Του Θόδωρου Δραγκιώτη*
Η αυθαίρετη δόμηση, κατά μεγάλο ποσοστό, καλύπτει ανάγκες των μικρομεσαίων Ελλήνων. Η χλιαρή αντιμετώπιση του ζητήματος για πολλά χρόνια, δεν βοηθούσε στην αποτροπή – ούτε καν στην ανάσχεση του φαινομένου. Έτσι, το πρόβλημα γιγαντώθηκε. Πριν κατορθώσουμε να λύσουμε το θέμα (υποθέτοντας ότι αυτό είναι εφικτό), πρέπει να προσπαθήσουμε να το διαχειριστούμε...
Όποια τελική προσέγγιση και αν υιοθετήσουμε, πρέπει να τραβήξουμε άμεσα μια νυστεριά – ας αποφασίσουμε ότι εφεξής κάθε νέο αυθαίρετο θα κατεδαφίζεται τάχιστα και άνευ ετέρου τίνος. Η Τεχνολογία προσφέρει πλέον φθηνές λύσεις για την αναγκαία επισκόπηση (βλέπε drones). Επίσης υπάρχουν χρήματα, και συγκεκριμένα τα ποσά που έχουν συγκεντρωθεί από τα πρόστιμα διατήρησης των de facto νομιμοποιημένων αυθαιρέτων. Θυμίζω ότι τα ποσά αυτά προορίζονταν να χρηματοδοτήσουν βελτιωτικές παρεμβάσεις στις περιοχές των αυθαιρέτων, και όχι να διατεθούν για εκλογικούς σκοπούς, όπως πασιφανώς πάει να γίνει σήμερα. Λείπει λοιπόν μόνο η αναγκαία πολιτική τόλμη και η ψήφιση νομοθεσίας καθαρής, έντιμης και σαφούς, χωρίς πορτοπαράθυρα για τα πελατάκια.
Το μέρος αυτό είναι το εύκολο, κι ας πονάει πολιτικά.
Το δυσκολότερο βήμα έπεται, η προσπάθεια μας δηλαδή να κάνουμε τους αυθαιρετομαχαλάδες στοιχειωδώς ασφαλείς για τους εκεί κατοικούντες ή και διαμένοντες.
Εντάξει, αμαρτάνει όποιος χτίζει αυθαίρετο, αλλά του αξίζει άραγε η ποινή του θανάτου που του επιβάλλει μια ανίκανη, ανάλγητη και αδιάφορη σε ό,τι δεν προσκομίζει ψηφαλάκια εξουσία;
Πως όμως θα μπορούσε να οργανωθεί κάτι τέτοιο με αποτελεσματικό τρόπο;
Στο παρόν συνοπτικό κείμενο (ίσως επανέλθουμε πιο αναλυτικά στο μέλλον) μπορεί να γίνει μόνο μια ακροθιγής αναφορά σε κάποια βήματα:
(1) Πρωτίστως χρειάζεται ανάθεση του συγκεκριμένου καθήκοντος σε μία και μόνη αρχή που θα φέρει την ευθύνη του επιτελικού σχεδιασμού... Ως κατάλληλο φορέα θεωρώ την Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας, όχι βέβαια με την σημερινή της μορφή και επίπεδο λειτουργίας (δεν θα ήθελα να προσβάλω τόσο σκαιά την μνήμη της εκατόμβης των θυμάτων της τελευταίας τραγωδίας).
(2) Άμεση σύνταξη χάρτας κινδύνων για κάθε αντίστοιχη περιοχή.
(3) Δημιουργία πινάκων με τις απαραίτητες παρεμβάσεις και αρχικός διαχωρισμός τους από άποψη προτεραιότητας σε άμεσες, μεσο- και μακροπρόθεσμες.
(4) Κοινοποίηση των καταγραφών 2 & 3 στους φορείς όπου μετέχουν οι γνώστες του αντικειμένου (τοπική και Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση, ΤΕΕ, ΓΕΩΤΕΕ, Πανεπιστημιακά Ιδρύματα, Δασολόγους, Μετεωρολόγους, Πυροσβεστική Υπηρεσία, Δασοπυροσβέστες, Αστυνομία, Τροχαία, Λιμενικό κλπ.), με σκοπό τη λήψη παρατηρήσεων, υποδείξεων καθώς και επισήμανση τυχόν ατελειών. Τελικός στόχος η δημιουργία Αρχείου Σχεδίων.
(5) Αποφάσεις δεσμευτικού χαρακτήρα με χρονοδιαγράμματα κοινοποιημένα στην Κοινωνία, και καλού – κακού και στην Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων.
Α propos, με την ιστορία της Μάνδρας, τι απέγινε; Θα δικαιωθούν άραγε ποτέ τα θύματα με την υλοποίηση του αναγκαίου έργου (που αν είχε εκτελεστεί έγκαιρα οι αδικοχαμένοι θα ζούσαν) από την υπεύθυνη Περιφερειακή Διοίκηση, που, όπως φαίνεται, ξέχασε και βολικά επαναπαύθηκε; Δεν τολμώ βέβαια να ονειρευτώ και κολασμό των υπευθύνων.
Ρομαντικός είμαι, όχι ηλίθιος!
* Ο κ. Θόδωρος Δραγκιώτης είναι πολιτικός μηχανικός, πρώην Γ.Γ. ΤΕΕ και πρώην πρόεδρος του Δ.Σ. του οργανισμού εργατικής κατοικίας
