Η νίκη του Νίκου Ανδρουλάκη, αποτελεί μια σημαντική νίκη του εσωκομματικού μηχανισμού του ΠΑΣΟΚ, όπως δομήθηκε τα τελευταία χρόνια. Ο Νίκος Ανδρουλάκης κέρδισε την αρχηγία του κόμματος, όχι λόγω του επωνύμου του, ή της πολιτικής του διαδρομής, αλλά λόγω του πλήρους ελέγχου των εσωτερικών νημάτων του ΠΑΣΟΚ.
Η αλήθεια είναι κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας, το ΠΑΣΟΚ δεν παράγει πολιτική. Ασφυκτικά πιεσμένο ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθεί να διασωθεί και να επιβιώσει, περισσότερο μέσω της συνθηματολογίας, παρά μέσω της διαμόρφωσης μιας ρεαλιστικής και ελκυστικής πολιτικής πρότασης.
Η μετακόμιση του μεγαλύτερου μέρους του παλαιού μπαρουτοκαπνισμένου στελεχιακού δυναμικού του ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ, που προσέλκυσε με τη σειρά του, την πλειοψηφία των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, απέδειξε ότι το συγκεκριμένο κόμμα, όχι μόνο δεν είχε δημιουργήσει ένα στέρεο υπέδαφος σοσιαλδημοκρατικών αρχών, αλλά παρέμενε ένα κόμμα που το ένωνε η νομή της εξουσίας και μόνο. Έτσι με το που χάθηκε η πιθανότητα της κυβερνητικής συμμετοχής του ΠΑΣΟΚ, οι ψηφοφόροι του μετακινήθηκαν στο κόμμα του Σύριζα, που αγκάλιασε την εξουσία με τη βοήθεια του Πάνου Καμμένου.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι τέκνο του εσωκομματικού μηχανισμού του ΠΑΣΟΚ, δίχως όμως να έχει φθαρεί από δημόσιες θέσεις και οφίτσια. Δεν κουβαλάει καμία ρετσινιά και ουδείς έχει να του προσάψει κάτι, σε σχέση με τον δημόσιο βίο του. Ωστόσο, οι πολιτικές του θέσεις αποτελούν μια λευκή σελίδα και ένα χάρτη δίχως χαραγμένη πορεία.
Το προφίλ του είναι σαφώς αντιδεξιό, με την έννοια του σκληρού ΠΑΣΟΚ του 1981. Οπότε και μόνο η σκέψη της συγκυβέρνησης με τη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη, του προκαλεί το λιγότερο, πολιτική αλλεργία. Άλλωστε στη λογική της ηλικιακής ομάδας του σημερινού μηχανισμού του ΠΑΣΟΚ, σαν βασική αιτία της συρρίκνωσης του, είναι η συγκυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία.
Με δεδομένο λοιπόν, ότι η συνεργασία με την «επάρατη Δεξιά», βρίσκεται έξω από τη σκέψη του νέου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, το επόμενο βήμα είναι η διεμβόλιση του χώρου που βρίσκεται προς τα αριστερά και που σήμερα έχει καταληφθεί κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ, το Μέρα25 και άλλους. Με δυο λόγια το ΠΑΣΟΚ, ετοιμάζεται να διεκδικήσει την επανένταξη των πρώην ψηφοφόρων του, κάτω από τη δική του ομπρέλα.
Είναι κάτι που θα το πετύχει; Πολύ αμφιβάλουμε. Ο λόγος του νέου προέδρου είναι ξύλινος. Ασφυκτικά εσωκομματικός και κενός. Απευθύνεται περισσότερο στο τραυματισμένο πιστό δυναμικό του κόμματος, παρά στην κοινωνία. Δεν λέει κάτι το καινούργιο, που να παραπέμπει στις θέσεις της σοσιαλδημοκρατίας για την επόμενη ημέρα, σε μια σειρά από νέα δεδομένα και ζητήματα. Η προσπάθεια και η αγωνία της Φώφης Γεννηματά να διαφοροποιηθεί από τη Νέα Δημοκρατία, δεν χάθηκε και δεν ξεπεράστηκε. Και αν τα σύνορα με τους ψηφοφόρους του Κέντρου, που έχουν προσελκυστεί από τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι ορατά και φέρουν πλέον συρματοπλέγματα, τα σύνορα απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα παραμένουν ασαφή και ομιχλώδη.
Όμως μπορεί ο Νίκος Ανδρουλάκης να ελπίζει ότι θα κτυπήσει στα ίσια τον Αλέξη Τσίπρα; Ειδικά όταν ο διαφιλονικούμενος χώρος παραμένει φανατικά κάτω από τη σκέπη του Σύριζα, παρά τη διακυβέρνηση «παρωδία» και τις πολιτικές που έφεραν τη χώρα στο μεταίχμιο της καταστροφής; Γιατί αυτό το 22%-25% που σήμερα αντιπροσωπεύεται από τον Σύριζα, θα επέστρεφε πίσω στο ΠΑΣΟΚ; Μήπως διότι έτσι θα βρισκόταν πιο κοντά στην εξουσία; Όχι, διότι το ΠΑΣΟΚ, ρέπει προς τη συνεργασία με τον Σύριζα, έχοντας αποκλείσει τη συνεργασία με τη Νέα Δημοκρατία. Οπότε ο δρόμος για την κυβερνητική εξουσία σύμφωνα με τη λογική του, περνάει μέσα από τη συμμαχία με τον Σύριζα. Έτσι όμως, γιατί κάποιος ψηφοφόρος να στηρίξει τον δορυφόρο του δυνητικού κυβερνητικού κεντροαριστερού συνασπισμού, που θα είναι το ΠΑΣΟΚ και όχι τον άξονα του, που θα είναι ο Σύριζα; Γιατί να στραφεί στον μικρό παίκτη, ενώ σήμερα είναι δίπλα στον μεγάλο παίκτη;
Ακόμα όμως κι αν η μάχη που θα δώσει το ΠΑΣΟΚ δεν θα είναι μάχη για τη βάση των ψηφοφόρων, αλλά μια μετωπική αντιπαράθεση με τον Αλέξη Τσίπρα, ώστε ο Νίκος Ανδρουλάκης να ηγηθεί του κεντροαριστερού πολιτικού χώρου που φτάνει μέχρι τις παρυφές του ΚΚΕ, τότε και πάλι θα χάσει. Διότι στην προσπάθεια του γίνει «χαλίφης στη θέση του χαλίφη», όπως περιγράφει και ο Ρενέ Γκοσινί στη γαλλική σειρά κόμικ «Ιζνογκούντ», θα βγει ηττημένος. Διότι σε αυτές τις ενδοαριστερές διαμάχες και ίντριγκες, έχει αποδειχθεί εκ του αποτελέσματος ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι μαέστρος. Αρκεί να σκεφθεί κανείς, το πλήθος των στελεχών, που βρέθηκαν πολιτικά καρατομημένα τόσο κατά την πορεία του Σύριζα προς την εξουσία, όσο και κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης της χώρας από το δίδυμο Τσίπρα - Καμμένου. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης αυτού του χώρου, διότι απλά χωρίς αυτόν, οι πάντες θα επιστρέψουν στον πρότερο βίο τους, εκτός πολιτικής, που ασφαλώς δεν είναι κάτι που το επιθυμούν.
Το μόνο βέλος στη φαρέτρα του Νίκου Ανδρουλάκη θα μπορούσε να είναι η παραγωγή πολιτικής. Κάτι που φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι αδύνατο, για ένα άξιο τεκνό των εσωκομματικών μηχανισμών του ΠΑΣΟΚ. Διότι αν υπήρχε έστω και το ελάχιστο δείγμα παραγωγής πολιτικής σκέψης, κάτι θα είχαμε ακούσει κατά τη διάρκεια της εκλογικής εκστρατείας για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Στην οποία εκλογική εκστρατεία, δεν ακούσαμε την παραμικρή ουσιαστική πολιτική θέση.
