Του ΘανάσηΒ Διαμαντόπουλου
Aπό τη μια το θέμα φαίνεται να βγήκε από την επικαιρότητα, από την άλλη –υπό μια έννοια και για κάποιους λόγους- είναι διαρκούς επικαιρότητος… Και αυτό, διότι η παραβίαση του οικογενειακού ασύλου του σκηνοθέτη Ινδαρέ –η οποία δεν φάνηκε να δικαιώνεται από ευρήματα DNA, προσωπικά σιώπησα μέχρι να ανακοινωθούν τα αποτελέσματα των σχετικών ερευνών- έφερε στην επικαιρότητα μια νέα παθολογική πτυχή της δημόσιας ζωής του τόπου. Ειδικότερα…
Η απόλυτη μπαχαλοκρατία, ακόμη περισσότερο και πιο σωστά η απαρακώλυτη τρομοκρατία που άσκησαν επί της ελληνικής κοινωνίας όλα τα τελευταία χρόνια οι οπαδοί του μπαχαλακισμού και οι ανεξέλεγκτοι κάτοικοι του όμορου κρατιδίου των Εξαρχείων ως (εύλογο) αποτέλεσμα είχαν οι περισσότεροι συμπατριώτες μας να επιζητούν πλέον περισσότερη κρατική καταστολή, περισσότερη αποφασιστικότητα, αλλά και αποτελεσματικότητα, στις παρεμβάσεις των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους, λειτουργούντος ως μονοπωλιακού κατόχου της έννομης βίας… (Μίας βίας που ασκείται προς προστασία εννόμων αγαθών των πολιτών…).Β
Από το σημείο αυτό, όμως, μέχρι του να θεωρείται πως κάθε παρέμβαση και κάθε βία των οργάνων της τάξης διαθέτει υπέρ της αμάχητο τεκμήριο συννόμου άσκησής της υπάρχει απόσταση μεγάλη, η οποία δεν είναι αποδεκτό και σκόπιμο να διανυθεί αστόχαστα. (Η ανάγκη σχετικής περίσκεψης και εγρήγορσης δεν αναιρείται από το γεγονός πως κάποια πολιτικά υποκείμενα, ευρισκόμενα την περίοδο αυτή σε κρίση ταυτότητας ή σε φάση ευρύτερης αποκάλυψης της πολιτικής τους κενότητας, έκαναν την τρίχα τριχιά, προσπαθώντας εξ αυτού του λόγου να δημιουργήσουν νέο λόγο πολιτικής ύπαρξης, εφόσον και τα ίδια πλεό συνειδητοποιούν πως πρωτίστως υπήρξαν δημιουργήματα της περιόδου της οργής και του άκριτου/απροσανατόλιστου ακραίου ριζοσπαστισμού της κρίσης)… Ακόμη χειρότερο, δε, είναι πως, ως αποτέλεσμα της ψυχολογικής αντίδρασης στις υπερβολές της μπαχαλοκρατίας, βρίσκονται σήμερα συμπολίτες μας, καθόλου ευάριθμοι μάλιστα, οι οποίοι δικαιολογούν την παραβίαση του οικογενειακού ασύλου, λέγοντας -εξαιρετικά απερίσκεπτα φοβάμαι- πως όταν έναν πολίτης αρνείται, όπως ο σκηνοθέτης Ινδαρές, να συνδράμει την αστυνομία στο διωκτικό της έργο, εκτεινόμενο και εντός της οικίας του, πρέπει να υποστεί τις συνέπειες αυτής της άρνησης της συνεργασίας του με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους… Β Περίπου υπονοώντας πως η σχετική άρνηση συνεργασίας καθιστά αυτοδικαίως τον αρνούμενο οιονεί ύποπτο παρανομίας!Β
Θα ήθελα, λοιπόν, να ενημερώσω τους ούτω «σκεπτόμενους» κενόκρανους για κάποιες καταστάσεις δυνητικά πραγματικές και μια πραγματικότητα θεσμική. Μπορεί κάποιος –πραγματικά ενδεχόμενα- να μην επιθυμεί την αβρή ή «αβρή» διέλευση των οργάνων της τάξης από το σπίτι του διότι έχει μικρά παιδιά που είναι δυνατόν να τρομοκρατηθούν… Διότι εκείνη τη στιγμή περιποιείται κάποιον ασθενή… Διότι κάνει μπάνιο ή βρίσκεται σε στιγμές ερωτικών περιπτύξεων με την, έγγαμη ενδεχομένως (η μοιχεία έχει εδώ και δεκαετίες αποποινικοποιηθεί, θυμίζω) ερωμένη του… Διότι παρηγορεί φιλικό του πρόσωπο ευρισκόμενο σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση… Διότι… Διότι… Διότι… Και ακόμη τους πληροφορώ –αυτή είναι η θεσμική διάσταση του ζητήματος- πως οι συνταγματικές ελευθερίες περί προστασίας του οικογενειακού ασύλου δεν θεσμοθετήθηκαν για να προστατεύσουν όσους επιτρέπουν -οπότε δεν τίθεται θέμα οικογενειακού ασύλου-, αλλά όσους απαγορεύουν τη διέλευση των εκφραστών της έννομης τάξης από τις οικείες τους…Β
Συμπέρασμα: Η αναγκαία κοινωνική ευαισθητοποίηση για την αντιμετώπιση και πάταξη της μπαχαλοκρατίας δεν νομιμοποιεί κοινωνική απευαισθητοποίηση στη διόγκωση της αστυνομοκρατίας. Και ας μην μου καταλογιστεί πως μόνο οψιγενώς ευαισθητοποιήθηκα: Όλο το νόημα του μυθιστορήματός μου «Ο Δικαστής» είναι να αναδειχθεί πως κάθε εξουσία –κρατική ή ιδιωτική- φέρει εντός της το σπέρμα της δυνητικής της κατάχρησης, γι’ αυτό και ποτέ δεν πρέπει να είναι ανεξέλεγκτη… Β Αυτά, μολονότι υπάρχουν πολύ αρμοδιότεροι εμού για εισαγωγικά μαθήματα Συνταγματικού Δικαίου στον τομέα των Δικαιωμάτων…
ΑΣΧΕΤΟ ΥΣΤΕΡΓΡΑΦΟ. Η υποτιμητική για τον θεσμό διαχείριση του θέματος της εκλογής ΠτΔ δείχνει πως η αναγκαία αποσύνδεση της προεδρικής εκλογής από τη διάλυση του κοινοβουλίου –την οποία ίσως πρώτος και εκτός πάσης επικαιρότητας πριν από 12 χρόνια ανέδειξα- δεν θα έπρεπε να έχει οδηγήσει σε δυνατότητα μονοκομματικής ή μονοπαραταξιακής επιλογής προέδρου. Και πάντως είναι λάθος αυτό που έγραψε ο δημοσιογράφος Πρετεντέρης πως ουδέποτε η αντιπολίτευση πρότεινε αυτή Β πρόεδρο. Και πρότεινε και ψήφισε διαφορετικόν από την κυβερνητική επιλογή και το 1975 και το 1990… Β Β Β Β
Β
