Του Άγη Βερούτη*
Τις τελευταίες ημέρες έχουν αρχίσει δειλά δειλά να εμφανίζονται στους τηλεοπτικούς δέκτες βουλευτές και κυβερνητικοί του ΣΥΡΙΖΑ που τους έχει επιτραπεί να μιλάνε δημόσια και να δίνουν ασαφείς υποσχέσεις για τις παροχές που ετοιμάζουν να εξαγγείλουν στη Θεσσαλονίκη.
Φυσικά, όλοι γνωρίζουμε ότι το πιο trendy ανέκδοτο δύο λέξεων σήμερα στην Ελλάδα είναι το «πρόγραμμα Θεσσαλονίκης». Ειλικρινά δεν ξέρω πώς να ερμηνεύσω τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι συνεχίζουν να διαψεύδονται σε κάθε υπόσχεσή τους για παροχές και συνεχίζουν παρόλα αυτά να υπόσχονται ακόμα περισσότερες.
Δεν θα έπρεπε να υπάρχει ψυχιατρικός όρος για κάποιον που υπόσχεται να κάνει πράγματα πέρα από τις δυνατότητές του και κάθε φορά διαψεύδεται, αλλά συνεχίζει να επαναλαμβάνει το ίδιο λάθος; Η φαντασιοπληξία δεν νομίζω ότι ταιριάζει στην περίπτωσή μας.
Είναι μια πολύ πιο ήπια κατάσταση και συνήθως ο φαντασιόπληκτος δεν βλάπτει τους γύρω του. Αν όντως δεν υπάρχει κάποιος όρος, θα πρότεινα να δημιουργηθεί η «Σωρρίαση», από τον συνεπώνυμο Πατρινό, πρώην επαγγελματία αυτοκινητιστή, ο οποίος υποσχόταν εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ σε εύπιστους φουκαράδες που νόμιζαν ότι θα τους δώσει τζάμπα χρήμα (Οκ, του πλήρωναν 20 ευρώ συνδρομή για το προνόμιο να γίνουν πλούσιοι κάποια μέρα) για να ξεπληρώσουν τα δάνειά τους, ίσως για να αγοράσουν κάποιοι καινούργια αυτοκίνητα, και άλλοι, ίσως, για να κάνουν τη μεγάλη ζωή και να αράξουν σαν να ήταν Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι ή Έλληνες συνταξιούχοι ΔΕΚΟ.
Αυτές τις υποσχέσεις τις πίστευαν οι αδαείς απλώς γιατί ο συνεπώνυμος (το προτεινόμενου όρου «Σωρρίαση») είχε στα χέρια του μετοχές κάποιας τράπεζας της Ανατολής που είχαν ακυρωθεί προ ενός αιώνα, οι οποίες υποτίθεται ότι είχαν αμύθητη αξία. Σαν τον θησαυρό του Αλή Μπαμπά ή του Αλή Πασά ένα πράμα, αναλόγως ποιον θα ρωτούσατε.
Ως τις εκλογές έχουμε να ρίξουμε πολύ γέλιο! Σε ένα πρόχειρο γκάλοπ που είχα κάνει στο Twitter προ ενός έτους, το 84% σε δείγμα 430 ανθρώπων που απάντησαν στην ερώτηση «Ποιος σας έρχεται πρώτος στο μυαλό όταν ακούτε τη λέξη ψεύτης;» ψήφισαν ότι τους έρχεται στο μυαλό πρώτος ο Τσίπρας. Ύστερα από έναν χρόνο, λογικά το ποσοστό αυτό θα έχει αυξηθεί σημαντικά.
Ειδικά μετά το διάγγελμα της Ιθάκης. Άντε να το αντιστρέψει αυτό κάποιος ως τις εκλογές. Όσες εξόδους στις αγορές και αν κάνει και όσα ομόλογα και αν αγοράσουν οι κρατικές τράπεζες της Βόρειας Ευρώπης για ξεκάρφωμα με 5% επιτόκιο. Όσο το σκέφτομαι, τόσο καταλληλότερος μου κάνει αυτός ο νέος όρος που πρώτη φορά προτείνεται εδώ.
Ίσως μπορέσουμε να τον δανείσουμε και στους Ιταλούς οι οποίοι περνάνε τη δική τους φάση με τους δικούς τους ψεύτες, που υπόσχονται τα πάντα σε όλους και τελικά δεν θα δώσουν τίποτα σε κανέναν. Αντιθέτως, θα πάρουν κιόλας. Θα λέμε: «Οι άνθρωποι αυτοί όλο υποσχέσεις δίνουν, ότι θα κάνουν εξωπραγματικές χάρες και χατίρια, και μετά κάνουν τα ακριβώς αντίθετα. Πάσχουν μάλλον από Σωρρίαση».
*Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο της 27ης Αυγούστου
