Της Ελένης Κασαμπαλίδου*
Εδώ και πολλούς μήνες, ο ΣΥΡΙΖΑ σταθεροποιήθηκε γύρω στο 20%. Τα μεγάλα ψέματα αποκαλύφθηκαν. Οι προεκλογικές του δεσμεύσεις κατέρρευσαν. Οι προκλητικές αποκαλύψεις για τα στελέχη της κυβέρνησης διέλυσαν κάθε αμφιβολία σχετικά με το δήθεν ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς.
Η συγκυβέρνηση με το ακροδεξιό κόμμα του κ. Καμμένου, με μοναδικό γνώμονα την καρέκλα, είναι πλέον γνωστή σε όλους τους πολίτες. Το ίδιο ισχύει και για την ερασιτεχνική και επικίνδυνη διαχείριση των εθνικών μας θεμάτων. Για την ξεδιάντροπη εκτόξευση λάσπης προς κάθε κατεύθυνση. Και, κυρίως, για την απροκάλυπτη προσπάθεια χειραγώγησης της Δικαιοσύνης, του πυλώνα του δημοκρατικού μας πολιτεύματος.
Με αυτές τις συνθήκες, είναι απορίας άξιον το θλιβερό συμπέρασμα ότι μεγάλη μερίδα των συμπολιτών μας εξακολουθεί να στηρίζει αυτό το κυβερνητικό συνονθύλευμα. Το επιχείρημα, πάνω-κάτω, είναι: δηλαδή, οι «προηγούμενοι» ήταν καλύτεροι;
Υπό αυτό το πρίσμα, οι «προηγούμενοι» είναι όσοι κυβέρνησαν τα τελευταία 40 χρόνια. Οι υπουργοί, βουλευτές, πολιτευτές και άλλοι. Στην πλειοψηφία τους, άνθρωποι τους οποίους εξέλεξε ο ελληνικός λαός. Δηλαδή, με το ίδιο σκεπτικό, ή ο λαός διάλεξε μόνο λαμόγια να τον κυβερνήσουν ή πολλά από τα λαμόγια της ελληνικής κοινωνίας, και μόνο λαμόγια, κατάφεραν με έναν εξωγήινο τρόπο να καταλάβουν την εξουσία χωρίς να φέρει καμιά ευθύνη ο λαός.
Όταν, λοιπόν, κληθεί κάποιος να ψηφίσει με το παραπάνω σκεπτικό, θα πρέπει υποχρεωτικά να βρει κάποιον υποψήφιο από τον Αρη. Σε διαφορετική περίπτωση, είναι απίθανο η κοινωνία να γέννησε και μη λαμόγια.
Είναι προφανές ότι το σκεπτικό αυτό δεν στέκει. Είναι ανυπόστατο. Το κομμάτι της κοινωνίας που έχει υιοθετήσει το «τεκμήριο λαμογιάς» συλλήβδην για τους «προηγούμενους» οφείλει να ενημερώνεται για να μπορεί να κρίνει. Να βλέπει ποιος είναι ο καθένας, τι πρόσφερε στην ελληνική κοινωνία και τι μπορεί να προσφέρει.
Να συμμετέχει στην επιλογή αυτών που θα τον κυβερνήσουν με τα σωστά κριτήρια. Όταν χρειάζεται γιατρό, δικηγόρο, υδραυλικό, ψάχνει για τον καλύτερο, με βάση τα επαγγελματικά προσόντα του. Εάν δεν ικανοποιηθεί από τις υπηρεσίες του, πάει στον επόμενο. Δεν -πρέπει να- εμπιστεύεται τον κάθε τσαρλατάνο επειδή δήθεν δεν υπηρετεί συμφέροντα. Αλλά, τελικά, αποδεικνύεται ο μεγαλύτερος πολιτικός απατεώνας.
Λαμόγια στην ελληνική κοινωνία, δυστυχώς, υπάρχουν. Στόχος μας πρέπει να είναι να υπάρχουν όλο και λιγότερα. Όμως, στην πλειοψηφία της η κοινωνία μας είναι μια κοινωνία με αξίες, αρχές και τιμιότητα. Και αυτό ισχύει και για πολλούς πολιτικούς που ανήκουν στους «προηγούμενους». Πολιτικούς που αγωνίζονται και αγωνιούν για το αύριο της πατρίδας τους. Βλέπουν τη χώρα τους να κακοποιείται βάναυσα. Και προσπαθούν με όλες τις δυνάμεις τους να βοηθήσουν για να πάμε παρακάτω.
Η αντίληψη «πας μη ΣΥΡΙΖΑ λαμόγιο» πρέπει να πάψει, επιτέλους, να βρίσκει έστω και την ελάχιστη απόκριση στην ελληνική κοινωνία. Οφείλουμε να πιστέψουμε στην αξιοκρατική επιλογή προσώπων. Να δώσουμε σε εκείνους που έχουν τις ικανότητες τα κλειδιά. Και να απορρίψουμε μια για πάντα κάθε μορφής τσαρλατάνους, ρουσφετολόγους, πωλητές ψεύτικης ελπίδας.
Ήρθε η ώρα να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας. Το χρωστάμε στα παιδιά μας. Το χρωστάμε στην πατρίδα μας. Και το χρωστάμε στον εαυτό μας.
*Η Ελένη Κασαμπαλίδου ανήκει στο Μητρώο Πολιτικών Στελεχών της Νέας Δημοκρατίας.
** Το άρθρο δημοσιεύτηκε στον Φιλελεύθερο στις 13 Μαρτίου.
