Αρκετοί πολιτικοί αναλυτές εκτιμούν πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης άνοιξε προ ημερών τη συζήτηση για την πιθανότητα κυβέρνησης συνεργασίας, απευθυνόμενος βασικά στο ΠΑΣΟΚ /ΚΙΝΑΛ, εκτιμώντας ότι με αυτόν τον τρόπο το στριμώχνει, για να πάρει μια σαφέστερη θέση, στην πορεία προς τις εκλογές του 2023. Είναι όμως σχεδόν σίγουρο, ότι το ΠΑΣΟΚ δεν θα πάρει θέση.
Δεν έχει κανένα λόγο το ΠΑΣΟΚ, να προβεί σε οποιαδήποτε δέσμευση. Διότι αφ’ ενός το «ανοικτό παιχνίδι» που έχει υιοθετήσει μέχρι τώρα, του έχει αυξήσει την επιρροή, σύμφωνα με τα δημοσκοπικά ευρήματα, και αφ’ ετέρου κερδίζει χρόνο στην αποθεραπεία από το σύνδρομο της σπασμένης ουράς, που εμφανίζει από το 2015 και μετά.
Τι είναι το σύνδρομο της σπασμένης ουράς ή limber tail, όπως είναι ο διεθνής όρος; Είναι μια διαταραχή των μυών της ουράς που συναντάται στους σκύλους. Επηρεάζει τους σκύλους που εργάζονται ή εκείνους που είναι δραστήριοι ή υπερκινητικοί. Ο τραυματισμός είναι επώδυνος και διαρκής. Θεραπεύεται δε, με ανάπαυση, ξεκούραση, ηρεμία και χαμηλή δραστηριότητα.
Η αλήθεια είναι ότι με καθαρά εκλογικούς όρους, δηλαδή με βάση τα εκλογικά αποτελέσματα που είχαν ακολουθήσει, το ΠΑΣΟΚ είχε πληρώσει με το παραπάνω, το γεγονός ότι είχε σηκώσει το μεγαλύτερο βάρος, στην προσπάθεια αντιμετώπισης της κρίσης του 2009 και της μνημονιακής περιόδου. Επιπλέον, προσπαθεί ματαίως, όπως φαίνεται στο εσωτερικό του κόμματος, να θεραπευτεί από το σύνδρομο της ουράς. Διότι αρκετοί πιστεύουν βαθιά ότι το ΠΑΣΟΚ λειτούργησε σαν «ουρά» της Νέας Δημοκρατίας, με την οποία είχε συμπλεύσει στην προσπάθεια να σταθεί η χώρα όρθια.
Σύμφωνα με αυτήν τη λογική, δικαίως ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δηλώνει πως δεν θα προσφέρει «σωσίβιο σε μια κυβέρνηση που βυθίζεται». Ταυτόχρονα αποκλείει την πιθανότητα μετεκλογικής συνεργασίας με τη Νέα Δημοκρατία, τασσόμενος για μία ακόμα φορά υπέρ μιας σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης. Οπότε, με δεδομένο ότι η ΝΔ δεν εντάσσεται στα λεγόμενα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, η εικόνα μιας συγκυβέρνησης θολώνει.
Πάνω σε αυτό το σύνδρομο της σπασμένης ουράς, από το οποίο υποφέρει το ΠΑΣΟΚ, πάτησε και ο Αλέξης Τσίπρας, όταν προ ημερών σε συνέντευξη του ανέφερε, ότι δεν νομίζει ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης, θα πήγαινε να συνεργαστεί με τον Κυρ. Μητσοτάκη σε μια κυβέρνηση, η οποία κάθε άλλο παρά σοσιαλδημοκρατικής κατεύθυνσης θα ήταν, εκτός αν ήθελε να αυτοκτονήσει πολιτικά.
Η μετεκλογική συνεργασία του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ, στην παρούσα φάση φαίνεται αδύνατη, καθώς το σύνδρομο της ουράς, βρίσκεται ακόμα σε μακροχρόνια θεραπευτική αγωγή. Ωστόσο θα ήταν πιο εύκολη η συνεργασία με τον καιροσκοπισμό του Σύριζα, ιδίως μετά από τη στάση που κράτησε απέναντι στη Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, όπου αποτέλεσε ένα φρικτό παράδειγμα εξαίρεσης από το κοινό ευρωπαϊκό αίσθημα; Ένα παράδειγμα εξαίρεσης, που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ αγκαλιά με τις ακροδεξιές ομάδες της Ευρώπης και με κάποια απομεινάρια του μπολσεβικισμού;
Φυσικά και όχι. Το δίλημμα του ΠΑΣΟΚ είναι δύσκολο. Αν συμπορευτεί με τη Νέα Δημοκρατία, φοβάται ότι θα ξαναγίνει «ουρά». Αν συμπορευτεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, φοβάται ότι θα απαξιωθεί στα μάτια των σοσιαλδημοκρατών και κεντρώων ψηφοφόρων του.
Η μόνη λύση για την επιβίωση του ΠΑΣΟΚ, αλλά όχι για την επιβίωση της χώρας, είναι η προώθηση ενός σχεδίου οικουμενικής κυβέρνησης. Μιας κυβέρνησης που σύμφωνα με τη λογική του ΠΑΣΟΚ, δεν θα συνοδεύεται από τομές και λύσεις, που και πάλι θα πλήρωνε ακριβά, αλλά από μια «light» διαχείριση που δεν θα φθείρει τον κομματικό μηχανισμό του.
