθορά του μυθιστορηματικού ήρωα του. Ανέδειξα μια βαθιά διχασμένη προσωπικότητα. Η πραγματικότητα αναδεικνύει έναν βαθιά προβληματικό θεσμό…
ΥΓ. Πάντως δεν θα εκπλησσόμουν να δω την κα. Τουλουπάκη βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ...
