Της Μαρίας Dawkinson
Μπαίνεις στο αεροπλάνο της ελληνικής βραβευμένης ευκαιρίας και νομίζεις ότι επιβιβάζεσαι στον αερομεταφορέα της Ελβετίας. Σε σχέση με τις εταιρίες τόσων άλλων μεγάλων χωρών του δυτικού ημισφαιρίου που έχω χρησιμοποιήσει, η δική μας μακράν η καλύτερη. Καινούργια, καθαρά αεροπλάνα, όμορφα χαμόγελα, εξυπηρέτηση υποδειγματική. Ξέχνα τα ξινά μούτρα και το σάντουιτς με την πλαστική γέμιση. Εμείς μπορεί να έχουμε κρίση, αλλά το φαγητό είναι και γευστικό και ζεστό, ακόμα και σε πτήση μια ώρας. Άσε που η προσγείωση θα σε βρει αρτιμελή, επειδή δεν ήσουν διπλωμένος σαν ελβετικός σουγιάς κατά τη διάρκεια της πτήσης, αλλά τουναντίον, είχες άνετο χώρο ανάμεσα σε σένα και τον μπροστινό γιατί σε αυτή την αερογραμμή σε υπολογίζουν φέροντα πόδια. Δε χρειάζεται να αναφερθώ στους πιλότους μας και την πτήση per se. Είναι γνωστό ότι είναι οι καλύτεροι. Έτσι ξεκινάει για μένα το νόστιμον ήμαρ. Θετικά. Με απογειωμένη διάθεση.
Προσγειώνεσαι τώρα στον Ελευθέριο Βενιζέλο, το πιο εύκολο αεροδρόμιο του κόσμου –τυφλοσούρτης- Δε θα χρειαστεί ποτέ να ανακοινώσουν silver alert ή να ειδοποιήσουν τον Ερυθρό Σταυρό οι δικοί σου, που σε περιμένουν απ' έξω, γιατί απλά δεν υπάρχει περίπτωση να χαθείς. Με κλειστά τα μάτια βγαίνεις. Θυμάμαι τα κλάματα που είχα ρίξει στη Φρανκφούρτη πριν δύο χρόνια σε εκείνο to lay over μισής ώρας, που ήθελα να παραδοθώ στην αστυνομία και να αποφασίσουν εκείνοι για την περαιτέρω τύχη μου. Καμία σχέση.
Αν δε σε περιμένει κάποιος οικείος, που είναι το πιο συχνό, παίρνεις το μετρό. Πολιτισμός. Αν έχεις ισχιαλγία, παίρνεις ταξί, με 90% περίπτωση να πέσεις σε τύπο που θα σου κάνει briefing για τα τρέχοντα, θα σου δώσει πρόγνωση καιρού, θα σου πει τι να αποφύγεις από το κέντρο αύριο, ενδιάμεσα θα ρίξει και κανένα μπινελίκι στους γνωστούς υπαίτιους, και στη συνέχεια θα σου πει τον πόνο του και μέχρι που θα σου δώσει και underground γιατροσόφι για τη νευραλγία που δεν έχεις διαβάσει μέχρι τώρα σε site ούτε στο dark web. Έτσι, ο Γκούγκλης (search engine-ταξιτζής), θα σε πάει σπίτι με 300 mbps -μιας και οι δρόμοι λόγω κρίσης έχουν αποσυμφορηθεί - πλήρως ενημερωμένο για τα τεκταινόμενα, κι έχοντας κάνει έναν καινούργιο φίλο, αντί να έχεις εγκλωβιστεί στην κολασμένη κίνηση ώρας αιχμής, όμηρος στα χέρια τύπου με την ευχάριστη προσωπικότητα serial killer που δε μιλάει και αγγλικά. Η πιθανότερη περίπτωση δηλαδή, αν είχες προσγειωθεί στη Ρώμη, φερ' ειπείν. Άσε που όπως έχουμε ξαναπεί, εκεί δε μιλάει κανένας άλλη γλώσσα εκτός από τη δική τους, οπότε, αν δεν διαβάζεις Δάντη στο πρωτότυπο, η κάθε κούρσα είναι και μια περιπέτεια στο υπέροχο άγνωστο.
Φτάνεις σπίτι λοιπόν, πληρώνεις τον ταξιτζή το πιο φτηνό αντίτιμο σε χώρα δυτικού ημισφαιρίου (σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, θα σου κόστιζε όσο και το αεροπορικό εισιτήριο) βγαίνεις στον πιο καθαρό αέρα, τον πιο κρουστό και καθαρό –μέρα χωρίς τζάκια- μπαίνεις στο αγαπημένο σου σπιτάκι, αυτό που δεν έχει προηγούμενο και επόμενο σε κανένα μέρος του κόσμου, στη φωλίτσα σου, το καταφύγιό σου, τη σπηλίτσα σου. Φυσικά, θέλεις να κορυφώσεις τη συγκίνησή που σου παρέχει η μαγεία των μικρών πραγμάτων, με ένα ποτήρι κρασί και κάτι για να τσιμπήσεις (δεν έφαγες βλέπεις στο αεροπλάνο, γιατί αποφεύγεις τους υδατάνθρακες, τρομάρα σου). Ανοίγεις το συρτάρι, βγάζεις τον κατάλογο, παίρνεις τηλέφωνο, σε αναγνωρίζουν αμέσως με ονοματεπώνυμο και παραγγέλνεις το πιο πολυπόθητο και ωραιότερο πλάσμα στον κόσμο. Με συγκίνηση και ακατάσχετη σιελόρροια περιμένεις εκείνο το κουδούνι να χτυπήσει, να φτάσει το αντικείμενο του πόθου σου δια χειρός καλοσυνάτου ντελιβερά και να πέσει στα σαγόνια σου. Κι όταν η φαντασίωση γίνει πραγματικότητα, τη στιγμή που το αχνιστό πιτόγυρο πλησιάζει στον τελικό του προορισμό, το κλάσμα δευτερολέπτου πριν την πρώτη αφηνιασμένη δαγκωνιά, για να την ακολουθήσουν όλες οι άλλες σε ρυθμό ραπτομηχανής Singer, σκέφτεσαι:
«Μα πως στο διάολο γίνεται όλα αυτά τα υπέροχα από μόνα τους, να μη μαζεύονται όλα μαζί να μας σώνουν από την καταστροφή;»
Και με αυτή την υπαρξιακή αναλαμπή, όλα γίνονται τζατζίκι...
Σημειωτέον, το πιτόγυρο είναι το ωραιότερο πλάσμα στον κόσμο. Ξέρω πολλούς ξένους που θα κολυμπούσαν τον Ατλαντικό και θα σκότωναν πέντ' έξι λευκούς καρχαρίες με μπουνιές, για να συνευρεθούν μαζί του.
